Σαν να ήθελε να συναντήσει το Μανώλη, ο Νίκος βιάστηκε να φύγει. Πολλοί θα πουν ότι δεν άντεχε άλλο να βλέπει την Ελλάδα να καταστρέφεται. Εγώ όμως νομίζω ότι από εκεί που έχει πάει χαμογελάει και με την αστείρευτη αισιοδοξία του μας γνέφει: “Κουράγιο αδέρφια! Ένα ταξίδι στο Θερμαϊκό είναι η ζωή! Μην την αφήσετε να τη χαλάσουν. Υπάρχει ποιότητα αλλά είναι καλά κρυμμένη, για εκείνους που ψάχνουν”. Πριν καμμια εικοσαριά χρόνια, όταν τον έβλεπαν οι γονείς μου στην τηλεόραση, με φώναζαν: “Έλα να δεις το φίλο σου, το φρικιό!”.
Καλό ταξίδι φίλε μου…
Γιώργος
Το περίεργο είναι πως ο Παπάζογλου ήταν και θα μείνει στη μνήμη μου πάντα νέος!
Τα τραγούδια του και ο “αέρας” του με συνόδευαν πάντα σε αυτήν την όμορφη, μα ακίνητη πόλη -τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ένας τρόπος να αντιπαρέλθω στην αποκρουστική, στη συντηρητική της όψη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στην πρώτη μου συναυλία -στα 16 μου- στο θέατρο δάσους, που μας γνώρισε τον Μάλαμα. Οι εκδρομές, οι γιορτές, τα τραγούδια… όλα είχαν Παπάζογλου. Με τα τραγούδια του μπορούσες να συνεννοηθείς με την αντίπερα πολιτιστική όχθη της πόλης και της Ελλάδας αργότερα, ακόμη και με τον πατέρα μου, για την ομορφιά των “νέων” τραγουδιών και της σημασίας των στίχων τους.