Συνταρακτικό το μήνυμα 310 ισοβιτών στην Ιταλία (από σύνολο 1300), που ζητούν από τον πρόεδρο της χώρας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο να τους… εκτελέσει.
Το αίτημά τους δημοσιεύτηκε με την μορφή επιστολής στην εφημερίδα La Repubblica. Κι αυτό, όταν ο ίδιος ο Ρομάνο Πρόντι ξεκίνησε εκστρατεία στα Ηνωμένα Έθνη, για την απαγόρευση της θανατικής ποινής σε όλον τον κόσμο. Ο Πρόντι δήλωσε ότι η Ιταλία έχει στόχο να «εμπλέξει» τις 85 χώρες- μέλη, που υπέγραψαν τη μη δεσμευτική διακήρυξη κατά της ποινής του θανάτου, σε ένα «παγκόσμιο μορατόριουμ».
Φαίνεται ότι οι Ιταλοί πολιτικοί όλων των κομμάτων ευαισθητοποιήθηκαν, καθένας για τους λόγους του, αφού ακόμα και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν σ’ αυτούς που εξέφρασαν δυσαρέσκεια για την εκτέλεση του τέως πρόεδρου του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν. Θυμίζουμε ότι υπέρ είχε ταχθεί ως και ο νέος ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, λέγοντας ότι δε βλέπει κανένα νόημα στην ατιμωρησία.
Την ημέρα της εκτέλεσης Σαντάμ ο δήμαρχος της Ρώμης, Ουόλτερ Βελτρόνι, φωταγώγησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας το Κολοσσαίο και δήλωσε ότι ακόμα και ο χώρος που υπήρξε τόπος διαβόητων μονομαχιών μέχρι θανάτου, αποτελεί τώρα σύμβολο «ειρήνης και συμφιλίωσης». Γιατί οι κοινωνίες μας να μη κάνουν το ίδιο; Σήμερα, περίπου 130 χώρες παγκοσμίως έχουν απαγορεύσει τη θανατική ποινή, ενώ Η Κίνα παραμένει η χώρα με τις περισσότερες εκτελέσεις. Ακολουθούν το Ιράν, το Πακιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν και οι ΗΠΑ.
Το 91% των εκτελέσεων πραγματοποιήθηκε σε αυτές τις έξι χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας (Δ.Α), στη νεοκαπιταλιστική Κίνα πραγματοποιήθηκαν 1.010 εκτελέσεις το 2006, ενώ το 2005 οι εκτελέσεις ήταν 1.770. Επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν στην Κίνα και η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι ο πραγματικός αριθμός μπορεί να ανέρχεται στις 8.000.
Στο Ιράν ο αριθμός των εκτελέσεων αυξήθηκε από 94 το 2005 σε 177 πέρυσι. Σημαντική αύξηση καταγράφηκε και στο Πακιστάν με 82 εκτελέσεις έναντι 30 του 2005. Στο Ιράκ, 65 άνθρωποι εκτελέστηκαν το 2006 και στις ΗΠΑ 53, οι οποίοι ανέβασαν το συνολικό αριθμό των ατόμων που έχουν εκτελεστεί στις ΗΠΑ από το 1977 σε 1.057 (νόμος του Κολτ σε νεωτερική version).
Τις ανθρωπιστικές όμως πρωτοβουλίες αντιμάχεται τώρα η ατομική απελπισία, το σκοτάδι της ψυχής. Οι κατάδικοι έζησαν στον βίαιο κόσμο της παραβατικότητας, έμαθαν να βιώνουν έντονα συναισθήματα, υποκουλτούρες της δράσης και ίσως η ειρκτή δεν είναι ο χώρος για να μεταβάλει τον σύνθετο ψυχισμό τους. Η Δ.Α προωθεί εναλλακτικές ποινές, για απλές περιπτώσεις, όπως η κοινωφελής εργασία η ημιελεύθερη διαβίωση και η αναστολή υπό επιτήρηση. Οι φυλακές δεν είναι σίγουρα χώρος αναψυχής και ακόμα και ο ανθρωπινότερος στόχος του “σωφρονισμού αντί τιμωρίας” δεν φαίνεται αρκετός να δώσει ένα νόημα, ιδιαίτερα στην ισόβια έγκλειστη ζωή.
ΜΚΟ έχουν ιδρύσει διεθνώς επείγουσες γραμμές ψυχολογικής καταφυγής φυλακισμένων, για τις «πολύ δύσκολες ώρες», που συνήθως όμως «δεν λειτουργούν». Το εναγώνιο υπαρξιακό δίλημμα για εκούσια εκτέλεση των παραπάνω ισοβιτών, αγγίζει τον προβληματισμό της ευθανασίας και η χειρότερη λύση στο πρόβλημα θα ήταν οι αυτοκτονίες ή ακόμα και οι κατά παραγγελίαν εκτελέσεις. Είναι μόνο φόβοι; Δυστυχώς η ζωή είναι συχνά σκληρότερη από τη φαντασία.
Την επιστολή –έκκληση υπέρ των εκτελέσεων έστειλε στον Ιταλό πρόεδρο ο ισοβίτης Καρμέλο Μουζουμέτσι, μέλος της μαφίας, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή τα τελευταία 17 χρόνια, με 310 συνυπογραφές. Στην επιστολή ο Μουζουμέτσι δηλώνει ότι κουράστηκε να πεθαίνει λίγο- λίγο κάθε μέρα. «Θέλουμε να πεθάνουμε μόνο μία φορά», δήλωσε «και ζητάμε να μετατραπεί η ισόβια κάθειρξη σε θανατική καταδίκη». Eπίσης αναφέρει ότι προσπάθησε μέσα στη φυλακή να αλλάξει τη ζωή του. Πέρασε τις σχολικές εξετάσεις και πήρε πτυχίο νομικής. Αλλά δηλώνει ότι η ποινή του, μετέτρεψε το φως σε σκοτάδι.
Πολλοί είναι αυτοί που ζητούν να αλλάξει το σύστημα των ποινών της Ιταλίας και να μειωθούν τα χρόνια της ισόβιας κάθειρξης. Φαίνεται ότι το μόνο που μπορεί να γλυκάνει την ανθρώπινη ψυχή είναι η ελπίδα της ελευθερίας, η ελπίδα της “έστω μιας ελεύθερης μέρας”, ακόμα κι αν αυτή αργήσει….
Νίκος Τακόλας, ntakolas@gmail.com