Χειμώνας!
Πολικός χειμώνας.
Σκότος ψυχών.
Μα να.
Ξημερώνει!
Χριστούγεννα …σχεδόν.
Άγια μέρα!
Τι ξημερώνει δηλαδή;
Μήνες το παλεύει!
Αυτό το σέλας δεν έχει τέλος.
Τελικά ξημέρωσε. Προσωρινά. Μόνο για τη γιορτή. Τα φτωχόσπιτα (φωτό) έτοιμα να υποδεχτούν τη μεγάλη γιορτή. Οι εμπόροι και οι χασάπηδες/ισες ετοιμάζονται. Μάχες για τις τιμές! Λαθροεισαγωγές, λαθρόχρημα, λαθροχειρίες, (ως εδώ καλά, αλλά αρχίζουν και τα άσχημα) λαθρομετανάστες/ριες, λαθροβίωση. Λαθρομετανάστες χωρίς πατρίδες. Πατρίδα τα πέλαγα και η αβεβαιότητα. Πνιγμένοι/ες σε κύματα, πυροβολημένοι/ες σε σύνορα, νεκροί/ές πεινασμένοι/ες σε γωνίες μεγαλουπόλεων. Οι τυχεροί/ές που επιζούν, φτιάχνουνν χαρτονένιες πολιτείες για σπίτι, με κουβέρτες στο δρόμο, μπροστά σε βιτρίνες διεθνών πολυκαταστημάτων, ενώνοντας τη συμφορά τους, με των ντόπιων απόκληρων. Μια παράξενη δύσμοιρη αντιπόλη, στο ανελέητο χωνευτήρι του περιθώριου, που ξεκινά από άπειρες αλλιώτικες ιστορίες για να καταλήξει πάντα στην ίδια γη: της δυστυχίας.
Τη δική μας χαρά των Χριστουγέννων, σκιάζουν οι γιατροί/ίνες. Αντί για γευσιγνώστες/τριες του γιορταστικού τραπεζιού, αυτοί/ες έχουν τον πρώτο λόγο. Αυτό κάνει, αυτό δεν κάνει για την υγεία σου. Τα ζώα συνηγορούν σε ό,τι τα αφορά. Το αγαπητό αυτό ζωάκι, (δαίμων), μας προειδοποιεί τι θα πάθουμε αν κι’ αυτά τα Χριστούγεννα συνεχίσουμε την κρεατοφαγία, αντί για vegetarian-ισμό [και ξέρετε….όλοι οι -ισμοί….]. Σας προειδοποιούμε ότι βρίσκεται και στη χώρα μας και όχι μόνο στην μακρινή Τασμανία. Κατά την άποψη του, θάπρεπε ως πιθηκοειδή, να είμαστε χορτοφάγα (de jure – βλέπε και site –> ecology-salonika.gr Καφαταρίδης Β., Vegetarianism). Και είπαμε οι χορτοφάγοι/ες τρώνε χόρτα. Όχι χορτοφάγα ζώα στη σούβλα! Στην Αφρική οι γιατροί/ινες γνωμοδοτούν αλλιώς. Πώς αλλάζει η επιστήμη από τόπο σε τόπο! Αυτό κάνει, κι εκείνο κάνει και το άλλο κάνει. Μα δεν τόχουν ούτε αυτό, ούτε το άλλο, ούτε εκείνο…
Γιατί δηλαδή; Ο φίλος/η (πάνω) που τρώει λασπόχορτα άσχημα περνάει; Απολαύστε τον/την (άντε βρες φύλο, να σε χαρώ). Μα, σου λέει κάποιος/α. Ένα κιλό κρέας σε τρέφει όσο 7 τετρ μέτρα χόρτο. Πώς θα γίνει; Τον Αμαζόνιο καθημερινά θα χρειαζόταν η Θεσσαλονίκη! Πάντως στην επαρχία παλιά, μόνο κάθε Κυριακή που τρώγαμε κρέας, τίποτα δεν πάθαμε. Σάμπως τρώγαμε και χόρτα; Τίποτα δεν τρώγαμε. Πώς επιζήσαμε; Θαύμα! Κι έχεις και το American Journal of Endocrinology & Metabolism να σου λέει: 850 θερμίδες είναι αρκετές για να ζήσεις και να μακροημερεύσεις, αλλάζοντας το μεταβολισμό σου, ρίχνοντας τη θερμοκρασία του σώματος και προστατεύοντας το DNA σου από γήρανση. Τι λες, βρε; Το ξέραμε αυτό. Το εμπεδώσαμε. Αλλά σήμερα; Δε γίνεται. Δε φτάνει που θα σέρνεσαι δηλαδή, θα ζήσεις και πολύ για να ταλαιπωρείσαι. Ε αυτό, άστο. Ας το κάνουν αυτοί/ες, στις ΗΠΑ. Πρωταθλητές/ητριες του πάχους. Ο Μπους τους/τις είπε να πάρουν σκύλο για περπάτημα στα πάρκα, και γέμισαν τα πάρκα καντίνες.
Τέτοια ακούν οι ελέφαντες/ντίνες και σκαν στα γέλια! Αλήθεια είναι. Όχι μόνο γελούν αλλά και ..κοροϊδεύουν! Μιμούνται θαυμάσια χαμηλούς ήχους, όπως ρελαντί αυτοκινήτων, ανθρώπινους κλπ. Και φωνές άλλων ζώων, στο περίπου όμως. Αλλά κάνουν κάθε φορά τον ίδιο ήχο. Ένα είδος σκύλου σαλονίτικου γελάει. Εκείνο το μεγάλο, που δε βλέπεις από τα μαλλιά τα μάτια του. Είχα μια εικόνα, να δεις. Ίσως γελάει επειδή δε βλέπει. Αν έβλεπε!! Ο ελέφαντας/ινα χρησιμοποιεί τα αυτιά του/της και για παιγνίδι όταν …βαριέται. Ενώ…
oι άνθρωποι καμμιά φορά ….χτίζουν αυτιά, για να ακούν την κακία των άλλων. Γιορκσάιρ, τσιμεντένιο αυτί εντοπισμού βομβαρδιστικών αεροπλάνων του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Ενεργοποιούνταν ανακλαστικά, από τις υποδονήσεις του αέρα και βούϊζε μια ηχητική ράβδος μπροστά του. Αυτά είναι επιτυχίες του κοινωνικού τομέα, της συναδέλφωσης των λαών κλπ. Θλιβερά, ευφάνταστα μνημεία του φόβου, βασιλιά των Πολέμων. Τεχνολογία, πρόοδος, ανάπτυξις μέχρι τελικής πτώσεως. Κυριολεκτικά!
Δυνατός πλέον ο άνθρωπος, αφού έλυσε τα ανθρώπινα προβλήματα πήγε και στο διάστημα, να συναντήσει τον Δημιουργό του/της. Να Του πει, πόσο σωστά αξιοποίησε τα δώρα της φύσης. Μα ο θεός, λέει, έλειπε. Ενανθρωπίστηκε και βρισκόταν στη γη, απ’ όπου βέβαια δεν έφυγε ποτέ, ποτέ δεν πήγε στα ουράνια, ποτέ δεν ήταν θεός. Ήταν ο/η διπλανός/η του, ο/η όμοιος/α του, που μαζί μπορούσαν να κάνουν μεγάλο καλό και χώρια και με μίσος, καληώρα, μεγάλο κακό! Ειρήνη ημίν, αμήν. (Όπως Ελπίδα κλπ)
[Και κάποτε πρέπει να αλλάξει η ρημάδα σεξιστική ελληνική γραμματική…διότι την άλλη φορά πρέπει να μπαίνουν πρώτες οι γυναικείες καταλήξεις, εναλλάξ κλπ]
Νίκος Τακόλας
Πολύ ωραίο το κείμενό σου. Μου άρεσε. Μόνο η άποψη ότι στην Αφρική πεινάνε και δεν έχουν να φάνε νομίζω ότι δεν είναι και τόσο σωστή. Η Αφρική είναι η τρίτη σε έκταση ήπειρος της γης με πολλές χώρες. Σε ελάχιστες χώρες της Αφρικής έχουν πόλεμο. Εκεί που έχουν πόλεμο, καταστροφές, ξηρασίες μπορεί να έχουν έλλειψη τροφών, αλλά σε όλες τις άλλες περιοχές δεν πεινάνε, δεν ξέρουν τι σημαίνει πείνα. Στην Ινδία λένε ότι κάποιοι πεθαίνουν από την πείνα. Πήγε ένας συνάδελφος από τη δουλειά μας εκεί και λέει ότι κανένας/ καμία εκεί δεν πέθανε από την πείνα, απλώς έχει πολύ φτώχια (υπάρχουν και κάποιοι/ κάποιες εκεί που δεν θέλουν πλούτο). Στην Ευρώπη, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί άνθρωποι δεν πεινούσαν ;
Όταν ζούσα στη Σοβιετική Ένωση στην τηλεόραση δείχνανε συνέχεια ότι στην Αμερική ο απλός κόσμος πεινάει, οι άνθρωποι στις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης πεινάνε, δείχνανε την Ελλάδα σαν μια πάρα πάρα πολύ φτωχή χώρα. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εδώ υπήρχε έλλειψη τροφών; Πέθανε κάποιος / κάποια εδώ από την πείνα; Ένας – δυο ίσως, άλλα είχαν κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάτι άλλο. Όμως μας έδειχναν εικόνες φτώχιας, μας λέγανε ότι ο κόσμος εδώ δεν έχει να φάει. Για την Αφρική έτσι σκεφτόμαστε τώρα.
Μου άρεσε το κείμενό σου και η φωτογραφία – μοιάζω (μήπως έχω μεγαλύτερο στόμα;).
Βασίλης Καφαταρίδης