Τα επιχειρηματικά παιγνίδια με το λιγνίτη, είναι απλά η τελευταία πράξη της φαρσοκωμωδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
Περίληψη: Για τη σημερινή Ευρώπη κύρια των συμφερόντων και πολύ λιγότερο των λαών, Απελευθέρωση Αγορών σημαίνει έλεγχο των αγορών από ιδιωτικά σχήματα και όχι από τα κράτη. Με κάποια εξαίρεση την περίοδο Ζακ Ντελόρ, τα συντηρητικά κόμματα επανήλθαν στην εξουσία και ευνόησαν αύξηση κερδών των κεφαλαίων, μείωση κοινωνικών παροχών κλπ. Πολιτικά είχαμε μείωση του κράτους πρόνοιας παλιά και τώρα προτάσεις για αύξηση ορίων ηλικίας σύνταξης.
Απ’ την άλλη πλευρά η παγκοσμιοποίηση, ως εποχή απρόσκοπτης κίνησης τραπεζικών – επενδυτικών κεφαλαίων διεθνώς, επέτρεψε το γιγαντισμό των πολυεθνικών και ένας στόχος – εμπόδιο στην κατάκτηση των αγορών ήταν τα πρώην κρατικά μονοπώλια. Μια πορεία ευρωπαϊκών πολιτικών, με το όνομα Βίβλοι ή Κάρτες διαμόρφωσαν ουσιαστικά το επιχειρηματικό πλαίσιο. Απελευθέρωση Αγορών, στην ουσία σημαίνει
α) Διάλυση των κρατικών μονοπωλίων με νομικά και θεσμικά μέσα
και β) Εφαρμογή του ανταγωνισμού σ’ όλο το φάσμα.
Ο ανταγωνισμός έγινε η μαγική λέξη, λύση των πάντων. Για τον πολίτη δύο ήταν τα κίνητρα – υποσχέσεις για να συμφωνήσει στις αποκρατικοποιήσεις, φθηνές τιμές, μέριμνα για το περιβάλλον. Στο πρώτο, (με εξαίρεση τη χώρα μας που οι τιμές εκτιμάται ότι θα έχουν ραγδαία άνοδο), σημειώθηκαν πράγματι επιτυχίες. Για το δεύτερο πιστοποιήθηκε μέριμνα μόνο για ΑΠΕ, που συναρτώνται με κέρδη, ενώ καταγράφηκαν απρόσμενα black-out (Γερμανία, Ιταλία – Ελβετία κλπ). Και εκκρεμεί επί πλέον, η στρατηγική λύση της ενέργειας (αποθέματα).
Σήμερα 5 εταιρείες κατέχουν το 55% της ευρωπαϊκής αγοράς και το σύνολο των ηλ. εταιρειών κάποιων ανατολικών κρατών. Τα ολιγοπώλια κυριαρχούν στον πρώην χώρο των κρατικών μονοπωλίων, με δυνατότητα στο μέλλον να επηρεάσουν όχι μόνο τιμές αλλά και πολιτικές. Οι Ρυθμιστικές Αρχές δεν φαίνονται ικανές να ελέγξουν τα επιχειρηματικά τους όρια.
Για την Ελλάδα, αφού μετοχοποιήθηκε η ΔΕΗ ΑΕ 49%, (και στο μέλλον πάνω από 50%), γίνεται εισβολή του ΦΑ, της τεχνολογίας για τα ΑΠΕ (χωρίς ουσιαστική τοπική παραγωγή), επιβολή τιμής στο λιγνίτη ως πρώτης ύλης και εκποίηση ορυχείων σε ιδιώτες, με το δικαίωμα ηλεκτροπαραγωγής με λιγνίτη, κάτι που εναντιώνεται στην κηρυγμένη προστασία περιβάλλοντος, ένας λόγος άλλωστε που επέβαλε την ανάγκη συρρίκνωσης της ΔΕΗ ΑΕ. Η μονοδρόμηση αυτών των εξελίξεων οδηγεί μαθηματικά σε διπλασιασμό (και ίσως τριπλασιασμό) της τιμής της κιλοβατώρας για τον Έλληνα καταναλωτή.
Αυτό έγινε και στις τηλεπικοινωνίες, όπου από 7-8 δρχ την μονάδα, πληρώνουμε ευχαρίστως 10πλάσια, στο όνομα της απελευθέρωσης. Και, δυστυχώς, πέρα απ’ την όποια οικονομική λογική, αυτό είναι το μόνο αποτέλεσμα για τον τελικό χρήστη.
Νίκος Τακόλας ntakolas@gmail.com
Ομάδα Ενεργειακού – της παράταξης ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ- ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ