«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 12-04-08
Στις 13 Ιουνίου 2000, (αναφέρεται στη σχετική έκθεση από το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι) η Χαρά Καλομοίρη καταδικάστηκε από Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών με τριετή αναστολή επειδή λειτουργούσε, από τον Σεπτέμβριο 1994 μέχρι τον Μάρτιο 1995, ευκτήριο οίκο χωρίς κρατική άδεια. Η απόφαση αναφέρεται στο οικιστικό συγκρότημα «Κέντρο Πρακτικής Φιλοσοφίας και Ψυχολογίας Karma Rik Drol Ling» στο Τραπέζι Χαλκιδικής, του οποίου είχε τη διεύθυνση η Χαρά Καλομοίρη μέχρι το 1995. Το δικαστήριο συμπέρανε ότι το κτίριο ήταν «ναός βουδιστικής λατρείας» επειδή οι κάτοικοί του «επιδίδονταν σε βουδιστικές λατρευτικές πράξεις, συγκεκριμένα… σε διαλογισμό». Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε πρωτόδικα τη Χαρά Καλομοίρη σε τρεις μήνες φυλάκιση -μετατρέψιμη σε πρόστιμο- στις 24 Μαρτίου 1996. Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης εξέδωσε καταδικαστική απόφαση με μειωμένη ποινή δύο μηνών με αναστολή στις 14 Μαρτίου 1997. Στις 20 Μαρτίου 1998, ο Αρειος Πάγος ανέτρεψε αυτήν την απόφαση και επέστρεψε την υπόθεση στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης.
Πριν από τις δικαστικές εξελίξεις είχαν καταγραφεί μερικές ακραίες αντιδράσεις εναντίον του «βουδιστικού ναού» και όσων απειλούσαν με τη συμμετοχή τους σ’ αυτόν την «καθαρότητα του Αγίου Ορους». Ο Χολομώντας της Χαλκιδικής βρέθηκε για αρκετές μέρες στο ειδησιογραφικό προσκήνιο παρότι από το «Κέντρο» εξηγούσαν πως δεν επρόκειτο για «ναό», αλλά για χώρο φιλοξενίας και άσκησης λατρείας απ’ όσους ενδιαφέρονταν για τον βουδισμό.
Η κ. Χαρά Καλομοίρη θα θυμηθεί ότι «χρειάστηκαν δέκα χρόνια» για να ξεμπλέξει πλήρως από αυτή τη δικαστική περιπέτεια. Το «Κέντρο» υπάρχει σήμερα στη Χαλκιδική, αλλά δεν λειτουργεί ούτε καν ως «Κέντρο» και μία από τις αιτίες θεωρείται η μεγάλη αντίδραση που συνάντησε στην ευρύτερη περιοχή.
Η ελληνική «ουδετερότητα»
Την ώρα που στη διαδρομή της Ολυμπιακής Φλόγας συμβολοποιούνται οι αντιδράσεις για την κινεζική κατοχή στο Θιβέτ, η Ελλάδα μάλλον απείχε. Με εξαίρεση μερικές μη κυβερνητικές οργανώσεις «ούτε ένας επίσημος ούτε ένας πολιτικός αρχηγός ούτε ένας αθλητής ή ολυμπιονίκης μας, αναφέρει κοινή ανακοίνωση του συνδέσμου Ελληνο-Θιβετιανής Φιλίας και του συλλόγου Φίλων του Θιβέτ, δεν τόλμησε ώς τώρα να αρθρώσει έστω και μία κουβέντα διαμαρτυρίας προς την κινεζική αντιπροσωπεία(…)».
Κι αν αυτό επιχειρήθηκε να εξηγηθεί με την πάγια ελληνική θέση ως κοιτίδας του Ολυμπισμού (και έτσι με την έμμεση αποπολιτικοποίηση του κορυφαίου αθλητικού θεάματος), η υπενθύμιση των γεγονότων της Χαλκιδικής ίσως δίνει μια ακόμη εξήγηση της ελληνικής «ουδετερότητας». Αλλωστε και η σιωπή μερικές φορές αποτελεί πολύ ισχυρή θέση. Και το υπενθυμίζει η κ. Χαρά Καλομοίρη σημειώνοντας ότι «είναι ακόμη σε ισχύ ο μεταξικός νόμος που επιβάλλει ένα απαράδεκτο καθεστώς αδειοδότησης τέτοιων κινήσεων άσκησης της θρησκευτικής ή πνευματικής ελευθερίας». Βέβαια, θα συμπληρώσει ο Μάριος Μπέγζος (καθηγητής Θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθήνας) «σήμερα τέτοιες ακραίες απαιτήσεις, όπως για παράδειγμα η σύμφωνη γνώμη του οικείου μητροπολίτη έχουν παγώσει, συνήθως γίνεται μια τυπική γνωστοποίηση. Και το ελληνικό Δημόσιο αποφεύγει πλέον σήμερα να στέκεται ευθέως απέναντι σε τέτοια αιτήματα. Συνήθως προτιμά την έμμεση ανάμειξη, μέσα δηλαδή από κοινωνικές κινητοποιήσεις οι οποίες διαμαρτύρονται για προσηλυτισμό των νέων κ.λπ.».
Η κ. Καλομοίρη -σήμερα πρόεδρος του συνδέσμου «Ελληνο-Θιβετιανής Φιλίας»- εξηγεί πως η «διάσωση του πνευματικού πολιτισμού του Θιβέτ αφορά τους ενεργούς πολίτες όχι για θρησκευτικούς λόγους, αλλά επειδή «όσοι/ες είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Δαλάι Λάμα είμαστε πλήρως πεισμένοι για την ειλικρίνεια των προθέσεων και των λόγων του και θλιβόμαστε βαθιά για τον άδικο πόνο και τη δοκιμασία που υφίσταται ο λαός του».
Ο Δαλάι Λάμα βραβευμένος με Νομπέλ Ειρήνης θεωρείται από τους ελάχιστους βραβευθέντες που το κέρδισαν λόγω της εμμονής τους στη μη βία. Ως θρησκευτικός και κοσμικός ηγέτης γοητεύει, εκτιμά ο Μάριος Μπέγζος, τη Δύση ακριβώς επειδή διαχωρίζει την ισχύ από τη βία και επειδή βέβαια η διδασκαλία του αναφέρεται στο εσωτερικό του ανθρώπου, δίνοντας ένα έντονα ψυχολογικά στοιχείο στη σχέση με το Θείο».
Από τον ένα Θεό, στη φύση και την εκάστη προσωπικότητα
Ο Βουδισμός γοήτευσε πολλούς στις χώρες της Δύσης, ιδίως μετά τον Μάη ’68. Μετά την εποχή τού «όλα είναι πολιτικά» και προτού ξημερώσει η εποχή τού «όλα είναι ηθικά», η Ασία ξαναγνώρισε τους απογόνους των Ευρωπαίων περιηγητών του 18ου και 19ου αιώνα. Πολλοί κάτω από το «βάρος του πολιτισμού» και κρατώντας μια οριακή απόσταση από τα ρεύματα του New Age γοητεύθηκαν από μία «θρησκεία χωρίς νόμους» όπως την περιγράφει ο Μάριος Μπέγζος: «Η βασική διαφορά με τη χριστιανική παράδοση της Ευρώπης είναι ότι ο βουδισμός δίνει υπαρξιακές απαντήσεις χωρίς να δεσμεύει σε έναν προσωπικό Θεό».
Σε αντίθεση με τον Θεό-Δημιουργό των πάντων, των τριών παραδοσιακών μονοθεϊστικών θρησκειών, στον Βουδισμό, εξηγεί ο κ. Μπέγζος, «το θείο ταυτίζεται, διαχέεται με τη Φύση και είναι περίπου αυταπόδεικτο ότι η ζωή κοντά στη Φύση, μέσα σ’ αυτή, είναι περίπου η ζωή κοντά, μέσα στο Θείο. Ο βουδισμός στο Θιβέτ συνάντησε μερικά παραδοσιακά ανιμιστικά στοιχεία, όπως την προγονολατρεία και τη λατρεία πνευμάτων και έτσι δημιουργήθηκε ο θιβετιανός «δαλαϊλαμισμός» που θυμίζει λίγο τον Παπισμό του Μεσαίωνα, διακρινόμενος από αυτόν από τη μη χρήση βίας».
Η Καθολική Εκκλησία παρά τη συνεχιζόμενη άνοδο της βουδιστικής επιρροής στη Δύση δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα τουλάχιστον όσο ανησυχεί με την εξάπλωση των Ευαγγελιστών. Η αιτία βρίσκεται σύμφωνα με τον κ. Μπέγζο στο ότι ο Βουδισμός ελκύει περισσότερο προσωπικότητες (ατομικά) και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως θρησκεία μαζικής επιρροής.
ΠΗΓΗ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100008_12/04/2008_266214
a href=”http://www.sync.gr/claim/b2l1g74Yziir” rel=”sync”>
καλά, για τα γεγονότα στην Ολυμπία και την δίωξη των δημοσιογράφων χωρίς σύνορα και την λογοκρισία από τα ΜΜΕ, μάλλον η αναμενόμενη βόμβα με το ντόπιγκ και οι δοσοληψίες με την Κίνα είναι υπέυθυνες, αλλιώς δεν θα είχαμε την σαχλή στήριξή της για δήθεν λάθος, σαν να παραγείλαμε ζάχαρη και να μας φέραν παραθείο.
Αλλά ας μη αγιοποιούμε και κάποιον σελέμπριτυ που έχει κάνει και κάποιες αμφιλεγόμενες δηλώσεις, όπως καταγγέλει ο δημοσιογράφος Hitchens:
In 1998, Hitchens lambasted Tenzin Gyatso, 14th Dalai Lama for a number of reasons, including: the Dalai Lama’s acceptance of “45 million rupees, or about 170 million yen” from Shoko Asahara the leader of the Supreme Truth cult which released sarin nerve gas in the Tokyo Subway system; the Dalai Lama’s proclamation that Steven Seagal is “a reincarnated lama and a sacred vessel or ‘tulku’ of Tibetan Buddhism”; the persecution of “supporters of the Dorge Shugden deity — a ‘Dharma protector’ and an ancient object of worship and propitiation in Tibet — [who] have been threatened with violence and ostracism and even death following the Dalai Lama’s abrupt prohibition of this once-venerated godhead”; the Dalai Lama’s specified sexual norms, which ban oral and anal sex, masturbation and explain the proper way to pay for prostitution; and, most importantly, the Dalai Lama’s “support of the thermonuclear tests recently conducted by the Indian state.”[9] Although, in contrast, the World Tibet Network News service later claimed that the Dalai Lama was “saddened to hear about the series of nuclear tests conducted by India,” and was “fundamentally against the existence and stockpiling of any wapons [sic] of mass destruction.”[10]