Στα ρεπορτάζ της εποχής που υπήρχαν μόνο κρατικά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια το κλασσικό κλισέ αυτών των ημερών ήταν: “Η Θεσσαλονίκη φόρεσε τα καλά της και ετοιμάστηκε να υποδεχθεί τους χιλιάδες επισκέπτες της Διεθνούς Εκθέσεως!” Άλλοι καιροί άλλα ήθη… Πατήστε με το ποντίκι πάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μέγεθος οθόνης.
Η ταχύτητα με την οποία εγκαταστάθηκε η εργολήπτρια εταιρεία και προχωρά το έργο έχει κάνει πολλούς να αναρωτιούνται γιατί τέτοια σπουδή; Δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλες 10 μέρες να τελειώσει η Έκθεση, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία επισκέπτονται την πόλη μας πολλοί επισκέπτες και να ξεκινήσει το “ξήλωμα” του πεζόδρομου. Έπρεπε να γίνει στο φόρτε της τουριστικής σεζόν για την Θεσσαλονίκη; Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να μάθουν όλοι ότι εδώ πνέει άνεμος δημιουργίας!
Είπαμε πνέει άνεμος αλλά η πνοή του φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα των επισήμων… ή μήπως τέλειωσε η μπογια και το συνεργείο θα συνεχίσει το έργο από Δευτέρα;
Συμβολή της Αγ. Σοφίας με την Εγνατία. Ω του θαύματος σε μια μέρα στο εργοτάξιο στο μέρος προς την πλατεία Αγ. Σοφίας φύτρωσε χορτάρι!
Σε στοίβες τα ξύλινα καδρόνια από τα παγκάκια. Από όλα τα παγκάκια της παραλίας. Από τον Λευκό Πύργο μέχρι τον ιστιοπλοικό όμιλο. Παγκάκια που είδαν άκουσαν κι αισθάνθηκαν πολλά περίπου 4ο χρόνια τώρα. Στη μνήμη τους το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου Κατατρέχουν τη γραφικότητα, από την ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)
Κατατρέχουν τη γραφικότητα
Ήρθαν κύριοι με τσάντες και μεζούρες,
μέτρησαν το οικόπεδο, άνοιξαν χαρτιά,
οι εργάτες έδιωξαν τα περιστέρια,
ξήλωσαν το χαγιάτι, έριξαν το σπίτι,
σβήσαν ασβέστη μες στον κήπο,
φέραν τσιμέντο, στήσαν σκαλωσιές –
θα χτίσουν κι άλλη πολυκα
τοικία.
Ρίχνουν τα ωραία σπίτια ένα ένα,
τα σπίτια που μας ανάστησαν από μικρά,
με τα φαρδιά παράθυρα, τις ξύλινες σκάλες,
με τα ψηλά νταβάνια, τις λάμπες στους τοίχους,
τρόπαια λαϊκής αρχιτεκτονικής.
Κατατρέχουν τη γραφικότητα,
τη διώχνουν διαρκώς στην πάνω πόλη,
εκπνέει σαν προδομένη επανάσταση,
σε λίγο δε θα υπάρχει ούτε στις καρτ-ποστάλ,
ούτε στη μνήμη και την ψυχή των παιδιών μας.