Αυτή την ώρα οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν τα εξής δεδομένα: τοπικά, εθνικά, παγκόσμια η παραγωγή του μεγαλύτερου ποσοστού των παραγόμενων αγαθών που καταναλώνουμε είναι υπό τον έλεγχο πολυεθνικών εταιριών – γιγάντων που μόνο σκοπό και κριτήριο έχουν το κέρδος, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο, εργατικό και οικολογικό κόστος.
Τα αφεντικά αυτών των πολυεθνικών είναι αφεντικά όλων των εργαζομένων τοπικά, εθνικά, παγκόσμια.
Πώς;
Από τη μία πλευρά, οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις, εταιρίες, δέχονται απίστευτες πιέσεις και εκβιασμούς. Ή θα δεχθούν να δουλέψουν με όλο και λιγότερα χρήματα και εργατικά δικαιώματα ή η επιχείρηση στην οποία δουλεύουν θα αναζητήσει αλλού φθηνότερα εργατικά χέρια.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη κι αν εργάζονται σε δική τους επιχείρηση, οι πρώτες ύλες που χρειάζονται για την επιχείρησή τους, ή τα προϊόντα που εμπορεύονται είναι και αυτά στα χέρια των πολυεθνικών. Έτσι, κι αυτή τη φορά οι εργαζόμενοι είναι θύματα πίεσης και εκβιασμού, υποκύπτοντας σε όποιους όρους τους θέτουν οι πολυεθνικές.
Ο κύκλος του εκβιασμού δεν τελειώνει εδώ. Οι πολυεθνικές εταιρίες εμφανίζονται στους εκάστοτε κυβερνητικούς και τοπικούς άρχοντες ως επενδυτές και λένε ΄΄ Ήρθα να επενδύσω στην πόλη σας, στο νομό σας, στη χώρα σας. Θα σας δώσω δουλειά και θα συμβάλω στην ευημερία σας. Έχω όμως κάποιους όρους΄΄. Αυτούς τους όρους τους γνωρίζουμε πια όλοι μας, χωρίς αυταπάτες ή αμφιβολίες.
Όλος ο πλανήτης έχει μπει σ΄ ένα φαύλο κύκλο εκμετάλλευσης. Από τη μια, οι κάτοικοι των λεγόμενων αναπτυγμένων χωρών, χάνουν όλο και περισσότερο την αγοραστική τους δύναμη άρα χρειάζονται όλο και φθηνότερα προϊόντα. Από την άλλη πλευρά οι κάτοικοι των φτωχών χωρών, εξαθλιωμένοι από την απόλυτη φτώχεια στην οποία ζουν και από τα διδακτορικά καθεστώτα ή τις κυβερνήσεις ΄΄ανδρείκελα΄΄ που τους ελέγχουν με τυφλή βία. Αυτά τα καθεστώτα και οι κυβερνήσεις εγκαθίστανται και στηρίζονται απο τα παγκόσμια αφεντικά των πολυεθνικών. Το μόνο που ζητούν είναι όσο πιο φθηνά εργατικά χέρια γίνεται και ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου.
Φτάνουμε πια στο τελευταίο κομμάτι του πάζλ για να δούμε τη συνολική εικόνα αυτής της παγκόσμιας σφαγής των ανθρώπινων και εργατικών δικαιωμάτων.
Τα γνωστά μας αφεντικά, όταν εμφανίζονται ως επενδυτές οπουδήποτε στον κόσμο, φοροδιαφεύγουν ακόμη και σε αυτούς τους ελάχιστους φόρους που καλούνται να πληρώσουν. Φυσικά δεν καταβάλουν εργοδοτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων. Και μην ξεχνάμε ούτε λόγος για υλικοτεχνικές υποδομές φιλικές προς το περιβάλλον.
Η λύση είναι τόσο απλή και αυτονόητη όσο και η ανάσα μας. Έχουμε όμως τη θέληση να την εφαρμόσουμε;
Τέρμα πια στα εκβιαστικά, μονοπωλιακά φέουδα! Επιλέγουμε, την τοπική παραγωγή προϊόντων εξασφαλίζοντας δουλειές για όλους και ποιοτικά, ελεγχόμενα προϊόντα. Σήμερα, έχουμε με αποδείξεις την επιστημονική γνώση και τις μεθόδους για πράσινη και αειφόρο ανάπτυξη. Πώς; Με φιλικές προς το περιβάλλον υποδομές, με βιολογικές πρώτες ύλες και φυσικά με αληθινά εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Τόσο το Ευρωπαϊκό όσο και τα εθνικά κοινοβούλια της Ε.Ε. πρέπει άμεσα να προχωρήσουν σε νομοθετική ρύθμιση που να απαγορεύει την κυκλοφορία οποιουδήποτε προϊόντος ή υλικού που παράγεται σε χώρα όπου δεν υφίστανται αληθινά εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά ούτε και κανένας ποιοτικός έλεγχος με τα κριτήρια της Ε.Ε.
Το δίλημμα θα είναι πλέον των πολυεθνικών. Είτε θα χάσουν μία αγορά 330.000.000 καταναλωτών, είτε θα δώσουν πραγματικούς μισθούς και δικαιώματα οπουδήποτε στον κόσμο κι αν δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά.
Άρα είτε θα αφανισθούν ως επιχειρηματικές οντότητες, είτε θα συμμορφωθούν. Όποιο από τα δύο κι αν διαλέξουν, οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα είναι πια ούτε θύματα ούτε συνεργοί στο έγκλημα της ανθρώπινης δουλείας και εκμετάλλευσης.
Αξίζει να αναφερθεί και το εξής. Αν οπουδήποτε στον κόσμο, τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα είναι τα ίδια, ο εκβιασμός των φθηνότερων εργατικών χεριών τελειώνει.
Αγαπητοί μου συμπολίτες όλου του κόσμου, ας αναλάβουμε επιτέλους τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες για την κατάσταση αυτού του πλανήτη. Κοινωνικές, οικονομικές και οικολογικές. Ας διεκδικήσουμε επιτέλους όλοι μαζί τα ατομικά και συλλογικά μας δικαιώματα. Κοινωνικά, οικονομικά και οικολογικά
Ιωάννα Ρούση
Συντονιστής της γραμματείας
των Οικολόγων Πράσινων Αιτωλοακαρνανίας
καλό άρθρο, αλλά μέχρι εκεί που αρχίζει τις προτάσεις όπου πλέον χάνεται τελείως το μπαλάκι.
Εθνικές κυβερνησεις και ΕΕ στηρίζουν απροκάλυπτα, θρασύτατα, χωρίς καν ενδοιασμούς το μεγάλο κεφάλαιο. Μετά την πτώση του (πρακτικά πάντα ανύπαρκτου) αντίπαλου δέους των κομμουνιστικών χωρών, οι πολιτικές τους είναι προς την ολοκληρωτική εδραίωση ενός απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και στην διαιώνισή του με τον ολοκληρωτικό έλεγχο της κοινωνίας ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι οποιεσδήποτε πιθανότητες γενικευμένης και αποτελεσματικής αντίστασης.
Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με όλα αυτά τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα λαμβάνονται και ένα σωρό μέτρα περιστολής ελευθεριών και καθολικής επιτήρησης, δεν είναι τυχαίο που άσχετα με τον όποιο διακυρηγμένο ιδεολογικό προσανατολισμό των συμβατικών κομμάτων, στην πράξη όλα συναινούν στην στήριξη του νεοφιλελευθερισμού και δεν υπάρχει καν διάκριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, ακόμα και των ευρωπαίων πράσινων, ο χλιαρός λόγος των οποίων απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ριζοσπαστικός.