Οι πολύπαθες ράμπες-οδηγοί τυφλών-πεζοδρόμια των αναπήρων δείχνουν τον… πολιτισμό μας.

του Φώτη Μπίμπαση

Όχι μόνο η πολιτεία, αλλά πολύ περισσότερο εμείς που την αποτελούμε, κάθε πολίτης χωριστά έχοντας συνείδηση θα πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι ακριβώς ίσα δικαιώματα που έχουν όλοι θα πρέπει να έχουν κι οι άνθρωποι με αναπηρία, όπως κι υποχρεώσεις. Κι αυτά τα δικαιώματα θα τους τα προσφέρουν οι συμπολίτες τους.

Δεν είναι καθόλου τιμητικό, αλλά ούτε & λειτουργικό να είμαστε ευθυνόφοβοι & να ρίχνουμε ευθύνες πάντα σε φορείς κι υπευθύνους & για τα δικά μας σφάλματα & παραλείψεις. Η αλλαγή ξεκινά πρώτα από εμάς κι αφορά τον καθένα προσωπικά.

Υπάρχουν νόμοι που προβλέπουν κι εξασφαλίζουν το παρκάρισμα στις ειδικές θέσεις parking για τα άτομα με αναπηρία, όπως επίσης & την ελεύθερη διέλευσή τους πάνω στους οδηγούς τυφλών, πεζοδρόμια & διαβάσεις. Οι νόμοι όμως γίνονται λειτουργικοί μόνο όταν οι πολίτες τους σέβονται & τους εφαρμόζουν. Η καταπάτησή τους, λοιπόν συνάδει & με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους για ελεύθερη, αυτόνομη κι αξιοπρεπή διακίνησή τους.

Σαφώς & δε θα πρέπει να είναι αυτονόητο να παρκάρουν στις θέσεις parking ΑμεΑ άτομα χωρίς αναπηρία. Ούτε & θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την εικόνα παρκαρισμένων μικρών ή μεγάλων οχημάτων πάνω στις ράμπες, στα πεζοδρόμια & τους οδηγούς τυφλών. Γιατί αυτές οι εικόνες προδίδουν μια κοινωνία ανάπηρη, μια κοινωνία ανίκανη & μια κοινωνία απαίδευτη, που δημιουργήθηκε για να συμπεριλάβει μόνο ό,τι φαίνεται σωματικά ή πνευματικά “φυσιολογικό”. Αυτή όμως δεν είναι η κοινωνία που θέλουμε, ούτε η κοινωνία που καλύπτει τις ανάγκες μας & μας δείχνει σεβασμό. Δε θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για να την αλλάξω προς το καλύτερο. Εκεί, όπου σταματούν τα λόγια θα πρέπει να ξεκινούμε τις πράξεις. 

Αν οι συμπολίτες μας έχουν την αίσθηση ότι με το να κωφεύουν & να εθελοτυφλούν μπροστά στις ανάγκες των ΑμεΑ, εκείνοι μπορούν να συνεχίζουν ανενόχλητοι τη ζωή τους, λυπάμαι, αλλά θα τους χαλάσουμε το όνειρο. Καθένας μας αποτελεί τη συνέχεια του άλλου σαν τους κρίκους μια μεγάλης αλυσίδας. Οι κρίκοι είμαστε εμείς κι η αλυσίδα είναι η ζωή. Αν σπάσει ένας κρίκος, σπάνε κι οι υπόλοιποι. Όταν λοιπόν δε μας αντιμετωπίζουν με τον αντίστοιχο σεβασμό, θα αρχίσουν κι οι υπόλοιποι να έχουν πρόβλημα….

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top