Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι ο υφυπουργός Μεταφορών κ. Σ. Βούγιας έχει υποσχεθεί στον σκηνοθέτη κ. Θ. Αγγελόπουλο τη χρήση του τραμ που στέλεχός μας, ο νομαρχιακός σύμβουλος Μιχάλης Τρεμόπουλος, έχει διασώσει το Μάρτιο του 2000.
Στοιχειώδης ευαισθησία επέβαλε στον κ. Βούγια να απευθυνθεί κατ’ αρχήν σ’ αυτούς που το ανακάλυψαν και το έσωσαν από την επικείμενη καταστροφή, λίγο πριν χτιστεί το οικόπεδο στο Ρετζίκι όπου “ξεκουραζόταν” από το 1957, όταν η οικογένεια Κουταλακίδη το αγόρασε από την Εταιρεία των τραμ για να το χρησιμοποιήσει ως κατοικία.
Στα έξοδα της “επιχείρησης” μεταφοράς του είχε συμβάλλει η Νομαρχία Θεσσαλονίκης ενώ ο Σύλλογος Φίλων του Σιδηροδρόμου προσφέρθηκε να το φιλοξενήσει στο χώρο του μελλοντικού Σιδηροδρομικού Μουσείου στον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. Στόχος μας όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν να βρούμε κάποιον χρηματοδότη ώστε να αποκατασταθεί στην αρχική του μορφή και να τοποθετηθεί στο ιστορικό Ντεπώ των τραμ, εκεί όπου στεγάζεται σήμερα το μηχανοκίνητο της Αστυνομίας.
Η Θεσσαλονίκη αγάπησε τα τραμ. Οι κάτοικοί της συνδέσανε τη ζωή τους με τα τραμ για 64 ολόκληρα χρόνια και φορτίσανε αυτή τη σχέση όχι μόνο με την εκτίμηση που αποδίδει κανείς στο βασικό συγκοινωνιακό μέσο μιας πολυάνθρωπης πόλης αλλά και την αγαπητική ματιά που αξίζει το παιχνίδι της νιότης τους. Οι παλιοί Θεσσαλονικείς θυμούνται τρυφερά κάποια μικρή ιστορία, που βίωσαν μέσα στο τραμ και -κυρίως- έξω απ’ αυτό, κρεμασμένοι στη συνήθη σκαλομαρία.
Το τραμ που διασώσαμε, έχει τη δική του θέση στην ιστορία της πόλης, που πεισματικά αντιστάθηκε στη φθορά του χρόνου και στη συλλογική λήθη. Οποιαδήποτε επέμβαση πάνω του, εκτός του ότι θα πρέπει να έχει τη δική μας σύμφωνη γνώμη, θα πρέπει να στηριχθεί στα αρχικά σχέδια της βελγικής κατασκευαστικής εταιρείας. Μιλάμε λοιπόν για σοβαρή αποκατάσταση και όχι για βιαστική μετατροπή του σε κινηματογραφικό ντεκόρ ή σε τραμ-τραβεστί από αυτόκλητους μεσάζοντες. Η ιστορική μνήμη της πόλης δεν προσφέρεται για δημόσιες σχέσεις ούτε και για ασεβείς επεμβάσεις.
