Στο Newsweek, η Sharon Begley αποκαλύπτει πώς οι αρνητές της παγκόσμιας θέρμανσης διαμορφώνουν τους ισχυρισμούς τους,
χρησιμοποιώντας τακτικές σχεδόν παρόμοιες με εκείνες της καπνοβιομηχανίας και εξετάζει τις οικονομικές διασυνδέσεις μεταξύ των επιστημόνων, που αρνούνται την κλιματική αλλαγή, και της μεγάλης βιομηχανίας πετρελαίου κι αυτοκινήτου.
Εν μέσω της μανιώδους προσκόλλησης των μαζικών μέσων στις ΗΠΑ για παρουσιάσεις “και των δυο πλευρών,” δηλαδή, ενός δήθεν αντικειμενισμού απαλλαγμένου από οποιεσδήποτε ηθικές ή άλλες δεσμεύσεις, μια μάλλον ευχάριστη έκπληξη μας δημιουργείται όταν βλέπουμε ένα άρθρο στα έντυπα του τύπου ευρείας κυκλοφορίας, το οποίο φανερά τοποθετείται στο ζήτημα της παγκόσμιας θέρμανσης, μέσα στη γενικότερη όξυνση των συζητήσεων και απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα, που προσπαθούν να διατηρήσουν ένα κλίμα σκεπτικισμού για το ζήτημα.
Στο Newsweek αυτής της βδομάδας, η Sharon Begley προσπαθεί με διάφορους τρόπους να αποκαλύψει πώς οι αρνητές της παγκόσμιας θέρμανσης διαμορφώνουν τους ισχυρισμούς τους, χρησιμοποιώντας τακτικές σχεδόν παρόμοιες με εκείνες της καπνοβιομηχανίας, η οποία μοχθεί να δείξει ότι η προτεινόμενη σύνδεση μεταξύ καπνίσματος και καρκίνου είναι “μόνο μια θεωρία” (ενώ παρόμοιες τακτικές έχουν χρησιμοποιηθεί στις συζητήσεις στις ΗΠΑ για την βιολογική εξέλιξη και τον ευφυή σχεδιασμό). Η Begley εξετάζει προσεκτικά τις οικονομικές διασυνδέσεις μεταξύ των επιστημόνων, που αρνούνται την κλιματική αλλαγή, και της μεγάλης βιομηχανίας πετρελαίου κι αυτοκινήτου, η οποία επιθυμεί να χαλαρώσουν οι νομοθετικές ρυθμίσεις, που επιβάλλουν τις μειώσεις στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Εξετάζει το έργο των ιδρυμάτων, τύπου think tanks, που συντηρούν τον πόλεμο δημοσίων σχέσεων για την παραπληροφόρηση και τη διάδοση ψευδών ειδήσεων, αλλά και προβληματίζεται πάνω σε κάποιους ισχυρισμούς της επίσημης-mainstream επιστήμης ότι δήθεν η παγκόσμια θέρμανση πρέπει να αμφισβητηθεί. Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο στο:
http://www.msnbc.msn.com/id/20122975/site/newsweek/page/0/
Πάντως, αν μου επιτρέπετε ένα συγκριτικό σχολιασμό, η διαφορά είναι
τεράστια μεταξύ ΗΠΑ κι Ελλάδας ή ενδεχομένως κι όλης της Ευρώπης. Στις
ΗΠΑ η “ιερή συμμαχία” και συνεμπλοκή μεταξύ της πατριωτικής δεξιάς,
των νεοφιλελεύθερων οικονομικών συμφερόντων, της παγκόσμιας
γεω-στρατιωτικής επικυριαρχίας, του θρησκευτικού
φονταμενταλισμού-σκοταδισμού και του αντι-οικολογικού σκεπτικισμού
στην υπηρεσία των μεγάλων εταιριών και βιομηχανιών, έχει κάποιες
περίεργες συνέπειες για τις πολιτικές αντιδράσεις των δημοκρατικών
δυνάμεων, που αντιτίθενται σε τέτοιες αντιλαϊκές μεθοδεύσεις. Από τη
μια μεριά, μπροστά στην τεράστιας κλίμακας συσσώρευση αυταρχικής
δύναμης στο πλαίσιο των συντηρητικών αυτών συγκλίσεων, ο προοδευτικός
“τοπικός ακτιβισμός,” ο οποίος είναι βαθειά ριζωμένος κοινωνικά και
συντηρείται από μια μεγάλη παράδοση και κληρονομιά της ιστορίας των
ΗΠΑ, φαίνεται ανίσχυρος να αντιμετωπίσει το μέγεθος των προβλημάτων
και μάλλον δυσκολεύεται να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας γενικότερης
συλλογικής λύσης-αντίδρασης. Από την άλλη μερια, επειδή ακριβώς η
απειλή με διαδικασίες τραγικής αποδημοκρατικοποίησης είναι ήδη μια
πραγματικότητα, που άρχισε να διαβρώνει τη θεμελιώδη συγκρότηση του
κοινωνικού συστήματος, η αμφισβήτηση και η ριζοσπαστικοποίηση ενός
μεγάλου τμήματος της δημόσιας σφαίρας φαίνεται να επιλέγει την
πολιτικά περισσότερο ορατή “καθολικοποίηση” των πολιτικών αντιδράσεων
της, π.χ., μέσα από τα μήντια και το δημόσιο διάλογο, μέσα από την
παρείσφρυση ή διήθηση στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, δηλαδή,
μέσα σ’ ένα γενικό και συμπεριληπτικό περιβάλλον, που όμως δεν
αναγνωρίζει τις λεπτές διαφορές και διακυμάνσεις του κοινωνικού και
πολιτιστικού πλούτου, που οι αντιμαχόμενες δυνάμεις διαθέτουν. Με άλλα
λόγια, οι πολιτικές αντιδράσεις μπροστά στην έξαρση του αντιδραστικού
συντηρητισμού στις ΗΠΑ είτε είναι απομονωμένες και
αποπροσανατολισμένες σε “τοπικές ιδιαιτερότητες” είτε διαφορετικά
καταναλώνονται στο γενικό και το “καθολικό” χωρίς να μπορούν να
εξειδικεύσουν και να συγκεκριμενοποιήσουν τη δράση τους μέσα στο
πλαίσιο εκείνων των “ιδιαίτερων” πολιτικών διεκδικήσεων κι αγώνων, που
θα αποσταθεροποιήσουν αποφασιστικά τη συνολική συνοχή του αυταρχικού
συντηρητικού οικοδομήματος. ‘Η για να το πούμε διαφορετικά, βλέποντας
την ουσία της πολιτικής σαν το παιχνίδι εκείνο που ενώνει το Ιδιαίτερο
με το Καθολικό, η σημερινή προοδευτική αντίδραση στις ΗΠΑ μπροστά στη
βία και την τρομοκρατία της ενωμένης συντήρησης, είτε μένει
εγκλωβισμένη μέσα στο Ιδιαίτερο χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κάνενα
όραμα για το Καθολικό ή ανοίγεται κι εκτονώνεται στο Καθολικό χωρίς να
μπορεί να κεφαλοποιήσει την επένδυσή της στο Ιδιαίερο, από όπου φυσικά
θα αντλήσει τις απαιτούμενες δυνάμεις για την αντίστασή της. Και στις
δυο περιπτώσεις, αδυναμία σύνδεσης Ιδιαίτερου-Καθολικού, έλλειψη
ουσιαστικής πολιτικής από μεριάς των εξουσιαζόμενων, ώστε από μόνοι
τους οι εξουσιαζόμενοι να αλλάξουν τον κόσμο.
Και στην Ελλάδα (ή σε κάποιο βαθμό παρόμοια και σε άλλα μέρη της
Ευρώπης) τι διαφορετικό γίνεται; Η γνώμη μου είναι ότι εδώ τα πράγματα
είναι πολύ χειρότερα. Πρώτα από όλα, η συγκεκριμενοποίηση στο
Ιδιαίτερο είναι όχι μόνο καταθρυμματισμένη στο Ιδιαίτερο του
Ιδιαίτερου (πολιτικά αυτό φαίνεται στην εγγενή και παθογενή διάσταση
μεταξύ του πράσινου κινήματος και της ανανεωτικής αριστεράς) αλλά και
πεισματικά προσκολλημένη σε μόνο μερικές, πολλές φορές “γραφικές,”
πλευρές της ατέλειωτης πολλαπλότητας και ποικιλότητας του φάσματος
όλου του Ιδιαίτερου. Για παράδειγμα, οι κινητοποιήσεις για/εναντίον
της βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα εστιασμένες στον
βουκολικό (στην κυριολεξία και μεταφορικά) και στον αγροτικό τομέα και
δεν καταδέχονται να πέσουν τόσο χαμηλά (δηλαδή, σωματικά και πέρα από
την επικράτεια του ψηλού μας πνεύματος) και να ασχοληθούν με τις
“μικρές” καθημερινές βιοπολιτικές διαστάσεις του ζητήματος, όπως το
πρόβλημα της εργασιακής επισφάλειας από τις απειλές στην υγεία, το
ζήτημα της εκμετάλλευσης των μεταναστών και των γυναικών σε σχέση με
τα δικαιώματά τους πάνω στο σώμα τους και σε σχέση με την
αναπαραγωγική διαδικασία, το ζήτημα της κριτικής των επαϊόντων,
διαφωτιστών και παντογνωστών του πνεύματος, της γνώσης, της τέχνης και
της πολιτικής κ.λπ. Παρόμοια, στις κινητοποιήσεις για την κλιματική
αλλαγή, πέρα από το μεγάλο χάσιμο χρόνου μέχρι να πάρουμε επιτέλους
μπρος (άραγε πήραμε; αλλά αφού τόσο πολύ η τηλεόραση ασχολείται με το
θέμα, κάτι θα τρέχει και με μας), η προχειρότητα, με την οποία γίνεται
η πολιτική ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση, αλλά κι ο χαρακτηριστικός
αποπροσανατολισμός από τα κορπορατιβίστικα συμφέροντα είναι ιδιαίτερες
καταστάσεις που δεν μπορούν να κρυφθούν: “Τίνος είναι, ρε γυναίκα, τα
παιδιά;” Αλλά μέχρις ότου να γίνει ο καταμερισμός ευθυνών των
μηχανικών, των γεωλόγων, των χημικών, των ενεργειακών, των
δασοφυλάκων, των πυροσβεστών, των βοσκών κ.λπ. κ.λπ., το παιχνίδι θα
έχει χαθεί κι η Ελλάδα θα έχει γίνει Σουδάν. Κι ας μη μιλήσουμε για
τις εντελώς απούσες (στη δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα) εκφράσεις του
πολιτικού οικολογικού ζητήματος μέσα στους ορίζοντες του Καθολικού.
Άλλωστε τι να πούμε και για ποιους να μιλήσουμε; Μήπως για τα παιδιά
της Greenpeace που μοιράζουν φυλλάδια έξω από μεγάλα εμπορικά
καταστήματα, αλλά η οργάνωση τους (η Greenpeace) αντιμετωπίζεται από
τις εγχώριες επαναστατικές δυνάμεις σαν μια άλλη ακόμη “ταξικά”
εχθρική κι ένοχη ΜΚΟ, μια ακόμη συνωμοτική οργάνωση της Παγκόσμιας
Κοινωνίας των Πολιτών, κάτι δηλαδή σαν τη Μοσσάντ; Ή μήπως για άλλες
“πολύχρωμες” ΜΚΟ, που είναι καταδικασμένες στο πυρ το απώτερο λόγω του
ότι στεγάζουν ομοφιλόφυλους γκαίηζ και λεσβείες, μεταμοντέρνους
μπλόγκερς, χούλιγκαν-αντιεξουσιαστές ή (πάλι) πράκτορες του Νεκρατζά ή
του Σόρος; Ποια δημόσια σφαίρα; Ποια κοινωνία πολιτών; “Εδώ είναι
Βαλκάνια” και το μόνο Καθολικό που αναγνωρίζουμε είναι η ρατσιστική
ανωτερότητα της αρχαίας Ελληνικής φυλής και παιδείας και των
δακρύβρεκτων πατριωτικών ταλαιπωριών της μελαγχολικής Αριστερής
συνείδησής μας, η οποία δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε, γιατί είναι
από τεκμήριο επαναστατική, αντικαπιταλιστική, προοδευτική. Αφού
κατέχουμε τα σύμβολα και jus sanguinis και jus soli, γιατί να
χολοσκάμε; Τα Αμερικανάκια θα ακούσουμε τώρα; Δεν μασάμε!
Κάποιοι/ες θα μπορούσαν να πουν “και μη χειρότερα λοιπόν.” Κάποιοι/ες
άλλοι/ες όμως λένε “έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και θα
προχωρήσουμε.” Διαλέγετε και παίρνετε.
Μια που λέμε για τις ΗΠΑ:
Μέσα σε μόλις λίγες μέρες, είχαμε ελπιδοφόρες εξελίξεις στις ΗΠΑ σχετικά με μέτρα αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής:
1. Η Βουλή των Αντιπροσώπων πέρασε νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι εταιρείες ηλεκτρισμού θα πρέπει να παράγουν το 15% της ενέργειάς τους από ΑΠΕ το 2020 ενώ ακύρωσε φοροελαφρύνσεις ύψους 16 δις δολαρίων προς τις πετρελαϊκές εταιρείες, μεταφέροντας τα κονδύλια ως ενίσχυση στις ΑΠΕ. Ο Λευκός Οίκος δήλωσε πως θα ασκήσει βέτο καθώς ο νόμος αυτός θα οδηγήσει σε αύξηση των τιμών της ενέργειας (μμμ, τί μου θυμίζει….).
Περισσότερα από Planet Ark, New York Times
2. Οι Γερουσιαστές Lieberman και Warner κατέθεσαν πρόταση νόμου για περιορισμό των εκπομπών των ΗΠΑ κατά 70% το 2050.
3. Ο Μπους συγκαλεί παγκόσμια σύσκεψη κορυφής στα τέλη Σεπτέμβρη για την κλιματική αλλαγή (την είχε προαναγγείλει βέβαια καιρό τώρα ενώ δεν αποκλείεται να είναι τμήμα της τακτικής του να παραγκωνίσει τον ΟΗΕ στις σχετικές προσπάθειες).