Οικολογία – Αλληλεγγύη: Γιατί να μας ψηφίσετε;

Συμπληρώσαμε 8 χρόνια γόνιμης παρουσίας στο νομαρχιακό συμβούλιο και επιχειρούμε μια αξιολόγηση του έργου μας επικεντρώνοντας βέβαια στη δεύτερη τετραετία (2002-2006) αλλά μην ξεχνώντας να αναφερθούμε και στην πρώτη (1998-2002). Λειτουργήσαμε σαν “μεγάφωνο” της κοινωνίας των πολιτών, διασαλπίζοντας την αλληλεγγύη μας προς τους ανθρώπους “χωρίς φωνή” και διεκδικώντας ποιοτικότερη ζωή για όλους και όλες.

Τι κάναμε

Οι παρεμβάσεις μας ήταν καταλυτικές για την προστασία της ποιότητας ζωής: με δική μας πρωτοβουλία σταματήσαμε (δύο φορές-1999, 2002) την καλλιέργεια μεταλλαγμένων στο νομό και συνεισφέραμε με την εποικοδομητική κριτική μας στη διαμόρφωση ορθολογικότερου καθεστώτος προστασίας του υδατικού δυναμικού. Αντιταχθήκαμε με στοιχεία στο «master plan» της Κορώνειας μέχρι που ακυρώθηκε, καταγγείλαμε (και σταμάτησε) την χωρίς τις αναγκαίες προφυλάξεις αποξήλωση σχολείου από αμίαντο, εμποδίσαμε την «πρόχειρη» αδειοδότηση της νέας λατομικής περιοχής του Μεσαίου, παλέψαμε ενάντια στα τσίρκο και προβάλλαμε τις στερήσεις και τα παντοειδή βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται τα ζώα τους. Ακόμη και τους «φαντομάδες» κάναμε κάποια στιγμή, σύροντας κυριολεκτικά τη διοίκηση (με υπόδειξη του Τρεμόπουλου και με αθέτηση ραντεβού από τον προϊστάμενο της διεύθυνσης περιβάλλοντος) σε αιφνιδιαστικό έλεγχο βαφείου της περιοχής της Κορώνειας.

Επίσης κάναμε παρεμβάσεις σε θέματα όπου η πλειοψηφία του νομαρχιακού συμβουλίου δεν φάνηκε να συμπλέει, καταφέρνοντας ωστόσο να δώσουμε το στίγμα της εναλλακτικής αντίληψης για τα πράγματα, καυτηριάζοντας τις ρατσιστικές “κορώνες” του Ψωμιάδη, εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας προς τους ανθρώπους που παλεύουν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά, αποδοκιμάζοντας τα μνημόσυνα για το “στρατηλάτη” Μεγαλέξανδρο, αμφισβητώντας ανοιχτά την πρακτική των “δώρων” από μεγάλες βιομηχανίες.

Τέλος συνδέσαμε το νομαρχιακό συμβούλιο με την κοινωνία, προσκαλώντας ειδικούς και άμεσα ενδιαφερόμενους να μιλήσουν “από πρώτο χέρι” και να “εκπαιδεύσουν” έτσι τους (και τις) νομαρχιακούς/ες συμβούλους για δύσκολα θέματα (αν και κάποιες ελίτ με συμφέροντα θα προτιμούσαν να μη συζητηθούν): κλιματική αλλαγή, μεταλλαγμένα, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, πάρκο κεραιών Χορτιάτη, αμίαντος, φωσφογύψος, δασικός νόμος του 2003 κλπ.

Τι δεν μπόρεσε να γίνει, λόγω…

Δεν καταφέραμε παρόλα αυτά να επηρεάσουμε την πορεία της Νομαρχίας σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, παρά την εκφρασμένη θέλησή μας λόγω του μη ευνοϊκού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στο νομαρχιακό συμβούλιο.

…έλλειψης πολιτικής βούλησης

Το Σχέδιο Αντιμετώπισης Τεχνολογικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης (ΣΑΤΑΜΕ) εκκρεμεί για πάνω από 10 χρόνια για τις 23 μεγάλες βιομηχανίες της δυτικής Θεσσαλονίκης.
Δεν έχει δρομολογηθεί η συμμόρφωση της διοίκησης με την οδηγία SEVEZO.

Στο πάρκο κεραιών Χορτιάτη η νομαρχία δεν έκανε τις απαιτούμενες κινήσεις αν και πρόκειται για σοβαρότατο θέμα που αφορά την δημόσια υγεία (λευχαιμίες) και ασφάλεια (παρεμβολές στις επικοινωνίες των αεροπλάνων με τον πύργο ελέγχου).

Για τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας η πλειοψηφία αρνήθηκε ακόμη και ψήφισμα παρά την φορτικοτητα με την οποία ανακινήσαμε το θέμα ξανά και ξανά.

Ανύπαρκτα μέτρα ενάντια στις παράνομες αμμοληψίες (από Αγ. Αθανάσιο, με φορτηγά χωρίς αριθμούς! ) που οδήγησαν ακόμη και σε κατάρρευση ιστορικής γέφυρας (!) του ΟΣΕ.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της νομαρχίας μπορούν να εγγυηθούν ασφαλή συσκευασία, μεταφορά και αποθήκευση τοξικών και επικίνδυνων αποβλήτων και ούτε έγιναν βήματα προς την κατεύθυνση αυτή.

Το οικοσύστημα της Κορώνειας – Βόλβης αφέθηκε στην τύχη του (αυτό σε συνεργασία με την διοίκηση της προηγούμενης τετραετίας – Παπαδόπουλος) ενώ οι προεκλογικές εξαγγελίες μίλαγαν για το «έγκλημα» της αποξήρανσης της λίμνης.

Τέλος δεν έγινε καμιά κίνηση προς την κατεύθυνση διερεύνησης περιπτώσεων διαφθοράς (έργα χωρίς διαγωνισμούς, έκδοση “περίεργων” αδειών από την Πολεοδομία κλπ)

Γενικά το περιβάλλον του νομαρχιακού συμβουλίου ήταν από αδιάφορο έως καθόλου φιλικό προς την εναλλακτική και αειφορική κουλτούρα που ευαγγελιζόμαστε: η συζήτηση για το φωσφογύψο λύθηκε λόγω έλλειψης απαρτίας, θέματα όπως ο προαστιακός σιδηρόδρομος, το τράμ, η εξοικονόμηση και το πέρασμα στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ο ήπιος τουρισμός, οι βιοκαλλιέργειες, αναφέρονταν μόνο από μας, ενώ υπήρχε πάντα μια θετική διάθεση για μαζική έγκριση κάθε είδους μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων συνοδευόμενη από μια “βαριεστημάρα”. Δείκτης της νοοτροπίας αυτής είναι οι σκανδαλώδεις περικοπές προστίμων που έγιναν από τον Ψωμιάδη για περιβαλλοντικές ατασθαλίες διαφόρων επιχειρήσεων, το αμίμητο “η συνθήκη RAMSAR καταστρατηγεί την εθνική ανεξαρτησία” που ακούστηκε σε συνεδρίαση (ουδείς ανακάλεσε τον άνθρωπο αυτό στην τάξη) και το θλιβερό “ζείτε στην εποχή των σπηλαίων” (Ψωμιάδης προς Τρεμόπουλο).

Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το νομαρχιακό συμβούλιο ενδιαφερόταν μόνο για “το πως διανέμεται η αναπτυξιακή «πίττα» αλλά δεν αναρωτήθηκε αν τα υλικά κατασκευής της θα υπάρχουν και αύριο”.

…αναποτελεσματικότητας…

Εκτός όμως της αντιπεριβαλλοντικής νοοτροπίας είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την αδυναμία ελέγχου και αστυνόμευσης των αποφάσεων της νομαρχίας αλλά και γενικότερα του νόμου.

Αυτό είναι μια πανθομολογούμενη αλήθεια (ακόμη και από τον ίδιο τον Ψωμιάδη), που αναδεικνύεται σε μειονέκτημα κεφαλαιώδους σημασίας όταν έρχονται εταιρείες ζητώντας άδεια πχ διαχείρισης επικίνδυνων υλικών (αμίαντος, φυτοφάρμακα, απόβλητα πετρελαιοειδών μηχανών πλοίων, πολυχλωριωμένα διφαινύλια): αν και θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν λύση για τα προβλήματα αυτά, φαίνεται να είμαστε αναγκασμένοι να τους την αρνηθούμε λόγω της οπισθοδρομικότητας (είστε υπερβολικοί με τον αμίαντο, φοβίζετε άδικα τον κόσμο) και της αναποτελεσματικότητας της διοίκησης.

Οι ελεγκτικοί της μηχανισμοί δεν είναι ικανοί να εγγυηθούν την ορθολογικότητα και την ασφάλεια των διαδικασιών αυτών. Πχ ενώ η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει επιτρεπτή απόθεση φωσφoγύψου γύρω στον ένα τόνο ανά στρέμμα, στη Χαλάστρα πρόσθεταν 40 (!) τόνους.

…και δυσκαμψίας της διοίκησης

Επί πλέον σαν γνήσιος γραφειοκρατικός μηχανισμός παρουσιάζει και μια δυσκολία επικοινωνίας με την ευρύτερη κοινωνία: πχ η θεσμοθέτηση του ΧΥΤΑ της Μαυροράχης άργησε λόγω άγνοιας κανόνων που οδήγησαν στην απόρριψη της πρότασης της (προηγούμενης) διοίκησης. Παρόλο που όλοι γνώριζαν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έλεγε όχι στη μεταφορά του νερού από τον Αλιάκμονα στην Κορώνεια, εξακολουθούσαν οι μελέτες για το θέμα αυτό με αποτέλεσμα σπατάλη πολλών εκατομμυρίων δραχμών (τότε). Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας του Ιουλίου 2003 για ακύρωση της μεταφοράς των λατομείων Νίκη και Κυψέλη από το Ασβεστοχώρι στο Μεσαίο του δήμου Καλλιθέας, δεν ανακοινώθηκε στο νομαρχιακό συμβούλιο παρά το Δεκέμβριο του 2003! κλπ, κλπ.

Όλα τα προηγούμενα μερικές φορές φτάνουν να εκφραστούν με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο που κινούν υποψίες για διαπλοκή. Πχ η σύμβαση της νομαρχίας με την Forthnet αντί του ΟΤΕ (για ποιο λόγο ακριβώς;), η επιστολή του προϊσταμένου της υπηρεσίας περιβάλλοντος (Ζαρκανέλλα) θετική για φωσφογύψο – ενώ το νομαρχιακό δεν είχε αποφασίσει ακόμη καθώς και «παράληψη» (;) του ίδιου να φέρει στις συνεδριάσεις έγγραφα από δήμους (και από τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης), με αρνητικές αποφάσεις για γειτονικές τους βιομηχανίες, το “δωράκι” 230000 ευρώ του ΤΙΤΑΝΑ για παιδικό σταθμό στα Λαγηνά (έχει ξαναγίνει επί εποχής Παπαδόπουλου), αθέτηση από τον Ζαρκανέλα (είπε ότι το “ξέχασε” !!) του ραντεβού με τον Τρεμόπουλο για αιφνιδιαστική αυτοψία σε βαφείο της περιοχής Κορώνειας που ρύπαινε, κλπ, κλπ

Το φαινόμενο Ψωμιάδη

Μέσα σε όλα αυτά η νομαρχία είχε την ατυχία να ηγεμονεύεται από έναν άνθρωπο που χαρακτηρίζεται από εμπάθεια και αναξιοπρέπεια προς τους πολιτικούς του αντιπάλους (Χατζησάββα και Τρεμόπουλο), πρωτόγονο ρατσισμό (τι σημαίνει ακριβώς “Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι;”), με απόψεις για τη λειτουργία του δημοκρατίας και για τις μειοψηφίες που μυρίζουν ολοκληρωτισμό (προτρέπει σε κατάργηση των παρατάξεων/δεν εκπροσωπείς τίποτα – προς Τρεμόπουλο) και κούφιες εθνολαϊκιστικές εξάρσεις (μνημόσυνα Μεγαλέξαντρου) προς χάριν της αφομοίωσης των περιθωριακών ακροδεξιών οργανώσεων – Χρυσή Αυγή, Βορίδης – γύρω από τον “εθνικό κορμό”. Κυκλοθυμικός, με βασανιστική καθήλωση στις δημοσιοσχετίστικες λογικές (καμιά φορά υπονομεύοντας για χάρη τους ακόμα και το χρόνο των συνεδριάσεων του νομαρχιακού συμβουλίου), με σπάταλα ταξίδια στην Κούβα (εδώ συνέπραξε και συνόδευσε το ΚΚΕ), στα “άγια χώματα” της Κωνσταντινούπολης, στη Ρωσία. Τα ταξίδια αυτά συνοδεύονται από αυθαίρετες και αδιαφανείς αποφάσεις για συμμετοχές κάποιων και αποκλεισμούς άλλων (του Τρεμόπουλου δηλαδή) χωρίς εμφανή οφέλη για τη Νομαρχία, την ίδια στιγμή που δηλώνει στη ΔΙΑΝΑ πως δεν υπάρχουν λεφτά και που υπάλληλοι στο Ψυχολογικό Κέντρο Βορείου Ελλάδος δεν πληρώνονται (με μερική ευθύνη της νομαρχίας).

Υβριστής (δημοσιογράφοι – ζιγκολό και παχύδερμα), με τραμπούκικες συμπεριφορές (χειροδικία εναντίον γνωστού στελέχους των πολιτών του Χορτιάτη που αγωνίζεται κατά του πάρκου κεραιών), ομοφοβικός, που ίσως αποδειχθεί και διαπλεκόμενος μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις.

Πιθανότατα θα μείνει στα χρονικά ως ο αμετροεπής και ασυνάρτητος νομάρχης.

“Εμείς”

Μέσα στη γκρίζα αυτή ατμόσφαιρα (μερικές φορές έπρεπε να “καυγαδίσει” για να του δοθεί ο λόγος) ο Τρεμόπουλος κατόρθωσε να διακριθεί δίνοντας το δικό μας τόνο σε αρκετές συζητήσεις και εμβολιάζοντάς τις με τους δικούς μας προβληματισμούς. Μόχθησε μέσα από μια συνεχή υπερπροσπάθεια για να ενημερωθεί, να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα , αλλά και να προτείνει εναλλακτικές λύσεις και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους.

Αυτό έγινε κατορθωτό με τη βοήθεια της άτυπης ομάδας που τον υποστήριζε – και που μέχρι πριν λίγο καιρό συμπεριελάμβανε τους (και τις) συντρόφους μας του ΣΥΝ. (Δεν πρέπει να ξεχαστεί πως ψυχή της ομάδας αυτής ήταν η Ελεονώρα Ζώτου, ακούραστη διεκπεραιώτρια αμέτρητων καθημερινών καθηκόντων). Άντεξε τους εξοντωτικούς ρυθμούς, την λειψή και καθυστερημένη – κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» – πληροφόρηση και δεν ενσωματώθηκε στο πλέγμα εξουσίας, αντιμετωπίζοντας “τιμωρίες”, απειλές, διακρίσεις και αποκλεισμούς.

Πάλεψε με πολύ άνισους όρους καμιά φορά και μόνος εναντίον όλων πιθανότατα όμως αυτή τη δεύτερη τετραετία τα κατάφερε πολύ καλύτερα από την πρώτη (λόγω της ευνοϊκής πολιτικής συγκυρίας αλλά και έχοντας δώσει ήδη «απτό» δείγμα δουλειάς) επηρεάζοντας και δημιουργώντας «ρεύμα» υπέρ του προσώπου του με αποκορύφωμα δημόσιες δηλώσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ (Πολίτης, Ιωαννίδης) ότι θα τον ήθελαν επί κεφαλής ενός διευρυμένου νομαρχιακού σχήματος που θα αναλάμβανε να αντιμετωπίσει στις εκλογές τον Ψωμιάδη.

Τι ζητάμε

Πρώτον, χρειάζονται πολιτικές αποτροπής της αστυφιλίας διότι η πόλη της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να επεκταθεί πολεοδομικά περικλειόμενη από οικοσυστήματα αξίας (εκβολές Αξιού, Σειχ-Σου, Κορώνεια/Βόλβη).

Δεύτερον, αύξηση των ποσοστών πράσινων και ελεύθερων χώρων που είναι από τα χαμηλότερα της Ευρώπης. Εδώ η αποτροπή της οικοδόμησης των στρατοπέδων είναι ζωτική.

Τρίτον, ρυθμίσεις του κυκλοφοριακού που να αποθαρρύνουν τη χρήση του ΙΧ, να αναβαθμίζουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να αλλάζουν την έμφαση από το μετρό στο τράμ, να προβλέπουν τη δημιουργία προαστιακού σιδηροδρόμου (αναβάθμιση της επαρχίας Λαγκαδά).

Τέταρτον, ολοκλήρωση των βιολογικών καθαρισμών.

Πέμπτον, διαχείριση των απορριμμάτων με τόνωση της ανακύκλωσης και αποκλεισμό της καύσης.

Έκτο, έλεγχος της βιομηχανικής ρύπανσης, των στερεών αποβλήτων και πλήρης κατάρτιση των Σχεδίων Αντιμετώπισης Τεχνολογικών Ατυχημάτων Μεγάλης Έκτασης (ΣΑΤΑΜΕ).

Έβδομο, αντιμετώπιση της ανεργίας μέσα από μέτρα δημιουργίας θέσεων εργασίας σε φιλοπεριβαλλοντικούς τομείς της οικονομίας.

Όγδοο, αειφορική διαχείριση και προστασία των οικοσυστημάτων του νομού (Κισσός, πάρκο κεραιών, λατομεία, Σειχ-Σου, περιαστικό δασικό τόξο από τον Γαλλικό μέχρι το Τριάδι, υγρότοποι RAMSAR).

Ένατο, αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης της υπαίθρου με πολιτικές αποκέντρωσης, διατήρηση του μεγέθους και της αρχιτεκτονικής δομής και προσωπικότητας των οικισμών, τόνωση των βιολογικών καλλιεργειών, των συστημάτων εξοικονόμησης νερού, της οικολογικής κτηνοτροφίας, του οικοτουρισμού, του αγροτουρισμού.

Δέκατον, συνεργασία των περιβαλλοντικών και οικολογικών οργανώσεων με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, μέσα από τη δημιουργία δημοτικών επιτροπών Περιβάλλοντος.

Ενδέκατον, αναβάθμιση των σχέσεων με τις γειτονικές χώρες μέσω της συνεργασίας για την αντιμετώπιση διασυνοριακών περιβαλλοντικών ζητημάτων (πχ Αξιός, Κοζλοντούι, κά.).

Δωδέκατον, προστασία των αρχαιολογικών μνημείων και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του νομού.

Επίλογος: η “μοναξιά” μας

Δεν θα ξεφύγει της προσοχής ενός προσεκτικού ανθρώπου το ότι ελαχιστότατα από τα προηγούμενα αιτήματα “κοσμούν” τα προγράμματα των υπόλοιπων νομαρχιακών παρατάξεων.

Είναι ένα γεγονός που αφενός δείχνει πρωτοποριακότητα, αφετέρου αποπνέει μια αίσθηση μοναχικού δρόμου που μας φορτώνει με χίλιες ευθύνες. Για τον απλό λόγο πως αν δεν παλέψουμε εμείς για το Σειχ-Σου, το Χορτιάτη, το κυκλοφοριακό, τις βιολογικές καλλιέργειες, τα λατομεία, το πρασίνισμα των στρατοπέδων, τη δημιουργία “πράσινων” θέσεων εργασίας, την προστασία των παραδοσιακών οικισμών κλπ, δεν θα το κάνει καμιά άλλη πολιτική δύναμη.

Το ίδιο ισχύει και για τα ζητήματα αλληλεγγύης. Τόσο ο ρατσισμός όσο και ο εθνικισμός είναι προβλήματα πολύπλοκα και οι πολιτικές δυνάμεις που τα αντιμάχονται είναι κατά γενική ομολογία “μικρού βεληνεκούς”. Οι συνέπειες της πολιτικής μας απουσίας λοιπόν, θα ήταν καταστροφικές τόσο για την σημερινή ποιότητα ζωής, όσο και για τις επόμενες γενεές αλλά και για τα “συμφέροντα της Φύσης”.

Επομένως κατά κάποιο τρόπο “μας απαγορεύεται” να κάνουμε πίσω ή να τα παρατήσουμε.

ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ!!