άσυλο

Η ιδιότητα του πολίτη, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, δεν είναι κληρονομικά προνόμια!

Εδώ και χρόνια, το μεταναστευτικό και αντιρατσιστικό κίνημα έχει ένα βασικό αίτημα: νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών, χωρίς σύνδεση με ένσημα και άλλες προϋποθέσεις που στην πράξη αποκλείουν τη μεγάλη πλειοψηφία, με πλήρη και ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, και τελικά με αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη, δηλαδή της ιθαγένειας, σε όλους τους μετανάστες που ζουν και εργάζονται στη χώρα, και ακόμα περισσότερο- σε όλα τα παιδιά που γεννιούνται ή μεγαλώνουν εδώ.
Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό κράτος, όποια και να ήταν η κυβέρνηση, είχε πάντα την ίδια πολιτική: περιστασιακές διαδικασίες νομιμοποίησης που στην πράξη κρατούσαν τους μετανάστες στην ομηρία, μέσα σε μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε μια επισφαλή (και ακριβοπληρωμένη σε εισφορές, αγορασμένα ένσημα και χαμένα μεροκάματα στις ουρές) «νομιμότητα» και σε μια καταναγκαστική παρανομία. Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής, γνωστό: μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, ακραία εκμετάλλευση, γκετοποίηση, ανθρωποκυνηγητό στις πόλεις και εκτελέσεις στα σύνορα.
Ακόμα περισσότερο, η ίδια μοίρα περίμενε και τα παιδιά των μεταναστών, τα οποία αντιμετωπίζοταν ως «παράνομοι μετανάστες» στη χώρα που γεννήθηκαν. Μετά όμως από τόσα χρόνια αγώνα των μεταναστών και του κινήματος, φάνηκε ότι το κράτος αναγκάστηκε πια να αναγνωρίσει το αυτονόητο: η ιδιότητα του πολίτη δεν μπορεί να αναφέρεται στην «καταγωγή του αίματος», αλλά στο απλό γεγονός ότι ζούμε, μεγαλώνουμε, δουλεύουμε μαζί.
Παρόλα αυτά, το νέο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, βαδίζει δυστυχώς στο ίδιο μονοπάτι, αυτό της ποινικοποίησης της μετανάστευσης, της καταστολής και των διακρίσεων. Σε αγαστή σύμπλευση με τις απαιτήσεις της ακροδεξίας, η κυβέρνηση «υπόσχεται» τελικά την ιθαγένεια σε ένα μικρό μόνο μέρος των παιδιών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Βασική προϋπόθεση, η μακράς διάρκειας νομιμοποίηση των γονιών τους, ακριβώς δηλαδή αυτό το δικαιώμα που η ίδια πολιτική τους έχει αρνηθεί. Η δεύτερη ευκαιρία που δίνεται στα παιδιά, για απόκτηση ιθαγένειας στα 18, συνεπάγεται χρόνια ομηρίας, κάτω από το διαρκή φόβο της απέλασης, καθώς και επιτυχή φοίτηση στο σχολείο, στο ίδιο το σχολείο που σήμερα τους πετά απ’ έξω.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες διαπιστώνει με ιδιαίτερη ανησυχία ότι οι θεσμικές αλλαγές που υιοθετήθηκαν με το Προεδρικό Διάταγμα 81/2009 δεν εξασφαλίζουν επαρκώς μια δίκαιη και αποτελεσματική διαδικασία αναγνώρισης του καθεστώτος του πρόσφυγα στην Ελλάδα σύμφωνα με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Όταν ξεκινούσαμε στη Θεσσαλονίκη το πρώτο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, μόλις βγαίναμε από το μεσαίωνα της δεκαετίας του ’90: τότε που η «φιλόξενη» Ελλάδα υποδεχόταν τους πρώτους μετανάστες με σκούπες και απελάσεις, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» πυροβολούσαν ανθρώπους για ένα καρπούζι και τα κανάλια έφριτταν με τους «αλβανούς κακοποιούς». Μετανάστες και ντόπιοι δουλέψαμε πολύ από τότε για να σπάσουμε το φόβο, να σπείρουμε την αλληλεγγύη και να παλεύουμε μαζί σήμερα για ίσα δικαιώματα.

Σήμερα, 12 χρόνια μετά, θέλουνε να μας γυρίσουν πίσω στην ίδια βαρβαρότητα. Οι «επιχειρήσεις – σκούπα» και τα καινούργια αστυνομικά σώματα, τα σπασμένα κεφάλια στα σύνορα και οι εμπρησμοί τζαμιών και καταστημάτων, η χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών και η επίθεση στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, στρέφονται ενάντια σε όλη την κοινωνία. Είναι η προσπάθεια τους να μας ξανακλείσουν το στόμα, να μας χωρίσουν, τους «έλληνες» από τους «αλλοδαπούς», τους «νόμιμους» από τους «παράνομους», τους «σταθερούς» από τους «επισφαλείς». Και πιο πολύ, είναι η αγχωμένη εκδίκηση του κράτους (και του παρακράτους) για την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Γιατί, παρά την καταστολή, οι κερδισμένοι αυτής της χρονιάς ήμασταν εμείς.
Πρώτα οι φυλακισμένοι και οι φυλακισμένες, με την απεργία πείνας του Νοέμβρη. Ύστερα, οι χιλιάδες εξεγερμένοι νέοι του Δεκέμβρη. Λίγο μετά το κίνημα αλληλεγγύης στην Κούνεβα, με τα δεκάδες σωματεία, τους επισφαλείς εργαζόμενους, τις μετανάστριες, όλους αυτούς που κάνουμε τρεις δουλειές για να ζήσουμε ή δεν βρίσκουμε καμιά. Ψάξαμε μαζί δρόμους οργάνωσης και αντίστασης στην μαύρη και ελαστική εργασία, το δουλεμπόριο των εργολαβιών, την εργοδοτική τρομοκρατία. Και πιο πρόσφατα, οι μετανάστες που κινητοποιήθηκαν πηγαία ενάντια στον καθημερινό εξευτελισμό και την καταστολή.

Όλο και περισσότερα στόματα ανοίγουν, για να μιλήσουν, να φωνάξουν και να τραγουδήσουν. Αυτοί που δεν έχουν φωνή ακούγονται όλο και περισσότερο. Για αυτό και οργανώνουμε για δωδέκατη χρονιά το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.

Για να ακουστεί η φωνή μας για πραγματική και οριστική νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, για υπηκοότητα σε όλα τα παιδιά τους, για ίσα δικαιώματα στο σχολείο και την υγεία, για σταθερές δουλειές με δίκαιες αμοιβές για έλληνες και μετανάστες εργαζόμενους.

Για να ανοίξουν τα σύνορα, να δοθεί άσυλο στους πρόσφυγες και να σταματήσει η βαρβαρότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των απελάσεων, των κρατικών δολοφονιών.

Για να τελειώνουμε με τις ακροδεξιές συμμορίες που θέλουν να μετατρέψουν τις γειτονιές μας σε γκέτο του μίσους, κλείνοντας μέχρι και τις παιδικές χαρές για να μην παίζουν μαζί τα παιδιά των μεταναστών και των ντόπιων!

Για τον αγώνα των φυλακισμένων για αξιοπρέπεια και ελευθερία, για την υπερηφάνεια των ομοφυλόφιλων, για το δικαίωμα των αναπήρων στην πρόσβαση, για τον αυτοκαθορισμό των μειονοτήτων ενάντια στην εθνικιστική υστερία.

Για να κερδίσει η αλληλεγγύη και όχι ο φόβος. Για να συνεχιστεί ο Δεκέμβρης. Γιατί, όπως φωνάξαμε και τότε, οι τρεις μέρες του Φεστιβάλ, τρεις μέρες αντίστασης, γιορτής και αλληλεγγύης, θα είναι από τις «δικές μας ημέρες», αυτές που έρχονται.

Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα στους μετανάστες και τις μετανάστριες, υπηκοότητα στα παιδιά
Ανοιχτά σύνορα, άσυλο, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες
Να σπάσουμε τα σύνορα στις γειτονιές μας !