Παλιά αλλά διαχρονική αφίσα της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης
Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που συνεχίζει τις παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές, ως κατάλοιπο άλλων εποχών. Οι εθνικές επέτειοι είναι μια ευκαιρία για συζήτηση και προβληματισμό σχετικά με σημαντικά ιστορικά γεγονότα αλλά η συζήτηση αυτή πρέπει να εντάσσεται στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Η συζήτηση όμως αυτή εμποδίζεται και από εκείνες τις εθνικιστικές και ξενόφοβες φωνές, που δίνουν τον τόνο τα τελευταία χρόνια στις εθνικές επετείους –με αφορμή τους αλλοδαπούς μαθητες που ορίζονται ως σημαιοφόροι και παραστάτες- και κυριαρχούν στα ΜΜΕ, δίνοντας διεθνώς την εικόνα ότι τη χώρα μας κανοναρχεί η πατριδοκαπηλία και ο ρατσισμός.
Το ερώτημα είναι αν και κατά πόσο αυτός ο τρόπος τιμής προς αυτούς που αγωνίστηκαν στα βουνά της Πίνδου, εξυπηρετεί τους στόχους για τους οποίους θεσπίστηκε. Ακόμη κι αν ξεχάσουμε τις καταβολές της μαθητικής παρέλασης (στην Ελλάδα θεσπίστηκε από την δικτατορία του Μεταξά) υπάρχει ένα ερώτημα αξιοποίησης του χρόνου των μαθητών και του χώρου της πόλης. Δηλαδή, είναι προτιμότερο να χάνεται μια επιπλέον μέρα διδασκαλίας για να περπατούν οι μαθητές με τη σημαία στους δρόμους ή μήπως πρέπει αυτή η μέρα να αφιερώνεται σε διαλέξεις για το μοναδικό γεγονός -όχι μόνο της δικής μας- της παγκόσμιας ιστορίας;
Μέχρι πότε θα συντηρούμε τους αναχρονιστικούς και αντικοινωνικά δαπανηρούς θεσμούς των (μαθητικών -στρατιωτικών) παρελάσεων και της υποχρεωτικής θητείας;