Η ουτοπία (στην παιδεία) είναι εφικτή!

Μεταξύ άλλων, εξ ίσου σημαντικών, στην ανακοίνωση των ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης διαβάζουμε:

“…παρακάμπτοντας τις Διευθύνσεις των σχολείων και τους Συλλόγους Διδασκόντων, που είναι τα αρμόδια όργανα να αποφασίζουν για τη ζωή του σχολείου…”
http://alfavita.gr/anakoinoseis/anak20071101e.php

Ναι, να λειτουργήσουν ουσιαστικά και να μην παρακάμπτονται οι Διευθύνσεις των σχολείων και οι Σύλλογοι Διδασκόντων, που είναι τα αρμόδια όργανα να αποφασίζουν για τη ζωή του σχολείου. Αλλά να μην ξεχάσουμε και τα “Σχολικά Συμβούλια” (Συλλογικό όργανο διδασκόντων, γονέων και μαθητών)- όχι μόνο τώρα στα ξαφνικά, που τα οξυμένα προβλήματα, βρίσκουν με τις μαθητικές κινητοποιήσεις, την όποια έκφραση τους- αλλά και αυτές τις ακριβοθώρητες “Σχολικές Επιτροπές” που θεσμικά δρομολογούν τις υλικοτεχνικές προτεραιότητες των σχολείων.

Όμως, ας πούμε πια και “τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη”: την πανάκεια του “έσχατου” μέσου πάλης “κατάληψη”, με την “θεσμοθετημένη” απουσία του ρίσκου των απουσιών να ανατροφοδοτεί τα κάθε λογής άσφαιρα μεγαλόστομα “πολιτικά” πυρά, (και) την επιπόλαιη προσέγγιση, να αποκαλύπτει (αυτή τη φορά από τα κάτω) το Κλειστό Σχολείο στους “αντίπαλους” καθηγητές, που πρέπει να ‘ναι στην απ’ έξω (ή όπου αλλού κάποιους εξυπηρετεί).

Χωρίς να ισοπεδώνονται όλες οι περιπτώσεις, σε κάποιες εκδοχές “καταλήψεων”, το διάδοχο σχήμα τού (σε βάθος χρόνου και πολιτικής αποτίμησης) Κλειστού Σχολείου, μετακαθεστώς, αυτό της “κατάληψης” αλλά και της έμμεσης συν-διαχείρισης τρεχουσών διοικητικών υποθέσεων, προκρίνει ενίοτε και την παρουσία εντός της “καταλήψεως” διοικητικών αρχών, λες και αυτή, η ίδια η οδός της εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας, είναι αμέτοχη του Προβλήματος της Παιδείας. Την ίδια όμως στιγμή απαγορεύει την πρόσβαση στους διδάσκοντες ως “εν δυνάμει διδασκόντες την διδασκαλία του συστήματος”, περιχαρακωνόμενο ταυτόχρονα απ’ το κοινωνικό σώμα. Οποία συμπαθής αντίφαση… Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αξίζει να αναρωτηθούμε, πώς παρόμοιες αντιλήψεις και πρακτικές, μπορούν να ερμηνεύσουν το “Συλλογικό Μεγαλούργημα της Αμαρύνθου”, ή την κατ’ αναλογίαν εδώ διασυνδεδεμένη Inter-“φιλανθρωπική” παρέμβαση;
http://users.thess.sch.gr/szygouras/symferonta_paideia.htm 

Tο ενδεχόμενο μιας δυναμικής “εναλλακτικής” κινητοποίησης, επί παραδείγματι, μιας δημιουργικής αποχής από τα μαθήματα, ή της οργάνωσης ΑΝΤΙΜΑΘΗΜΑΤΩΝ, το ταυτόχρονο άνοιγμα στην τοπική κοινωνία, με ένα Πολιτικό (της Πόλης) πλαίσιο καθώς και του συνεπαγόμενου πολ-εμικού (χωρίς εισαγωγικά) πολιτισμού, μάλλον ως ένα άτοπο ουτοπικό όραμα [ως προς τα εφικτό και “πολιτικώς” καταναλωτέο, επιβραβευόμενο ή καιόμενο στην πυρά της τηλευταξίας, τελετουργικό μιας ήπιας εφηβικής διαβατήριας “κατάληψης-πολιτικοποίησης” του μαθητικού σώματος] ηχεί, για την κυρίαρχη κινηματική προσέγγιση και τις -σε αρκετές περιπτώσεις- κατά τόπους πρακτικές της εφαρμογές.

Ναι…Εδώ και τώρα. Η ουτοπία είναι εφικτή. Η φαντασία στην εξουσία. Ναι….Τα αρμόδια όργανα να αποφασίζουν για τη ζωή του σχολείου. Αμήν και πότε;

…κι ας μείνουν τότε οι κομψευόμενοι ελευθεριακοί ρεφορμιστές και οι όποιοι οπαδοί της “Εύτακτης Τάξης” να αναρωτιούνται ποιοί είναι “οι ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΙ (sic) εχθροί των μαθητών μας”. Να απολαμβάνουν (και αισθητικά) το μετακυλισμένο (στη χοάνη της καταναλωτικής ελευθεριακότητας και της “αποδομητικής” φληναφολογίας) νόημα των λέξεων και των αντίστοιχων σημαινόμενων ψευδοπολιτικών πρακτικών.

Βασίλης Βέτσος
http://users.thess.sch.gr/veccio/ereyna/utopia.htm