Με αφορμή τη δολοφονία των 5 κυνηγών και το διάλογο που έχει ανοίξει (κυρίως στο internet) έχω να παρατηρήσω τα εξής:
1. Το ζήτημα έχει σαφή σχέση με το κυνήγι ως ενασχόληση και τους κινδύνους που δημιουργούνται από την ύπαρξη και χρήση όπλων από 1.000.000 άτομα μόνο στην Ελλάδα.
2. Κυνηγοί δεν ήταν μόνο τα θύματα αλλά και οι θύτες (πατέρας και γιος, με 3 όπλα στην κατοχή τους).
3. Τα προβλήματα που δημιουργούν οι κυνηγοί στις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία δεν συγκρίνονται με αυτά που προκαλούν στο οικοσύστημα.
4. Η αυτοδικία επιβιώνει ως πρακτική σε καθυστερημένες κοινωνίες -και δυστυχώς σε μεγάλο μέρος και της ελληνικής επαρχίας.
5. Είναι απαράδεκτο να προβάλλεται στην τηλεόραση η άποψη διάφορων πικραμένων, ανεύθυνων ή και ακροδεξιών για επαναφορά της θανατικής ποινής και αυτό μάλιστα να επιβεβαιώνεται από κατευθυνόμενα «γκάλοπ».
6. Δεν αποτελεί περιττολογία ή αυτονόητη παραδοχή αλλά επιβάλλεται να επαναλαμβάνουμε ότι θα πρέπει να σεβόμαστε κάθε μορφή ζωής –και πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη.
7. Ο εγκληματίας δεν είναι απαραίτητο να έχει προϊδεάσει όσους συνήθως «πέφτουν από τα σύννεφα».
8. Η εξοικείωση με το αίμα και το βίαιο θάνατο αποτελεί μέρος της κουλτούρας των κυνηγών.
9. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να εξοντώνονται κυνηγοί μεταξύ τους –αυτό δε σημαίνει ότι κάθε κυνηγός είναι ένας εν δυνάμει «Ράμπο», που δε σέβεται την ανθρώπινη ζωή.
10. Δεν υπάρχει οικολόγος που να μη λυπάται για το θάνατο 5 ανθρώπων επειδή ήταν κυνηγοί ή να θεωρεί θεμιτό να σκοτώνονται σκυλιά με φόλες κτλ για να χτυπηθεί το κυνήγι, όπως και δεν υπάρχει και κανείς που να απελευθερώνει ζώα που έχουν εκτραφεί σε αιχμαλωσία, γιατί απλά δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε να συγκροτήσουν οικοσύστημα –τα μόνα που απελευθερώνονται είναι αποθεραπευμένα πουλιά τραυματισμένα από κυνηγούς, οι οποίοι και διαδίδουν τις σχετικές φήμες εναντίον των οικολόγων και οι αφελείς τις αναπαράγουν.
Επειδή η αντιπαράθεση στο indymedia συνεχίζεται επί μέρες, θεώρησα σκόπιμο να παρέμβω με κείμενα για το θέμα του κυνηγιού, μεταξύ άλλων και με αυτό που ακολουθεί, ως απάντηση σε κάποιον κυνηγό:
Πράγματι υπάρχουν και κυνηγοί που τηρούν το fair play. Μπορεί όμως να ισχυριστεί κάποιος ταυτόχρονα ότι συμπεριφέρεται άψογα ένας μέσος κυνηγός; Δεν λειτουργεί εξωραϊστικά για τη μεγάλη πλειοψηφία των κυνηγών, αν δε μιλήσει για τη σκοτεινή πλευρά τους; Και φυσικά 300.000 είναι μόνο οι νόμιμοι κυνηγοί ενώ οι οπλοφόροι (που δεν πήραν δηλαδή την άδεια) είναι 1.000.000!
Σωστό είναι και το ότι ολοένα και πιο πολλές φορές οι κυνηγοί δεν βρίσκουν τι να σκοτώσουν, αφού η φύση έχει αποδεκατιστεί -και όχι μόνο από το κυνήγι. Γι’ αυτό και ξεσπάνε στο τέλος πάνω σε αυτά που δεν μπορούν καν να τα φάνε: 2.000-2.500 άγρια πουλιά και ζώα φθάνουν τραυματισμένα κάθε χρόνο στο Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων και Πουλιών στην Αίγινα και από αυτά, το 50% είναι τραυματισμένα από σκάγια όπλου.
Είναι γνωστό ότι τα «θηράματα» δεν αποτελούν μέσο συντήρησης αλλά, όπως κι οι ίδιοι οι κυνηγοί λένε περήφανα, μέσο απόδειξης ικανοτήτων -συνήθως τα κάνουν δώρα. Φαίνεται όντως ν’ αποτελεί επιβίωση της ρωμαϊκής αρένας η ψυχαγωγία με την πρόκληση θανάτου και πόνου. Ίσως, η ικανότητα να μπορείς να σταματήσεις ένα κελάηδημα, ένα σκίρτημα στο θάμνο, ένα πετάρισμα, η ικανότητα να απλώσεις τη σιγαλιά του θανάτου σ’ ένα πολύβουο τόπο, να είναι μια ανάγκη κάποιων ανθρώπων που είναι καθηλωμένοι στη νηπιακή φάση, της καταστροφής των παιχνιδιών, αποδείχνοντας έτσι την ύπαρξή τους, όπως έχει γράψει και ο Κ. Τσίπηρας.
Η «διασκέδαση» αυτή, συχνά παίρνει τη διάσταση τυφλής βίας «αν δεν πετύχουμε θήραμα, δε μαζεύουμε χόρτα», όπως έχει πει ο Γεν. Γραμματέας της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος, «αλλά μπουμπουνίζουμε σε δέντρα, σε θάμνους και σε ταμπέλες».
Δεν είναι όμως μόνο αυτά που ομολογεί. Η κυνηγετική καραμπίνα είναι το πρώτο μέσο διάπραξης εγκλημάτων στην Ελλάδα:
– Καίτοι είναι σχετικά εύκολο να αποκτήσει κανείς μια καραμπίνα, στη χώρα μας η συντριπτική πλειοψηφία των εγκλημάτων γίνεται από κατόχους νομίμων αδειών θήρας.
– Τους μήνες που υποτίθεται ότι απαγορεύεται το κυνήγι στη χώρα μας (Απρίλιος-Ιούνιος) μειώνεται η εγκληματικότητα, κι, αντίστροφα, αυξάνεται στην αρχή και στο τέλος της κυνηγετικής περιόδου.
– Τεράστιος είναι ο αριθμός των απειλών που γίνονται με χρήση κυνηγετικού όπλου, κάτι που αποδεικνύει ότι η βία στη φύση προωθεί τη βία στην κοινωνία.
ΟΜΩΣ: Υπάρχει η δυνατότητα να χαρεί κανείς και με άλλο τρόπο την επιτυχία στο στόχο. Υπάρχουν έξω φωτογραφικές μηχανές προσαρμοσμένες στη λογική του όπλου, με υποκόπανο κτλ, μόνο που όταν πατάς τη σκανδάλη, δεν ακούγεται μπαμ αλλά κλικ και φωτογραφίζει το ζώο, το οποίο αν έριχνες σφαίρες θα το είχες σκοτώσει. Όλα τα άλλα παραμένουν: και η επαφή με τη φύση και η ανίχνευση και το καρτέρι κτλ. Κι όταν τα πίνεις γύρω από το τζάκι, δείχνεις τις φωτογραφίες ή τις προβάλεις στον τοίχο, για να θαυμάσουν και οι άλλοι την ηθική υπεροχή σου.
Όλα αυτά βέβαια για κυνηγούς που κάνουν θεραπεία αποτοξίνωσης. Γιατί υπάρχουν και οι στρατιές των birdwatchers, που έχουν μόνο κιάλια (απολαμβάνουν τη στιγμή) και δευτερευόντως φωτογραφικές μηχανές.
Κατά τα άλλα, ήταν πιο υγιής η πρώτη σου αντίδραση, όταν ξεπαρθενεύτηκες στο κυνήγι. Το ίδιο ένιωσα και εγώ στα 14 μου χρόνια, όταν πέτυχα με αεροβόλο ένα σπουργίτι. Το πρώτο συναίσθημα ήταν χαρά που πέτυχα το στόχο. Όταν όμως πήγα κοντά και το πήρα στα χέρια μου, ζεστό και ματωμένο, με το κεφαλάκι του γερμένο, χωρίς πνοή, μου ήρθε αναγούλα και θλίψη. Ήταν και η τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο.
Έτσι νιώθει πιστεύω και η πλειοψηφία των ανθρώπων, ακριβώς γιατί δεν έχουν εξοικειωθεί με το βίαιο θάνατο: μπορούν να φάνε μια ψημένη μπριζόλα αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν οι ίδιοι την αγελάδα ή ακόμη και μια κότα. Κι αυτό δεν είναι αδυναμία, επειδή δεν είσαι σκληρό αντράκι –είναι υγεία, με κοινωνικές προεκτάσεις.
Μιχάλης Τρεμόπουλος