Ποδηλατοπορεία και γιορτή δρόμου στη Θεσσαλονίκη

020408_01.jpg

ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΚΑΜΑΡΑ 15.00
ΓΙΟΡΤΗ ΔΡΟΜΟΥ, ΠΑΡΚΟ ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ 17.00

ΚΑΛΟΥΝ ΟΙ: EL CONDOR PASA (πολ. μηχανικοί), ΑΦΟΙΝΟ (νομική), ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗΣ,
ΣΤΕΚΙ ΣΤΗ ΜΟΔΗ

Ακολουθεί το κείμενο των πειρατών της παραλιακής:

Καμιά υποθαλάσσια ποτέ και πουθενά

Η υποθαλάσσια αρτηρία, η μεγάλη ιδιωτική λεωφόρος που θα κατασκευαστεί ανάμεσα στην πόλη και στην παραλία, δεν αποτελεί πλέον βεβαιότητα.

Η προχειρότητα, ο τυχοδιωκτισμός και η καταστροφικότητα του έργου το έχουν φέρει σε αντιπαράθεση με μεγάλο κομμάτι της πόλης που ασφυκτιά ανάμεσα στα αυτοκίνητα και το μπετόν. Ήδη οι αγώνες για την περιοχή του λιμανιού έχουν υψώσει σημαντικά εμπόδια στην παρούσα χάραξη, η οποία αναγκάστηκε να αλλάξει. Το φάσμα της περαιτέρω αλλαγής του έργου και χρήσης μετροπόντικα για την είσοδο του λιμανιού φέρνει τον εθνικό εργολάβο «ΑΚΤΩΡ» αντιμέτωπο με τεχνικές δυσχέρειες και κατακόρυφη αύξηση του κόστους. Ταυτόχρονα, ενδοεξουσιαστικές έριδες για την κατοχή και χρήση του λιμανιού (εργοτάξιο του «ΑΚΤΩΡ» ή ιδιωτικοποίηση και πώληση της ΣΕΜΠΟ;) δημιουργούν επιπρόσθετα ανυπέρβλητα εμπόδια.

Από την άλλη πλευρά, η έξοδος της υποθαλάσσιας πρόκειται να εκχερσώσει μεγάλο κομμάτι των μόλις αναπλασθέντων πέντε θεματικών πάρκων της Ν. Παραλίας (από τον ιστιοπλοϊκό όμιλο έως το μέγαρο μουσικής), ενώ θα κάνει αβίωτη τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Έργα λοιπόν γίνονται και ξεγίνονται για να τρέφονται τα ισχυρά εργολαβικά συμφέροντα και η διαπλοκή τους με την τοπική και κεντρική εξουσία.

Το έργο αντιμετωπίζει πλέον καθαρά την προοπτική της ακύρωσης. Λόγος ήδη γίνεται για μία εναλλακτική πρόταση, πολύ ακριβότερη και μεγαλύτερη. Η νέα πρόταση μιλά για παράκαμψη του λιμανιού, περισσότερες εξόδους και τελική έξοδο στην Καλαμαριά, «κλείνοντας [υποτίθεται] τον περιφερειακό δακτύλιο». Η πρόταση αυτή είναι ακόμη πιο καταστροφική, καθώς ισοπεδώνει ό,τι σώζεται από την παραλία στο Καραμπουρνάκι, διοχετεύει την κυκλοφορία στους δρόμους της Καλαμαριάς, ενώ κινείται στην ίδια ακριβώς λογική-μονόδρομο ενίσχυσης του αυτοκινήτου.

Ωστόσο, η πολιτική της καταστροφής του περιβάλλοντος και της ενθάρρυνσης του Ι.Χ. αρχίζει να συναντάει επιτέλους την αντιπαράθεση που της αξίζει. Η Θεσσαλονίκη έχει φτάσει σε σημείο που οδηγεί τους κατοίκους της σε απόγνωση. Η κουβέντα για την πόλη που θέλουμε ανοίγει. Στόχος είναι να ενταθεί ο δημόσιος διάλογος με την ενεργή συμμετοχή περισσότερων κατοίκων.

Ούτε τραπεζάκια ούτε ΙΧ

ελεύθερη για πάντα η παραλιακή

Η λύση του κυκλοφοριακού με τη δημιουργία περισσότερων δρόμων για την περαιτέρω διευκόλυνση του Ι.Χ. δεν καταστρέφει μόνο την πόλη και τους ελεύθερους και πράσινους χώρους της, αλλά είναι και εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Όσο περισσότερο διευκολύνεται η κυκλοφορία του, το αυτοκίνητο θα αυξάνεται, θα κυκλοφορεί, θα καταστρέφει. Σε λίγα χρόνια θα αντιστοιχούν δύο Ι.Χ. για κάθε τρεις κατοίκους, καθώς κάθε μήνα προστίθενται 2500 οχήματα, εξωσωματικοί μεταλλικοί σκελετοί και τετράτροχες πανοπλίες στο στόλο των μοναχικών αυτοκινούμενων πολεμιστών. Έτσι, η περιφερειακή οδός σε πολύ σύντομο διάστημα έχει πλέον κορεστεί. Ήδη σχεδιάζεται η κατασκευή νέου οικοκαταστροφικού περιφερειακού δακτυλίου που θα περιορίσει ακόμη περισσότερο το ήδη επιβαρυμένο, κουτσουρεμένο, καταπατημένο και φυσικά ακόμα τραυματισμένο από τις πυρκαγιές Σέιχ Σου. Όσοι δρόμοι, όμως, και να δημιουργηθούν δεν θα καλύψουν ποτέ την πείνα της αυτοκίνησης. Η τάση αυτή δεν μπορεί να ενθαρρύνεται άλλο. Πρέπει να ανατραπεί.

Μίζα, μιζέρια και μπετόν

αυτός είναι ο κόσμος των αφεντικών

Το είπαμε και θα το ξαναπούμε. Η υποθαλάσσια αποτελεί παιδί του πολιτικού λαϊκισμού και των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Η λατρεία για τα μεγάλα έργα πριμοδοτεί το κατασκευαστικό και τραπεζικό κεφάλαιο (μέσα από τα δάνεια για την κατασκευή των έργων), τυφλώνει τους τοπικούς άρχοντες και παραπληροφορεί την τοπική κοινωνία, καθώς υπόσχεται μεγαλείο σε μία πόλη που παραδοσιακά υπολείπεται των εκτρωματικών έργων των Αθηνών. Το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης υπαγορεύει: «Σκάψε σήμερα μια τρύπα, και αύριο κλείσε την». Αρκεί η οικονομία να κινείται, να μεγεθύνεται. Ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Στο έργο της υποθαλάσσιας αρτηρίας εντυπώνεται η κυρίαρχη λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης: η απομύζηση κέρδους από τον δημόσιο χώρο. Η σύμβαση παραχώρησης-κατασκευής-λειτουργίας του έργου δίνει στον εργολάβο εξουσίες επί της πόλης. Με θεσπισμένες διαδικασίες και ζώνες προνομίων, η κυκλοφορία και οι λύσεις της θα καθορίζονται τα επόμενα χρόνια από την ανάγκη να περάσουν τα αυτοκίνητα από την υποθαλάσσια. Κάθε έργο ανταγωνιστικό (όπως οι επεκτάσεις του μετρό) θα παραμερίζεται για να ενισχυθεί η χρήση της υποθαλάσσιας και άρα του Ι.Χ. Σ’ αυτό το πλαίσιο, κάθε συζήτηση για ήπιες μορφές μετακίνησης (τραμ, ποδήλατο, θαλάσσια συγκοινωνία) θα μένει ξεχασμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η λογική της κερδοφορίας, της αποδοτικότητας και της οικονομικής μεγέθυνσης έρχεται σε άμεση αντιπαράθεση με κάθε προοπτική προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.

Η παραλία, ένα από τα τελευταία καταφύγια σε μια πόλη που πνίγεται, αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα ανοιχτό πεδίο μάχης. Η καπιταλιστική ανάπτυξη βρίσκεται σε πόλεμο με την ίδια τη ζωή. Ταυτόχρονα με την υποθαλάσσια και την καταστροφή του Παλιού Λιμανιού και της Νέας Παραλίας, μια σειρά από έργα πολιορκούν το παραλιακό μέτωπο της πόλης. Το Καραμπουρνάκι κινδυνεύει με οικοπεδοποίηση. Η λεωφόρος Νίκης, αν πεζοδρομηθεί, θα εμπορευματοποιηθεί γεμίζοντας με γκλαμουράτα φραπεδοκαθίσματα. Η προοπτική δημιουργίας πάρκου Αλλατίνη θάβεται κάτω από τα μπετά των πολυκατοικιών και των υπογείων πάρκινγκ που κατασκευάζονται. Η πλαζ Αρετσούς γίνεται βορά στην ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, με την ιδιωτικοποίηση της μαρίνας και του δημοτικού κέντρου νεότητας Remezzo. Το στρατόπεδο Κόδρα δεν γίνεται πάρκο. O αεροδιάδρομος επεκτείνεται σε βάρος του οικοσυστήματος του Θερμαϊκού Κόλπου. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι ήδη η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στο νέφος και στο λιγότερο πράσινο. Οι αρχές και οι εργολάβοι μάς λένε, λοιπόν, ότι μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερη (αντιστοιχούν μόλις 2,5 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο, συμπεριλαμβανομένου του Σέιχ Σου, ενώ 250 μέρες το χρόνο τα αιωρούμενα σωματίδια είναι 3 φορές πάνω από τα επιτρεπόμενα όρια της Ε.Ε.).

Μπορούμε να το σταματήσουμε

Την ίδια στιγμή, τοπικές κινήσεις και ομάδες για την πόλη και τους δημόσιους χώρους αντιστέκονται στην επέλαση του κέρδους. Από το Λιμάνι ως την Περαία, συλλογικότητες αγωνίζονται ώστε οι δημόσιοι χώροι να βγουν από τη λογική του εμπορεύματος, να γίνουν (γιατί δυστυχώς δεν είναι) χώροι ελεύθεροι, πράσινοι, χώροι συνάντησης, δημιουργίας, παιχνιδιού και έρωτα. Η αντιπαράθεση με την καταστροφή της παραλίας αποτελεί το σπόρο αλλαγής της σχέσης των κατοίκων της πόλης με το περιβάλλον, με το αυτοκίνητο, με τον δημόσιο χώρο. Η πόλη απειλείται και εμείς οφείλουμε, όλοι και όλες, να πάρουμε θέσεις μάχης. Το πρόβλημα της πόλης είναι κατεξοχήν πρόβλημα των ανθρώπων της. Άρα οι κάτοικοί της με οριζόντιες δομές, αυτοργάνωση και αντιιεραρχία, χωρίς διαμεσολαβητές, ειδικούς, τεχνοκράτες και κόμματα μπορούν να γίνουν η λύση. Ο αγώνας για τους δημόσιους χώρους πρέπει να ενταθεί. Ο αγώνας για μία άλλη σχέση των ανθρώπων με το περιβάλλον και μεταξύ τους να απλωθεί σε όλη την πόλη, από το Σέιχ Σου και την εξωτερική περιφερειακή ως το πανεπιστήμιο, το μετρό και την παραλία. Να συναντήσει τους αγώνες σε όλη τη χώρα, ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου, το φράγμα του Αράχθου, το αεροδρόμιο του Ελληνικού, το λόφο του Φιλοπάππου, την κατασκευή λιμανιού κοντέινερ στο Τυμπάκι, την κατασκευή εργοστασίου λιθάνθρακα στην Καβάλα και το Βόλο, τα μεταλλεία χρυσού στη Βόρεια Χαλκιδική. Παντού.

Όχι στην κουλτούρα του Ι.Χ.

Όχι στην καπιταλιστική μεγέθυνση των εργολάβων και του εμπορεύματος

Αγώνας για την υπεράσπιση των δημόσιων χώρων της Θεσσαλονίκης

www.peiratesalonica.gr

 

1 σκέψη για το “Ποδηλατοπορεία και γιορτή δρόμου στη Θεσσαλονίκη”

  1. Παράθεση: Διπλές ποδηλατοπορείες στη Μπουγατσαδούπολη « Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top