Ένα ανώνυμο άρθρο, στον anempodistos, που μας έξυσε τη μακροχρόνια αγανάκτηση μας για τα αναίτια χαράτσια, στην “τέχνη” και στην ψυχαγωγία
==============================================
ΦΥΚΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΚΟΡΔΕΛΕΣ
Σε υποδέχεται κουστουμαρισμένος, πουδραρισμένος πορτιέρης. Στον 1ο όροφο σε παραλαμβάνουν συστοιχία από καλοκουρδισμένους σερβιτόρους-υπαλλήλους του ιερού ναού της διασκεδάσεως με γυαλιστερά φράκα και μελιστάλαχτα χαμόγελα. Δεν έχεις κάνει κράτηση, «σκίζονται» να σε εξυπηρετήσουν, σου βρίσκουν τραπέζι στην κεντρική αίθουσα, σου δίνουν τον τιμοκατάλογο. Όχι, ποτήρι κρασί δεν επιτρέπεται, μπουκάλι κρασί λοιπόν. «Θα θέλατε ξηρούς καρπούς και φρούτα μαζί με το ποτό ή κάτι άλλο να φάτε;» Επιλέγεις το πρώτο, θεωρώντας το (λανθασμένα και μοιραία) συνοδευτικό του ποτού.
Αμέσως μετά το πέρας της παραγγελίας έρχεται ένα άλλο ομοίως κουρδισμένο γκαρσόνι που σου ανακοινώνει ότι το τραπέζι που βρέθηκε ειδικά για σένα ήταν ειδικά κλεισμένο για μια άλλη παρέα που μόλις ειδοποίησε ότι θα έφτανε, «χίλια συγγνώμη» και τεμενάδες…Έτσι καταλήγεις σ’ένα απόμερο τραπέζι σε παράπλευρο δωμάτιο. Ταυτόχρονα σε ραίνουν με δεκάδες γαρύφαλλα εις ένδειξη άλλης μίας βαρύγδουπης συγγνώμης. Μετά από κάποια ράθυμα άσματα που προσπαθούν να πείσουν ως παλιά ρεμπέτικα, στο πάλκο ανεβαίνει τραγουδίστρια ευσεβούς ηλικίας και εκτοπίσματος, με σπηλαιώδη ημικατεστραμμένη φωνή και λαρυγγισμούς τουρκομπαρόκ.
Το κοινό, με μέσο όρο ηλικίας τα 50 χρόνια, λικνίζεται και αρκουδίζει χορεύοντας πανομοιότυπα, μαστουρωμένο σχεδόν μέσα στην απόλυτα αποπνιχτική ατμόσφαιρα (σε decibel και καπνό). Πολύ γρήγορα τα πάντα καταντούν αφόρητα. Λογαριασμός και όπου φύγει φύγει. Πώς είπατε; 70 ευρώ. 21 ευρώ το πιατάκι με τους ξηρούς (χρυσούς) καρπούς. Απολογισμός; Ό,τι κι αν θυμηθώ, η Ελλάδα με πληγώνει.
Τα χαϊβάνια και οι ανοιχτομάτηδες. Η αρπαχτή, το ποιος θα ξεγελάσει πρώτος ποιον. Πάντα έτσι (δεν) ήταν; Σε πόλεις τέρατα σαν κι αυτή, είσαι ό,τι δήλώσεις. Ρεμπέτης; Ρεμπέτης. Καλλιτέχνης; Μέγιστος. Ειδήμων και αυθεντία. Δε σου πουλάω αγαθά. Σου πουλάω πνεύμα, στο κατάλληλο περιτύλιγμα και με πρότερη ισχυρή δόση διαφήμισης από τους ταγμένους να διαλαλούν (καθώς αυτοί πια που διαλαλούν την πραμάτεια άλλων σπαταλούν τις πιο πολύτιμες εγκεφαλικές τους ίνες για να τελειοποιήσουν την τεχνική της εξαπάτησης – πάντα αποκαλούμενη ως διαφήμιση).
Όχι, δεν έπεσα θύμα. Δε με πήγαν με το έτσι θέλω. Μου πρόσφεραν όμως το δικό τους θέλω με τον έτσι τρόπο τους, και τα δύο μεγαλόσχημα και αναξιοπρεπή, τιποτένια και σάπια, καθ’ ότι νεκρά από καιρό. Η στοά των ζόμπι. Χάρισμά σας!
Τόπος: Αθήνα, Βαρβάκειος αγορά, «… … ……..»Χρόνος: 16 Νοέμβρη 2007
Μ.Β.
[Από το site: anempodistos ήχος]
====================================================
[Σημ. Σύνταξης] Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μας τελείωσαν τα μαγαζιά που μπορούμε να πάμε. Και στα λίγα τελευταία, άσε. Αν βάλεις αυστηρά κριτήρια, πάρε τραπεζάκι πτυσσόμενο και πάμε παραλία κάτω απ’ το Μέγαρο για μπύρες από supermarket. Aσύδοτοι πουλούν ποτά 8-10 €, καφέδες 3-5 €, το κλεψίδι πάει σύννεφο και μεις αγανακτισμένοι/ες απλά υφιστάμεθα. Ούτε δύναμη καταναλωτών έχουμε στα χέρια μας, ούτε εναλλακτικά fair trade …..cafe μαγαζά κάναμε (απ’ το φερ’ καφέ). Ούτε μια πλάκα στον καθένα απ’ αυτούς μπορούμε να κάνουμε. Η “ελεύθερη οικονομία” κυρίαρχη, θρασεία κι ανεξέλεγκτη, από κάθε κρατικό έλεγχο. Στη Σουηδία, όταν ανέβασαν τον καφέ το 2005, επί ένα μήνα δεν πάτησε κανείς σε μαγαζί, σε κοινωνική Initiativa και τελικά, δεν τον επανέφεραν στην αρχική τιμή, αλλά τον ΜΕΙΩΣΑΝ.
Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, ο “ανταγωνισμός” – καραμέλλα του καπιταλισμού – μινιάρεται κατάλληλα και δίνει ίδιες τιμές παντού, σαν να λειτουργεί παντού το καρτέλ των …Πανάγων, ακόμα και στο καφεδάκι. Δεν είδαμε ποτέ κανένα να …μειώνει τις τιμές, έτσι ρε παιδί μου, για τ’ αντέτι….
Σκεφτόμαστε μια πρωτοβουλία, ψάχνουμε …συνένοχους, μια μέρα να μποοϋκοτάρουμε τα μαγαζιά, π.χ με πονηρά πανώ απ’ έξω, για να μην μας τσιμπάει ο …νόμος. Που κάτι τέτοιο θα τόβρισκε “παράνομο”, ενώ την μόνιμη αφαίμαξη της κονωνίας, και δη της νεολαίας, πράξη σύννομη και εντός της τρέχουσας “επιχειρηματικής λογικής“.
Νίκος Τακόλας, ntakolas@gmail.com