Οι πάσχοντες παραμένουν ανάπηροι ολόκληρο το χρόνο.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα…λόγοι επετειακοί. Άλλοτε φορτισμένοι συναισθηματικά, άλλοτε με μαχητικό περιεχόμενο, άλλοτε γεμάτοι υποσχέσεις, με κοινό όμως περιεχόμενο και μήνυμα: είναι η μέρα για την Αναπηρία, ανάπηροι, ακούστε! Είμαστε εδώ και σας θυμόμαστε. Κοινωνία, δες! Ευαισθητοποιήσου! Μονάχα που οι πάσχοντες παραμένουν ανάπηροι ολόκληρο το χρόνο. Κάθε μια από τις 365 μέρες του τους δίνεται μια άφορμή, συνήθως πολύ περισσότερες, να νιώσουν την αξιοπρέπειά τους να τσαλακώνεται, την καθημερινότητά τους να δυσχεραίνεται, τη ζωή τους με απλά λόγια να περιορίζεται ασφυκτικά. Ξεκινώντας από το πιο συνηθισμένο θέμα, της περίφημης προσπελασιμότητας, που χρόνια θίγεται και αντιμετωπίζεται κι ακόμα να λυθεί, και φτάνοντας μέχρι την επαγγελματική – άρα και κοινωνική – αποκατάσταση μέσω κατάλληλης εκπαίδευσης, προσαρμοσμένης στις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την αναπηρία. Πρότασή μας είναι, η 3η του Δεκέμβρη να είναι η πρωτοχρονιά των αναπήρων, και τις μέρες των γιορτών, τις συναισθηματικά φορτισμένες, να θυμίζουν στους συμπολίτες με συνεχείς δράσεις μαζικές, ότι γι’ αυτούς δεν είναι ίδιες. Δεν έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν και ν’ απολαύσουν τα δημόσια θεάματα που οι τοπικοί φορείς προσφέρουν απλόχερα, γιατί αυτοί οι ίδιοι φορείς δεν τους έδωσαν αυτή τη δυνατότητα. Να κατανοήσει ο συμπολίτης, ότι με μια χειρονομία καλής θέλησης τις μέρες των γιορτών δεν “ξεπλένεται” η αμαρτία ενός κράτους και μιας κοινωνίας, που στέκεται ανεπαρκής μπροστά στην καθημερινότητα των αναπήρων.Μερίδιο ευθύνης και χρέους έχουν όλοι. Κι αυτοί που δε μεριμνούν για τις υποδομές, κι αυτοί που παρκάρουν πάνω στις ράμπες των πεζοδρομίων.
Ας είμαστε σήμερα εμείς οι ανάπηροι λίγο πιο μαχητικοί, λίγο πιο θυμωμένοι, όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τ’ αποτελέσματα αυτής της ανεπάρκειας. Οι άνθρωποι, και υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας, θα κινητοποιηθούν. Ενδεχομένως κι η Πολιτεία.
Φώτης Μπίμπασης