Οι πρόσφατες πλημμύρες που έπληξαν και πάλι την ευρύτερη Θεσσαλονίκη έδειξαν ακόμη μια φορά ότι βασικά προβλήματα επιβίωσης των κατοίκων όχι μόνον δεν έχουν επιλυθεί αλλά ότι αυτοί που καλούνται να τα αντιμετωπίσουν, αγνοούν ή αδιαφορούν για τα αίτια που τα προκαλούν.
Προφανώς και τους περισσότερους ενδιαφέρει η πόλη. Και είναι καταλυτικό το γεγονός ότι η πόλη είναι κατά 97% καλυμμένη από τσιμέντο και άσφαλτο. Νερά κατεβαίνουν και από την περιοχή του Σέιχ Σου, που οφείλονται στις ασφαλτοστρωμένες επιφάνειες της περιφερειακής οδού, που δυστυχώς κατασκευάστηκε χωρίς καμιά σήραγγα, αντίθετα με ότι συμβαίνει σε όλες τις άλλες περιφερειακές εντός και εκτός Ελλάδας (π.χ. περιφερειακή Υμηττού, Πατρών κλπ).
Το Σέιχ Σου είναι πολύτιμο αλλά δεν χρειάζεται άλλα φράγματα. Όσες ποσότητες νερού δεν απορροφώνται από την επιφάνεια του δάσους, οδηγούνται ή στην περιφερειακή τάφρο (ανατολικά) ή στον Ξηροπόταμο και το ρέμα Συκεών, Πολίχνης (δυτικά και βόρεια). Άλλωστε ο λόγος για τον οποίο κατασκευάστηκε η περιφερειακή τάφρος είναι να υποκαταστήσει τα ρέματα της ανατολικής Θεσσαλονίκης, που μπαζώθηκαν τα τελευταία εξήντα χρόνια. Μόνο που τα ρέματα αυτά, εκτός από την υποδοχή των νερών του δάσους, αποτελούσαν και πράσινους αγωγούς και για τα νερά της πόλης.
Δυστυχώς, η συζήτηση για την «αντιπλημμυρική προστασία» του δάσους είναι εκ του πονηρού – για τις πολύ προσοδοφόρες εργολαβίες – ή από άγνοια. Και τα δύο αποτελούν πρόκληση και ψευδή πληροφόρηση ιδιαίτερα όταν έχουν την έμμεση ή άμεση έγκριση κατ΄ όνομα έγκριτων φορέων.
Πέρα από το πολύπαθο δάσος, η όλη συζήτηση συσκοτίζει την εικόνα της πόλης με το λιγότερο πράσινο στην Ευρώπη και τις χειρότερες ατμοσφαιρικές και κυκλοφοριακές συνθήκες. Φωτίζει όμως την εικόνα μιας πόλης με μηδενισμένες κοινωνικές αντιστάσεις και αποκρύπτει το γεγονός ότι τα ομοφώνως αποδεκτά σχέδια για “μεγάλα έργα” θα οδηγήσουν σε περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης.