Η δύναμη του πολιτισμού

Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, συγγραφέα, «EΘΝΟΣ» 22/11

Η αλήθεια και η τέχνη λειτουργούν επαναστατικά κι όταν δεν είναι αυτός ο στρατευμένος σκοπός τους. Ενεργοποιούν τον συνειδητό και υποσυνείδητο κόσμο μας, προκαλούν και εγείρουν τον συγκινησιακό μας κόσμο, όπου το συναίσθημα ξεχειλίζει και συναντά τη λογική και τη στέρεη σκέψη μας…

Η αλήθεια ανοίγει την αγκαλιά της στην αγάπη, απ όπου εκπέμπεται ένα φως διαπεραστικό, που σκορπίζει τα σκοτάδια της ζωής μας, που πνίγεται στην καθημερινότητα κάτω από το βάρος και την τυραννία της ανάγκης. Οπως συμβαίνει να απαξιώνεται η πολιτική από τον πολιτικαντισμό και την επαγγελματική διεκπεραίωση που ρίχνει τεχνηέντως στάχτη στα μάτια των πολιτών, για να ικανοποιεί συμφέροντα, πάει να συμβεί το ίδιο και με την τέχνη, που εκπίπτει στο όνομα της προσωρινής επιτυχίας, μπαίνει στη λογική του κέρδους, της ματαιοδοξίας και της μαζικής κουλτούρας και προστίθεται στα σκουπίδια του καταναλωτικού πολιτισμού μας.

Η αλήθεια λυτρώνει, απελευθερώνει και πονάει κι όταν ακόμα προκαλεί τη χαρά και την ατομική και κοινωνική ευχαρίστηση. Πολεμάει τη λήθη, καλλιεργώντας τη μνήμη, για να μην καταντήσει χέρσο χωράφι το μυαλό μας… Ζούμε σε μια εποχή κοινωνικής αφασίας και ατομικιστικής ματαιοπονίας. Ο φόβος και η ανασφάλεια μας σπρώχνουν στην υποταγή και γινόμαστε εύκολα θύματα της εξουσίας, που μας κρατάει δέσμιους των κελευσμάτων της.

Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά η στάση και η συμπεριφορά όλων αυτών, που ενώ βλέπουν και αισθάνονται τα μεταρρυθμιστικά μέτρα σε βάρος τους, π.χ. Ασφαλιστικό, Παιδεία, Υγεία, και δουλεύουν περισσότερο από όλους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις, τρομοκρατούνται από την ανεργία και πληρώνουν τα ελλείμματα με περισσότερους φόρους, νομιμοποιούν με την ψήφο τους τους ψευδώνυμους κυβερνήτες, οι οποίοι αναιδώς και προπαγανδιστικώς ξαναεκλέγονται, αισθανόμενοι πως επιβεβαιώνονται για την καθ όλα ληστρική και κακοήθη πολιτική τους.

Η τέχνη της πολιτικής είναι η απάτη. Η τέχνη της ζωής είναι ο τρόπος να την κάνουμε καλύτερη, απολαμβάνοντας τις στιγμές και τις χαρές της, αντιμετωπίζοντας με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια τις δυσκολίες της, με πλήρη συνείδηση του πεπερασμένου της ύπαρξής μας. Ο πολιτισμός θα πρέπει να γίνει η καθημερινή πολιτική, που μας απελευθερώνει από την καταδυνάστευση της εκμετάλλευσης και του κέρδους, που συσσωρεύουν όλοι αυτοί που απαξιώνουν τη ζωή και τη θάβουν στο απέραντο νεκροταφείο που φτιάχνουν με τα πολλαπλά τους όπλα.

Η αλήθεια και η τέχνη μπορούν να συντρίψουν, βοηθούμενες από το συναίσθημα και τη μνήμη, την πιο σκληρή πραγματικότητα, που πλέον αγγίζει τα όρια της βαρβαρότητας. Οσοι υπηρετούν την τέχνη οφείλουν να ταυτιστούν με το έργο τους, που εκ των πραγμάτων θα πρέπει να είναι ανατρεπτικό. Και να έχει μέτρο τον άνθρωπο, που κινδυνεύει να μεταλλαχθεί σε ανθρωποειδές, ειδάλλως γίνονται τα δεκανίκια του συστήματος, ακίνδυνοι και αναλώσιμοι.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=146981