Αυγή – της Ιωάννας Ναούμ
Καθώς φαίνεται, το πρωτοφανώς υψηλό ποσοστό αποχής στις εκλογές για τον Δήμο Θεσσαλονίκης δεν δημιούργησε την παραμικρή ενοχή – ή έστω περίσκεψη – ούτε στον δήμαρχο κ. Παπαγεωργόπουλο, δρομέα των μεγαλεπήβολων οραμάτων, ούτε και στην κυβέρνηση. Στις 31 Οκτωβρίου, αιφνιδιαστικά, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εμπνεόμενος προφανώς από τον εορτασμό του μεγάλου ΟΧΙ, υπέγραψε ακολούθως το μεγάλο ΝΑΙ, δηλαδή τη σύμβαση έργου για την Υποθαλάσσια Αρτηρία στη Θεσσαλονίκη.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας είχαμε την πρώτη έμπρακτη συμμετοχή πολιτών στο Δημοτικό Συμβούλιο, καθώς προβλέπεται από τον Νέο Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος των κατοίκων της πόλης για την κατασκευή της Υποθαλάσσιας Αρτηρίας. Με πρόσχημα την έγκριση δαπάνης για το δημοψήφισμα, ξεκίνησε μια ατελέσφορη συζήτηση, που αποκάλυψε, παρουσία και πλήθους συνεργείων τηλεοπτικών σταθμών, την παντελή άγνοια των εμπλεκομένων αλλά και την απροθυμία τους να ενημερώσουν τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης σχετικά με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του έργου. Φευ! Για δύο μοιραίες ψήφους χάθηκε –ελπίζουμε όχι οριστικά– η δυνατότητα ανατροπής μιας ατυχούς έμπνευσης, που θα αλλοιώσει ανεπανόρθωτα τη φυσιογνωμία της πόλης.
Ο κ. Παπαγεωργόπουλος ανέλαβε τη συσκότιση γύρω από τον τεχνικό σχεδιασμό του έργου και επιμελώς παρέλειψε μια σειρά από σημαντικά στοιχεία, όπως είναι, μεταξύ άλλων, η αποκοπή της πόλης από το θαλάσσιο μέτωπο, η μετατροπή της παραλιακής λεωφόρου Μ. Αλεξάνδρου σε αυτοκινητόδρομο εννέα (!) λωρίδων με ηχοπετάσματα, η κατεδάφιση 14 ιστορικών κτιρίων στο Λιμάνι της πόλης, η ανέγερση στηλών εξαερισμού ύψους 23 μέτρων στην παραλία, η εξαφάνιση των παραλιακών πάρκων και η επιβολή διοδίων από τον ιδιώτη κατασκευαστή του έργου…
Αντ’ αυτών, προκειμένου να αποδυναμώσει το μέγεθος και την έκταση της διαμαρτυρίας, κατέφυγε στο λαϊκιστικό επιχείρημα ότι με το έργο διαφωνούν μόνον οι κατέχοντες ακίνητα επί της παραλίας, και επιδόθηκε σε μια ιστορική αναδρομή της συμμετοχής και συνενοχής των πολιτικών του αντιπάλων στο ίδιο έγκλημα.
Η ιστορική αναδρομή του κ. Παπαγεωργόπουλου έφτασε μέχρι την πυρκαγιά της πόλης το 1917, όταν σε μια κρίση ταπεινοφροσύνης προέβη σε σύγκριση του υπό συζήτηση έργου με τον επανασχεδιασμό της Θεσσαλονίκης από τον πολεοδόμο Ερνέστο Εμπράρ. Ο Εμπράρ οραματίστηκε μια λεωφόρο στην Εγνατία, η οποία, κατά τον κ. Παπαγεωργόπουλο, ευτυχώς δεν υλοποιήθηκε, διότι… θα απέκοπτε τον “ιστορικό ιστό” του κέντρου της πόλης (!) Έτσι, ο νυν (και αεί) δήμαρχος μπορεί απρόσκοπτα να μείνει στην ιστορία με ένα έργο που δεν δημιουργεί κανένα ανάλογο πρόβλημα, αφού οι εννέα λωρίδες κυκλοφορίας θα συναντώνται “γλυκά γλυκά”, όπως μας διαβεβαίωσε μετατρέποντας την παραλιακή σε Autobahn. Δυστυχώς, το μόνο που επιχειρείται να γίνει “γλυκά γλυκά” είναι η καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών, η αποκοπή τους από τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν άμεσα, και η υπονόμευση των θεσμών και των προβλεπόμενων διαδικασιών.
Ωστόσο, η Κίνηση των Πολιτών κατά της Υποθαλάσσιας θα εξακολουθήσει να αγωνίζεται για την αναστολή του έργου, επιμένοντας με αποδείξεις ότι στη β΄ φάση της δημοπράτησής του έχουν διαφοροποιηθεί τα χαρακτηριστικά του σε σχέση με ό,τι είχε γνωστοποιηθεί στην αρχική πρόταση. Μέχρι να υπάρξει πραγματική και πλήρης ενημέρωση αλλά και συμμετοχή των κατοίκων στην απόφαση αυτή, με ή χωρίς δημοψήφισμα, ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο) θα επιμένουν στην ακύρωση του έργου.
Ο δήμαρχος, οι φορείς και η κυβέρνηση ας εξακολουθήσουν να βλέπουν “γλυκά γλυκά” το δικό τους ενύπνιο. Όταν ξυπνήσουν, θα διαπιστώσουν ότι “γλυκά γλυκά” η πόλις τούς απαξίωσε και τους αποχαιρέτησε ήδη, κι ας μην το έχουν ακόμη αντιληφθεί.