(Επαναφέρεται λόγω συνέχισης του διαλόγου)
Πάρτε μέρος στις συζητήσεις, με την κριτική σας. Στείλτε τα σχόλια σας (κάτω μέρος της σελίδας)
Ένα απο τα μεγάλα προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε ο οικολογικός κόσμος ήταν η επίλυση του διλήμματος, αν η οικολογία βρίσκεται δεξιά, αριστερά, ή στο κέντρο. Το σύνθημα που κυριάρχησε τέλη της δεκαετίας του 80 και αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, οικολογία. Πολλοί έτρεξαν να το ενστερνιστούν. Ήταν μια εύκολη απάντηση στον καπιταλισμό αλλά και στην αποτυχία της κομμουνιστικής Αριστεράς να επιλύσουν τα προβλήματα του κόσμου. Δημιουργήθηκε έτσι η εντύπωση ότι ένα νέο κίνημα θα μπορεί να δώσει απαντήσεις στα σοβαρά ζητήματα του περιβάλλοντος, χωρίς να έχει ταξικές αναφορές. Εμείς θα ονομάζαμε αυτή την τάση: Real Apolitic
Ο ι oiκολόγοι σχημάτισαν ένα κίνημα με καταβολές από την αριστερά αλλά συχνά και ευρεία αποδοχή από τον καπιταλιστικό χώρο. Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες είχαν, ωστόσο, κι αυτές επιδείξει μια απόλυτη βαρβαρότητα στο περιβάλλον και στην ποιότητα ζωής των κοινωνιών τελικά. Αυτό έφτασε μέχρι τις ελλιπείς προδιαγραφές στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών, σαν το Τσερνόμπιλ. Εργοστάσια αζώτου και αμμωνίας κτίζοντα ν μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Από την άλλη μεριά ο καπιταλισμός έμεινε πιστός στο δόγμα του: ό,τι περιορίζει τα κέρδη μου είναι απορριπτέο. Για αιώνες το περιβάλλον πλήρωσε αυτή την αντίληψη, από την Αγγλία της βιομηχανικής επανάστασης, μέχρι τον αποικιακό τρίτο κόσμο σήμερα.
Όλοι έλεγαν ότι επιθυμούν ένα καλύτερο περιβάλλον.Όμως, σιγά σιγά μπήκε το ερώτημα του κόστους: Ποιος κερδίζει από ένα περιβάλλον που καταστρέφεται και ποιος πρέπει να πληρώσει, ώστε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε να είναι καθαρό; Η απάντηση φαίνεται εύκολη και απλοϊκή. Αυτός που ρυπαίνει θα πρέπει και να πληρώνει. Είναι όμως έτσι;
Τα εργοστάσια ρυπαίνουν, ο καπιταλισμός τουλάχιστον αναγνώρισε ότι ο τρόπος παραγωγής του είναι αυτός ο οποίος δημιουργεί την καταστροφή στο περιβάλλον και αποδέχτηκε μερικώς ή υποκριτικώς την καταβολή αποζημιώσεων, υπό τη μορφή προστίμων για τις ζημιές που προξενεί. Ρυπαίνει όμως και ο εργάτης οδηγώντας το αυτοκίνητό του, είτε όταν χρησιμοποιεί το ΙΧ του για να πάει στη δουλειά του είτε στην καθημερινή ζωή του. Έτσι λοιπόν “ανακαλύπτεται” σενάριο ανακατανομής των προστίμων και συνυπευθυνότητα..Ποιος όμως έχει την ευθύνη για μαζικές συγκοινωνίες, οργάνωσης της κοινωνίας κλπ; Το ερώτημα μπαίνει (έστω κι αν δεν τίθεται ακόμα ανοιχτά) και για τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που ολοένα και περισσότερο προσχωρούν στο καπιταλιστικό μοντέλο.
Έτσι στην ουσία διαμορφώνονται τελικά, τα δύο μέτωπα περιβαλλοντικής ευθύνης. Του κεφαλαίου και των εργαζομένων, με το κράτος, όπως πάντα στο μέσον. Πόσο δίκιο είναι όμως, οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου που ελέγχουν σήμερα το 25% της παγκόσμιας παραγωγής και το 42% του πλούτου του πλανήτη, να επιρρίπτουν τα κόστη ρύπανσης σε όλους τους υπόλοιπους; Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση ενός οικολόγου μπροστά από μια τέτοια ανισότητα; Μπορεί ο καπιταλισμός να αυτορυθμιστεί και να σταματήσει να γεννά καταστροφές; Είναι όμως πραγματικά έτσι; Μπορεί ο καπιταλισμός τελικά να γίνει φιλικός προς το περιβάλλον;
Ένας καπιταλιστής στηρίζει το κέρδος του στη διαφορά που υπάρχει μεταξύ της αξίας ενός προϊόντος και της υπεραξίας. Όμως υπάρχει μια σαφής διαφορά, κάτι το οποίο ο Μαρξ και μετέπειτα μαρξιστές δεν προέβλεψαν. Το περιβαλλοντικό κόστος, που περιέχεται στην τελική μορφή ενός προϊόντος και το οποίο πληρώνεται δύο τρεις ίσως και περισσότερες φορές από τον κάθε καταναλωτή, χωρίς να κοστίζει τίποτα στον ίδιο τον επιχειρηματία. Ακόμα και αν ο καπιταλιστής το πλήρωνε, βάσει του συστήματος πάλι θα μετεκύλιε το κόστος στον καταναλωτή, διότι ως γνωστόν, κανένας καπιταλιστής δεν περιόρισε τα κέρδη του για να συνεισφέρει κοινωνικά. Αυτό επιβαρύνει τη ζωή ιδίως των ασθενών τάξεων. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ερώτημα είναι δηλαδή ο «έλεγχος της άκριτης ανάπτυξης», του καπιταλιστικού δόγματος και ακόμα πώς θα υποχρεωθεί το κεφάλαιο να καταβάλλει το πλήρως αναλογούν τίμημα, του οποίου άλλωστε ο προσδιορισμός είναι άκρως δύσκολος.
Σύμφωνα με μετρήσεις που πραγματοποίησε το Αστεροσκοπείο Αθηνών, το κόστος της ετήσιας βιομηχανικής ρύπανσης μόνο στην Αθήνα ανέρχεται σε 211εκ. ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι τα 4εκ. περίπου που κατοικούν στην περιοχή της Αττικής θα κληθούν να πληρώσουν 52,75 ευρώ το άτομο ετησίως, για να επουλωθούν οι πληγές που δημιουργεί η βιομηχανική ρύπανση. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαν να παρέμβουν οι ρεφορμιστές οικολόγοι και να υποθέσουν ότι αφού ο καπιταλισμός είναι που δημιουργεί τη ρύπανση, ας πληρώσει, ή εν ανάγκη εμείς, 52,75 € το άτομο και να λύσουμε πολύ εύκολα το πρόβλημα της Αττικής.
Πώς όμως, και πόσο μπορούν να κοστολογήσουν την ανθρώπινη ζωή, όταν είναι γνωστό ότι, το 67% του κόστους αυτού αφορά τη δημόσια υγεία και ότι οι ρύποι αυτοί ευθύνονται για το 44% της θνησιμότητας, έναντι του 23% που ευθύνονται οι ασθένειες; Από αυτό το τελευταίο παράδειγμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το κόστος για την κάλυψη της καταστροφής στο περιβάλλον είναι πολύ μεγαλύτερο απ αυτό που μπορεί κανένας με απλά μαθηματικά να θεωρήσει. Σταματά όμως εκεί ο καταμερισμός ευθυνών και η συνυπευθυνότητα του πολίτη; Φυσικά κι όχι οι ίδιοι οι επιστήμονες του Αστεροσκοπείου Αθηνών προτείνουν ότι για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα θα πρέπει οι επιχειρήσεις που ρυπαίνουν, να επενδύσουν 56-58 εκ€, αλλά χρειάζεται και δημοσία δαπάνη, δηλαδή οι πολίτες θα πληρώσουν 12-18εκ.
Δεν αρκούν όμως μόνο αυτά, οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι θα πρέπει να υπάρξει συνδυασμός με τεχνικές αντιρρύπανσης με τη χρήση π.χ φυσικού αερίου, την επέκταση του οποίου πληρώνει η Ευρωπαϊκή Ένωσή δηλαδή οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και πάλι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά θα έλυναν το πρόβλημα, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο καπιταλισμός μπορεί να πρασινίσει. Όμως η ρύπανση αυτή δεν έχει μόνο επιδράσεις στον άνθρωπο, αλλά και στο φαινομένου του θερμοκηπίου. Σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες για κάθε αύξηση της θερμοκρασίας κατά έναν βαθμό η παραγωγή σε στάρι, σε αραποσίτι ή σε ρύζι μπορεί να μειωθεί κατά 10%. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ακόμα κι ένα μικρό ποσοστό ρύπανσης που έχει ευθύνες για την αύξηση της θερμοκρασίας, δηλαδή συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, έχει δεκαπλές επιδράσεις σε άλλους τομείς, όπως είναι η αγροτική παραγωγή.
Για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων ορισμένοι από τους πράσινους οικονομολόγους εφηύραν τους πράσινους φόρους. Τι είναι τελικά οι πράσινοι φόροι; Είναι ουσιαστικά πρόστιμα τα οποία επιβάλλονται στις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν παλαιά τεχνολογία και που ρυπαίνουν. Στην πραγματικότητα οι πράσινοι φόροι αφενός δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσουν την καταστροφή που υφίσταται το περιβάλλον, αφετέρου μπορούν εύκολα να μετακυλήσουν, αν και δεν επιτρέπεται θεωρητικά, στην αξία του τελικού προϊόντος το οποίο πληρώνει ο καταναλωτής, όπως αναφέρθηκε. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αποκατάσταση μιας ζημιάς στο περιβάλλον, π.χ. για τον καθαρισμό της θάλασσας από μια εργοστασιακή ρύπανση, πέρα από οποιοδήποτε πρόστιμο στην επιχείρηση, αναλαμβάνεται πλήρως από το κράτος δηλαδή από μας τους πολίτες.
Πόσο δηλαδή κοστίζει ο αφανισμός διαφόρων μορφών θαλάσσιας ζωής από μια θαλάσσια ρύπανση; Πως υπολογίζεται η απώλεια εισοδήματος των αλιέων λόγω της μείωσης των αλιευμάτων από τη θαλάσσια ρύπανση; Είναι μερικά ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν να απαντηθούν από τους πράσινους φόρους. Αρκούν όμως τα όσα υποστηρίξαμε μέχρι τώρα για να τοποθετήσουμε την οικολογία προς την αριστερά;
Μπορεί οι οικολόγοι να είναι ευαίσθητοι τόσο σε ζητήματα περιβάλλοντος όσο και σε ζητήματα κοινωνίας, να στηρίζουν τις μειονότητες να στηρίζουν διάφορες εθνότητες να στηρίζουν τη γυναίκα, το παιδί, όμως αρκούν όλα αυτά για να μιλήσουμε για τάξεις;
Ο διαχωρισμός των τάξεων γίνεται με βάση το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Για τους οικολόγους δεν αρκεί μόνο αυτό χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο. Αυτό το επιπλέον είναι το ποιος κατέχει και εκμεταλλεύεται την φύση. Μέχρι πρότινος ορισμένα φυσικά αγαθά, όπως ο αέρας και το νερό θεωρούντο μη αποδοτικά για τον καπιταλισμό. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Όσο αυτά θα γίνονται πιο σπάνια, με την έννοια ότι μπορούν να γίνουν εκμεταλλεύσιμα και να αποφέρουν κέρδος, αποτελούν πλέον βασικούς στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Έτσι βλέπουμε αγαθά όπως ο αέρας να παύουν να είναι πλέον στην κοινή χρήση όλων και επιτρέπεται η εκμετάλλευσή τους από συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Το πρόσφατο παράδειγμα με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα όπου ζητήθηκε η αύξηση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 20% προκειμένου οι επενδύσεις αυτές να είναι κερδοφόρες, τα λέει όλα.
Η αιολική ενέργεια η οποία είναι άφθονη και δωρεάν επιφέρει αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 20%. Αυτό είναι παράλογο μεν, ενδεικτικό δε του ποιος πλέον κατέχει την εκμετάλλευση των ανεώσημων πηγών ενέργειας. Αλλά ακόμα και κατασκευή των ιδιωτικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος χρηματοδοτείται από το ελληνικό Δημόσιο. Το υπουργείο οικονομικών υπολογίζει ότι, μέσω του αναπτυξιακού νόμου, θα διατεθούν κοντά 900εκ. ευρώ για την επιχορήγηση ιδιωτικών επενδύσεων από τα οποία 300εκ. περίπου θα δοθούν για τη κατασκευή ιδιωτικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικού.
Αλλά και στο ζήτημα του νερού τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ένας στους τέσσερις πολίτες στον κόσμο δεν έχει πρόσβαση σε νερό καλής ποιότητας. Στην περιοχή μου ένας στους δύο δεν έχει πρόσβαση σε νερό καλής ποιότητας και σαν να μη φτάνει αυτό παρατηρείται το φαινόμενο ειδικά στην Ερμιονίδα οι μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και οι πλούσιοι να αγοράζουν τις γεωτρήσεις από φτωχούς στερώντας τους τη γεωργία και υποχρεώνοντας έμμεσα τους απλούς πολίτες να αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό.
Είναι προφανές πλέον ότι ο καπιταλισμός προσπαθεί να ελέγξει τα λεγόμενα κοινά αγαθά. Πολύ σύντομα θα έχουμε αυτούς που θα έχουν πρόσβαση σε υγιεινή διατροφή, σε καλής ποιότητας νερό και πιο καθαρό αέρα και τους άλλους τους φτωχότερους οι οποίοι υποχρεωτικά θα αναγκάζεται η να δαπανήσουν ότι έχουν και δεν έχουν προκείμενου να έχουν πρόσβαση στα λεγόμενα κοινά αγαθά η να ζουν μια υποβαθμισμένη ζωή. Οι πιέσεις που ασκούνται από τη συσσώρευση του κεφαλαίου και από την κακώς εννοούμενη πρόοδο, με την έννοια της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μπορούν να ελαττώσουν μόνο με την κατάρρευση των υπαρχόντων οικονομικών συστημάτων. Οι περιβαλλοντικές παρεμβάσεις για τη βελτίωση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος και του μοντέλου ανάπτυξης, δεν μπορούν να επιφέρουν τίποτα περισσότερο από τη συντήρηση στη ζωή των αιτίων που καταστρέφουν το περιβάλλον.
Η τεχνολογική επανάσταση όπως πιστεύουν ορισμένοι περιβαλλοντολόγοι, είναι ανεπαρκής από μόνη της για να επιλύσει το πρόβλημα. Η επίλυση του προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχει στόχος ο οικολογικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και των σημερινών μορφών παραγωγής. Και για να ολοκληρωθεί ο στόχος αυτός θα πρέπει πρώτα να συμβάλουν όλοι στην κατάρρευση του καπιταλισμού, χωρίς όμως να πέσουμε ξανά στην παγίδα της ανάπτυξης των λεγόμενων παραγωγικών δυνάμεων που οδήγησε την Ανατολική Ευρώπη σε οικολογική και οικονομική καταστροφή.
Ο μύθος ότι η παγκοσμιοποίηση θα οδηγήσει στη βελτίωση των υπαρχουσών συνθηκών πάνω στον πλανήτη θα πρέπει να σβήσει. Η καθολίκευση των καταναλωτικών προτύπων που απολαμβάνει σήμερα η ανεπτυγμένη Δύση και η μεταφορά τους στις φτωχές χώρες του τρίτου κόσμου, σημαίνει ότι η παγκόσμια βιομηχανία, η παγκόσμια βιομηχανική παραγωγή θα έπρεπε να αυξηθεί 130 φορές για να μπορέσουν κι οι φτωχοί να απολαύσουν αυτά που σήμερα απολαμβάνει ο δυτικός κόσμος. Φανταστείτε λοιπόν τι επί πλέον καταστροφές έχουν να προκληθούν στο περιβάλλον προκειμένου κάποιοι με αυτό τον τρόπο, τη νέα αυτή συνταγή προσπαθήσουν να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Όταν τα κέρδη είναι πάνω από τη φύση, ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα.
( Του Άκη Ντάνου, σπο το σεμινάριο του 4ου ΕΚΦ)
Πηγές: http://www.ecogreens.gr/gr/modules.php?name=Forums&file=viewforum&f=7
Επεξεργασία και απόψεις: Νίκος Τακόλας, ntakolas@gmail.com
Σας μεταφέρω την εισαγωγή σε ένα σχολιασμό του άρθρου του SERGE LATOUCHE «Η ουτοπία είναι πράσινη: Τρία ερωτήματα για μιαν άλλη ανάπτυξη» από την “αφεντιά μου”. Το ίδιο το άρθρο γράφτηκε το 2004 (μεταφράστηκε στα Ελληνικά από ένα μέλος των Οικολόγων – Πράσινων και κυκλοφόρησε το 2006) και το στέλνω με e-mail στους διαχειριστές του site με την ελπίδα να δημοσιευτεί αυτούσιο σαν ξεχωριστό θέμα.
“Η Οικονομία από ανθρωπολογική άποψη, δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα σχέδιο στρατηγικής Διερεύνησης/Διαχείρισης των Φυσικών Πόρων προς όφελος των ανθρώπινων Κοινωνικών συνόλων, και επειδή ακριβώς πρόκειται για στρατηγική, αναφέρεται στο διηνεκές της επιβίωσης/αναπαραγωγής και μάλιστα μέσα στο συνολικό πλαίσιο αλληλεπίδρασης ανόργανου και οργανικού κόσμου. Αυτός ο απλός αλλά και περιεκτικός -όσο και σύνθετος- ορισμός ισχύει ακόμα και στην περίπτωση της σύγχρονης ανθρωπολιγικής/οικολογικής κρίσης, όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει πλέον αναχθεί στον αποκλειστικό παράγοντα οικολογικής κρίσης του πλανήτη. Όσο και αν με την έλευση της βιομηχανικής επανάστασης άρχισε να συσκοτίζεται ο ρόλος της Οικονομίας, δια μέσου της υποτιθέμενης πρωτοκαθεδρίας της στην Κοινωνική ζωή, όσο και αν σήμερα η λειτουργία της καταδυναστεύει κάθε πτυχή της Κοινωνικής συμπεριφοράς, η Οικονομία δεν μπορεί ποτέ να αυτονομηθεί από τη Κοινωνική σφαίρα. Η εφαρμοσμένη «αναπτυξιολαγνεία» είναι η ορατή διαστρέβλωση που υποκαθιστά την Οικονομία στη θέση της Κοινωνίας και ανάγει τη συνεχή συσσώρευση πλούτου και δύναμης από κοινωνικές μειοψηφίες σαν την μοναδική και κυρίαρχη κινητήρια δύναμη της Ιστορίας του ανθρώπου.
Στη χώρα μας η ανάπτυξη της Οικολογικής σκέψης, ζωντανή και πολλά υποσχόμενη ήδη από τη δεκαετία του ’80, εγκλωβίστηκε και έχασε ένα μεγάλο μέρος της δυναμικής της στα επόμενα χρόνια μέχρι τις μέρες μας, στον ασφυκτικό (και θανάσιμο?) εναγκαλισμό των κομμάτων της αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές τους.
Αρνούμενοι τη μίζερη λογική της «ισοπέδωσης των πάντων» (ναι !! η οικολογική σκέψη είναι παιδί της αριστεράς) αρνούμενοι την υποτίμηση της αριστεράς και της Ιστορικής της συμβολής στο πανανθρώπινο κίνημα κοινωνικής χειραφέτησης και δικαιοσύνης, αρνούμενοι τις ηθελημένες κατασκευές αξεπέραστων τειχών/φραγμάτων και τη δημιουργία «εχθρών/δράκων», διαπιστώνουμε ότι η αριστερά δεν έχει κάνει τους λογαριασμούς της με την Οικονομοκρατία, την αλαζονεία της συνεχούς και ατέρμονης «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων» ως προϋπόθεση της προόδου, και τη στάση του ηγεμονισμού της πάνω στα νέα κινήματα ανθρώπινης χειραφέτησης. Εξ’ άλλου η Οικολογία έχει πλέον μεγαλώσει, δεν είναι πια παιδί.
Η Οικολογική σκέψη και η παγκόσμια πράσινη εκδοχή της, αν και ήδη από τη δεκαετία του ’60 έχει θέσει στο κέντρο της κριτικής της τις προοπτικές της «οικονομικής μεγένθυσης», απέχει πολύ ακόμη από το να παράξει ένα ευρέως αποδεκτό και ζωντανό όραμα της νέας Ουτοπίας (Ουτοπία = κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα, και όχι κάτι που δεν γίνεται, είναι ανέφικτο). Μια νέα Ουτοπία που θα κινητοποιήσει δημοκρατικά τις ανθρώπινες δυνάμεις σε όλο τον πλανήτη, έτσι που να επινοήσουν, να υλοποιήσουν και να βιώσουν νέες Κοινωνικές δομές και ισορροπίες, έτσι όπως τις θεωρούν σωστές και δίκαιες στην τοπική Φυσική/Πολιτισμική τους πραγματικότητα.
Επειδή τις περισσότερες φορές έχει μεγαλύτερη αξία να τοποθετούνται τα σωστά ερωτήματα του καιρού μας και όχι απαραίτητα και εκβιαστικά οι λύσεις τους, το άρθρο που δημοσιεύουμε σήμερα διαθέτει αυτό ακριβώς το χάρισμα. Θέτει σωστά ερωτήματα και έτσι καλλιεργεί έμμεσα τις προϋποθέσεις για την εξεύρεση των εναλλακτικών λύσεων. Ο SERGE LATOUCHE είναι ομότιμος καθηγητής του University of Paris-Sud. Έγινε ευρύτερα γνωστός από το βιβλίο του «The Westernisation of the World» (Polity Press, Cambridge, United Kingdom, 1996). Αρθρογραφεί τακτικά στη «Le Monde diplomatique» και 3 από τα πιο γόνιμα άρθρα του βρίσκονται στις παρακάτω διευθύνσεις:
http://www.hartford-hwp.com/archives/27/081.html
http://www.mindfully.org/Reform/2004/Degrowth-Economics-Latouche17nov04.htm
http://mondediplo.com/2006/01/13degrowth?var_recherche=Serge+Latouche
Εντάξει με την κριτική και τις διαπιστώσεις. Εντάξει και με τους πράσινους φόρους. Τώρα πρέπει να περιγράψουμε θετικά την “άλλη” πράσινη πρόταση. Γράφει ο Άκης Ντάνος: “Η επίλυση του προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχει στόχος ο οικολογικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και των σημερινών μορφών παραγωγής.” Ας αρχίσουμε να περιγράφουμε λοιπόν πως θα γίνει αυτός ο μετασχηματισμός και αν πρέπει να αρχίσουμε από τώρα ή μετά από την… καταστροφή του καπιταλισμού (και της γης;).
Οι Οικολόγοι όχι σπάνια, και όχι πάντα άδικα, κατηγορήθηκαν διεθνώς για έλλειψη πολιτικής σκέψης, πραγματιστική μονομέρεια και απομάκρυνση από τα βιοτικά κυρίως προβλήματα.’Αλλωστε και η χαοτική συσσώρευση “εκπροσώπων” της, από προστάτες σκύλων σαλονιού, μέχρι αναρχοοικολόγους, το επιτρέπει. Πολλοί σκέφτονται ότι για τη χώρα μας, που έχει “βαθειά οργανωτικά, και δομικά προβλήματα” η έμφαση στην ποιότητα ζωής είναι ακόμα πολυτέλεια. Έτσι θα περίμεναν μια οικολογία πιο κοντά στα οικονομικά, κλασσικά πολιτικά ζητήματα. Το κόμμα των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ πρέπει να εντείνει τον αγώνα του και να κάνει γνωστές τις θέσεις της πολιτικής Οικολογίας, που μας διαφοροποιεί στον κόσμο, από τον κάθε Βεργή, τον Κοκό τζούνιορ Παύλο, την οικολογική πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον …Πατριάρχη μας κοκ. Με άλλα λόγια: Τι άλλο έχουμε να πούμε εκτός από τον καθαρά οικολογικό λόγο, προστασία περιβάλλοντος, ποιότητα ζωής, όπου φαίνεται ότι “συμφωνεί” όλη η οικουμένη, ακόμα και οι μεγαλοεταιρείες, υπαίτιες της κλιματικής αλλαγής. Η πλατειά πλατφόρμα της οικολογικής διάθεσης δείχνει εκτενής και ελκυστική. Είναι προφανές πως η συμφωνία των αναλύσεων μπορεί να συγκλίνει. Ο λόγος περί πρακτέου είναι το ζήτημα, τα μέτρα που πρέπει να παρθούν, το κόστος, οι επιπτώσεις και αν οι κοινωνίες και κυρίως το κεφάλαιο και οι βιομήχανοι (και λιγότερο τα κράτη) έχουν τη διάθεση να εφαρμόσουν και ποιος και πώς θα τους αναγκάσει. Εκεί οι δρόμοι χωρίζουν, ή γίνονται ως και αντιθετικοί. Πριν από καιρό είχε ξεκινήσει συζήτηση στο Forum του site μας (πλήκτρο FORUM στην κύρια σελίδα μας – Κατηγορία Οικοκοινωνικοπολιτικά) με θέμα “ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΟΥΣ;
Συμφωνώ με τον “Αιγαιοπελαγίτη” ότι πρέπει να προχωρήσουμε στην περιγραφή του μέλλοντος που σκεφτόμαστε, ξεπερνώντας ή συνθέτοντας τις αναλύσεις. Η οικολογία αδυνατεί σε πολλές περιπτώσεις να εκφράσει το “πλάνο μετασχηματισμού” της κοινωνίας, επειδή έλκεται και θέλγεται από συγγενείς θεωρίες. Πιστεύω ότι η σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία είναι ένα στάδιο αυτού του μετασχηματισμού. Το κράτοs αναλαμβάνει να κάνει τα δύσκολα. Να συμμαζέψει τη δύναμη του κεφαλαίου, να κατανείμει φόρους δίκαια (και το εννοούν), να προωθήσει την ποιότητα ζωής, να βοηθήσει την ανάπτυξη των ατόμων κλπ
Εκει, όμως, τελειώνουν τα ωραία. Στην ουσία και στα σκανδιναβικά, πρόκειται για “ενεργό και έντιμο κράτος” και όχι “ενεργούς πολίτες”. Το κράτος, του διεθνούς κεφαλαίου, θα στείλει στρατιώτες στον πόλεμο του Ιράκ, άσχετα αν χρειαστεί να ανοίξει με τα γκλόμπς τα κεφάλια κάποιων “θερμοκέφαλων”. Ο πλούτος της χώρας συσσωρεύεται από την παγκόσμια δράση και εκμετάλλευση τρίτων χωρών εκ μέρους των μεγάλων εταιρειών, ΝΟΚΙΑ, SAAB, VOLVO κλπ. Εδώ η οικολογία πρέπει να προσπεράσει. Ο δρόμος του δικού της μετασχηματισμού, πέραν του αρχικού σκανδ. μοντέλου, συναντά κατά τη γνώμη μου, τον δύσκολο προβληματισμό της Νέας Αριστεράς για τον έλεγχο (όχι την κατοχή) των μέσων παραγωγής, στα πλαίσια μιας ενεργοποιημένης κοινωνίας και παραπέρα πορεύεται με την απελευθέρωση της σκέψης, που ξεχάστηκε σε όλα τα συστήματα, που αρκούνται σε ψηφοφόρους και όχι δημιουργούς. Νομίζω, όσο φαίνεται, ότι από κει μάλλον πάμε ή πρέπει να πάμε…
Θα ελεγα οτι περα απο μακροσκελεις και ισως ατερμονες θεωρητικές αναζητησεις ο αξονας Δεξια κεντρο (κεντροδεξια-κεντρο αριστερα) -Αριστερά , παραμένει (περα απο τις οποιες ιδεολογικές διακυμανσεις) κεντρικός της οποιας πολιτικής εδώ και τρεις αιωνες. Χωρις βεβαια αυτό να σημαινει οτι δεν υπάρχουν και αλλοι πολιτικοι αξονες και ζητηματα που ξεπερνουν τις παραδοσιακές πολιτικές διακρισεις . Δεν μπορώ να πιστεψω ομως οτι οι οικολογοι -πρασινοι θα απεμπολήσουν τοσο ευκολα και την πολιτική καταγωγή τους και το πολιτικό τους ηθος που δεν ειναι βεβαια ουτε Δεξιο ουτε Νεοφιλελευθερο.( Ουτε οτι θα ξεπέσουν στην πολιτική του Σκατζοχοιρου…(του τί Παπάγος τι Πλαστήρας) ας μη ξεχναμε τι δηλωσε προσφατα η Παπαρήγα στην Ετ 3 ..” Δεν υπάρχει Δεξια και Αριστερα…υπάρχει ΚΚΕ κι ολοι οι αλλοι”
Λίγο μετά το Τσερνομπιλ ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Ουρλιχ Μπεκ έγραψε το περίφημο βιβλίο του “Η Κοινωνία του Ρίσκου” Πολύ σχηματικά η υπόθεση εργασίας είναι ότι περνάμε σε μια ύστερη φάση της Νεωτερικότητας (ή του καπιταλισμού) στην πρώτη μεγάλη περίοδο κεντρικό ζήτημα ήταν η Μοιρασιά του πλούτου ( ισότητα ή ανισότητα) μιας και κεντρικό μότο της Πρώτης νεωτερικότητας ήταν η Πρόοδος και η Ιδεολογίας της (ή η εξιδανίκευση της ) Στην δεύτερη ύστερη φάση αρχίζει να γίνεται κεντρικό πολιτικό ζήτημα και η μοιρασιά των Ρίσκων, των κινδύνων αυτών που επιστρέφουν από την πίσω πόρτα ως δευτερογενή αποτελέσματα της Βιομηχανικής δραστηριότητας…(πχ απόβλητα )
… Από τότε η κοινωνία του Ρίσκου (ή η κοινωνία της Διακινδύνευσης έγινε κοινός τόπος ως όρος για κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες ή και νομικούς …. Όμως η αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι έδειξε πώς πλάι στο Κεντρικό πολιτικό άξονα Δεξιάς Αριστερας που υφαίνεται γύρω από την μοιρασιά του πλούτου και την (Άνιση) Ανάπτυξη και κατανομή της ιδιοποιουμένης από τους καπιταλιστές υπεραξίας, αρχίζει να διαμορφώνεται και ένας άλλος άξονας, που θα μπορούσε να ονομαστεί οικολογικός, γύρω από την Κατανομή των Οικολογικών κινδύνων που μπορεί να πλήττουν πλουσίους και φτωχούς ..δεν τους πλήττουν όμως Εξίσου…
Ζούμε σήμερα σε μια διπλή νεωτερικότητα , σε ένα διπλό καπιταλισμό, όχι (μόνον) εκείνον τον χαζοχαρούμενα αισιόδοξο των αμέσων του 20 ου αιώνα με την πίστη στην πρόοδο, αλλά σε ένα αγχώδες παγκόσμιο περιβάλλον, οπου το οικολογικό πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο έντονο ως πρόβλημα επιβίωσης πια (και όχι θα έλεγα –δυστυχώς –ως προοπτική μιας οικολογικής ευτυχισμένης ουτοπίας…)
Καθώς λοιπόν το μέλλον του πλανήτη αλλά και του τόπου θα γίνεται όλο και πιο ζοφερό, θα προβάλλει και όλο και πιο έντονα το ερώτημα του ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο , ποιοι θα υποστούν το κόστος της καταστροφής. Και σ αυτό το ζήτημα η διάκριση Δεξιάς και Αριστερές παραμένει, όπως και η διάκριση Πλούσιοι και φτωχοί ( π.χ Σε μερικές πριν Ανατολικές χώρες, το πρόβλημα της Λειψυδρίας ‘’λύθηκε‘’ εξαπλασιάζοντας τις τιμές του Νερού … Ποιοι πλήρωσαν την Νύφη ;…
Και κάτι ακόμη … Ο μηχανισμός της Απώθησης ( το να ξεχνάμε τους φόβους και τα άγχη απωθώντας τους στο Ασυνείδητο) είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Νομίζω ότι οι κυρίαρχες ελίτ διαχειρίζονται έντεχνα τους (και) οικολογικούς φόβους των μαζών ….διαστρέφοντας τους (μέσω του εθνολαικισμού ή μέσω των φτηνών κουτσομπολιών κ.λ.π …Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ κυριολεκτικά η Ελλάδα καίγεται , οι συζητήσεις που κυριάρχησαν μέχρι πρόσφατα στα ΜΜΕ ηταν οι …περί κρυφού σχολείου και της Ιστοριας της στ Δημοτικού
Δεν ξερω αν υπαρχει πια η Διακριση Δεξιας και Αριστεράς ξερω ομως οτι οι σημερινές δηλώσεις Γιακουματου (περι πρασινου δαχτυλου πίσω απο τις φωτιες ) ειναι σιγουρα ΔΕΞΙΕΣ (και κατι περισσοτερο)
(… Και φυσικά , δεν παει πολύς καιρός που Απο τα Δεξια ερχονταν η φήμη οτι οι Οικολογοι σπερνουν φιδια και αμολάν αρκουδες….
-Και φυσικά (αν και γνωριζουμε τον στοχο της φημης που Τωρα ειναι το Πασόκ ) παραμένουν και οι οικολογοι στο στοχαστρο μιας ΔΕΞΙΑΣ κυβερνησης, που για να καλύψει την πληρη Αποτυχια της σε ολους τους τομείς ειναι ετοιμη να κυνηγησει μαγισσες με καθε τροπο …
– Και -οι οικολογοι -Πρασινοι, πρεπει να καταγγείλουν την Νεα ξεδιαντροπη Δεξια εκτροπή. ακομη και αν στρεφεται προς αλλους Πρασινους…
Για τον φίλο, ΠΘ
Αν η διάκριση δεξιάς, αριστεράς είναι πλέον ασαφής και εφ’ όσον το μοντέλο “Επίθεσης στα Χειμερινά Ανάκτορα” απορρίπτεται (γιατί πού να τα βρεις κιόλας), δεν βλέπω άλλη “βολικό” πολιτικό περιβάλλον, εφικτό σε κοινωνικούς μετασχηματισμούς (πχ οικολογικός) από το σκανδιναβικό μοντέλο, με τη σκέψη πάντα ότι είναι αστικό μοντέλο, σε οικονομικές -παραγωγικές δομές. Εκεί είναι που χρειάζεται φαντασία για τον έλεγχο (και όχι αναγκαστικά κατοχή) των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτό ακόμα δεν υπάρχει. Ίσως κοινωνίες ενεργών πολιτών, με μακρά δημοκρατική συμμετοχική παιδεία, μπορούν να κάνουν περισσότερα από τα δογματικά κόμματα της αριστεράς.
Προς τον φιλο Τακολα
Δεν διαφωνώ… Ομως περα απο την αναζητηση εναλλακτικών οικονομικών μοντελων (η οποια, προς το παρον βεβαια παραμένει νεφελώδης και ανεπαρκής) παραμένει και η τρεχουσα πολιτική συγκυρια, οπως και η αναδειξη ενός σταθερου πολιτικου ηθους. Και , κατα τη γνωμη μου, η τρεχουσα συγκυρια χαρακτηριζεται απο μια ολομέτωπη επίθεση της ΔΕΞΙΑΣ με καθε τροπο (και κυριως με την Μαυρη προπαγάνδα, φημες κ.λ.π.) εναντιον καθε Αριστερής, οικολογικής ή εστω δημοκρατικής ιδεας και αξιας… Και σ’ αυτήν την επιθεση, νομίζω πως οφειλουμε να υπερασπίζουμε και τις οικολογικές αξιες αλλά ταυτόχρονα και τις αξιες της Αριστερας …εκείνες τουλαχιστον που συμπλεουν με τα οικολογικά ιδεωδη…. ετσι αν επιθυμουμε την συμπαραταξη, οφείλουμε να δειξουμε και συμπαρασταση …
Sto παρακάτω μπλογκ εξελισσεται μια περιπου ομοια συζητηση που μαλλον εχει ενδιαφερον
http://www.oraelladas.gr/2007/06/26/politics-6/#comment-1550
Δυο θέσεις, με αρνητικές και θετικές διαστάσεις:
Δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι.
Είναι βέβαιο ότι ο πολιτικός οικολογικός λόγος που θέλουμε να εκφράσουμε διακρίνεται από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Θεωρούμε ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός σε τελική ανάλυση ενέχει αντιφάσεις που τον φέρνουν σε αντίθεση με άλλες πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες και γενικότερα με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Για εμάς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Τόνι Μπλερ αντιτάχθηκε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στην ένταξη της Οικουμενικής Χάρτας Δικαιωμάτων στη νέα Συνθήκη. Αυτό που τον τρόμαξε ήταν οι προβλέψεις για τα εργασιακά δικαιώματα. Ούτε είναι τυχαίο ότι το περιοδικό Economist, σε πρόσφατο τεύχος του καταφέρθηκε εναντίον της Διεθνούς Αμνηστίας γιατί η συγκεκριμένη Μη-Κυβερνητική Οργάνωση επέλεξε να ρίξει περισσότερο βάρος στην υπεράσπιση και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αυτά τα δικαιώματα παρέχουν τη βάση για την εισαγωγή περιορισμών στην οικονομία της αγοράς και της αποχαλινωμένης ανάπτυξης. Ωστόσο, γίνεται σαφές ότι μια τέτοια ασύδοτη «ελεύθερη» αγορά, με την αλληλένδετη ιδεολογία της αέναης οικονομικής μεγέθυνσης, οδηγεί μέσω του άγριου ανταγωνισμού, στην ανάπτυξη ολιγοπωλίων, στην ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και στην ανάπτυξη «διαπλεκόμενων συμφερόντων» και διαφθοράς που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μια ολιγαρχική τυραννία οργουελικών διαστάσεων. Πρόκειται για μια εικόνα που διαμορφώνεται και στη χώρα μας, υπό τις ευλογίες της κυβερνητικής παράταξης, η οποία ίσως αποτελεί και μια από τις χειρότερες κυβερνήσεις της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Εμείς είμαστε υπέρ της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.
Διαφέρουμε από τη σοσιαλιστική «διαχείριση»
Ασκούμε κριτική στο ΠΑΣΟΚ για τη φιλολαϊκή ρητορική του και την αντιλαϊκή πρακτική του. Για την αποτυχημένη προσπάθεια να συνδυάσει την οικονομία της αγοράς με το κοινωνικό κράτος, κάτι που ίσως να μην είναι καν εφικτό. Οι οικονομικές ελίτ έχουν πλέον ισχυροποιηθεί τόσο που δεν ανέχονται «κοινωνικούς» περιορισμούς. Πιστεύουμε ότι το μέλλον της προοδευτικής πολιτικής έγκειται πλέον στην αποδυνάμωση (και με νομοθετικά μέσα) των μεγάλων και πολυεθνικών επιχειρήσεων (που λειτουργούν και σαν μικρές δικτατορίες) και στην ενδυνάμωση, αυτοοργάνωση και δικτύωση των μικρών παραγωγών, σε μια οικονομία αποκεντρωμένη και τοπικής κλίμακας, που να σέβεται τα τοπικά φυσικά χαρακτηριστικά (γονιμότητα εδάφους, διαθεσιμότητα νερού και φυσικών πόρων, μη-οικονομικές περιβαλλοντικές παροχές) και να ελέγχεται από τις δημοκρατικές διαδικασίες των ώριμων και υπεύθυνων τοπικών κοινωνιών. Γενικότερα πιστεύουμε ότι το δημοκρατικό μας σύστημα χρήζει αναμόρφωσης και εμβάθυνσης, καθώς πολλές πλευρές του δεν είναι και τόσο… δημοκρατικές. Εμείς παίρνουμε τη συμμετοχική δημοκρατία πολύ πιο σοβαρά από το να εκφράζουν τα μέλη την άποψή τους για τον αρχηγό του κόμματος (!) και θέλουμε να συνεισφέρουμε στη διαμόρφωση πιο αμεσοδημοκρατικών θεσμών.
Πολύ καλό το παραπάνω σχολιο
Είναι 2-3 μέρες τώρα που προσπαθώ να ετοιμάσω ένα κείμενο πάνω στο… “Ας αρχίσουμε να περιγράφουμε λοιπόν πως θα γίνει αυτός ο μετασχηματισμός και αν πρέπει να αρχίσουμε από τώρα ή μετά από την… καταστροφή του καπιταλισμού (και της γης;).
Μέχρι να παρουσιάσω κάτι… δείτε μια μικρή εισαγωγή (ειδικά το κείμενο του Τάσου Κρομύδα)
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=50199076,55853988,63744292
Mικρές αυτοδιαχειριζομενες κοινότητες ή μνήμες από Fourie και Owen
Είναι σίγουρο, ότι οι αυτοδιαχειριζομενες κοινότητες, (σαν …αυτές που περιγράφει το άρθρο, του Bioannis παραπάνω), γοήτευσαν μεγάλο μέρος των μη νεοφιλελεύθερων θεωρητικών, γιατί ενείχαν μέσα τους σπέρματα άμεσης δημοκρατίας (απ’ την αντιπροσωπευτική καιγόμαστε -σαν την Πάρνηθα- και το φυσάμε, χωρίς να κρυώνει).
Αν και στην ιστορία ήταν βραχύβιες όπου υπήρξαν, πιστεύω ότι έχουν ρόλο στο μέλλον, μιας και τις βλέπουμε σαν “εναλλακτικό” όικονομικό – παραγωγικό υποκείμενο και ίσως το μοναδικό, το οποίο πρέπει να συνυπάρξει και να ανταγωνιστεί το κεφαλαιοκρατικό μοντέλο, που δεν σβήνει με τη μία, ούτε στην ουσία, ούτε στον τύπο, αφού δεν δεχόμαστε δικτατορίες προλεταριάτου κλπ. Και βέβαια υπάρχουν και σήμερα, με μερικότητα αντικειμένου έστω σε Αφρική, Λ. Αμερική, Ασία.
Δυστυχώς οι παραπάνω δικτατορίες, αριστερές στα λόγια και δεξιές στην ουσία των έργων, είναι αρματα επιστροφής του πιο σκληρού και σφριγηλού καπιταλισμού. Η κομμουνιστική Κϊνα πχ, ελπίδα όλης της νεολαίας του ’70, δίνει στο κεφάλαιο νέο μακρύ μέλλον. 1,5 δις άτομα target group για όλα τα προΪόντα από τα βασικά, ως τα περίπλοκα ξέρεις τι είναι;
Σε μια πιο πεζή διασταση , ας δουμε και το παρακατω αρθρο της Ε
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=22.07.2007,id=33973220
και ας θυμηθουμε το προσφατο ανοιγμα του Αλαβανου στον κόσμο του Πασόκ
(και για οσους θυμουνται πώς αντιμετωπιζε ο σαλονικιοτικος συνασπισμός τις αντιστοιχες αποπειρες ανοιγματος της Οικολογιας Αλληλεγγυης στις Νομαρχιακές εκλογές …)
Μηπως το αρθρο αυτό προοιωνιζει καποιες εξελίξεις ;
Παράθεση: Δεξιά, Αριστερά, Οικολογία και Ρεάλ (Α)πολιτίκ « Η καλύβα ψηλά στο βουνό
Είπε κάτι ο Αιγαιοπελαγίτης που μου άρεσε πολύ, και το συμπληρώνω:
Πιστεύουμε ότι το μέλλον της προοδευτικής πολιτικής έγκειται πλέον στην αποδυνάμωση (και με νομοθετικά μέσα) των μεγάλων και πολυεθνικών επιχειρήσεων (που λειτουργούν και σαν μικρές δικτατορίες) και στην ενδυνάμωση, αυτοοργάνωση και δικτύωση των μικρών παραγωγών, σε μια οικονομία αποκεντρωμένη και τοπικής κλίμακας, που να σέβεται τα τοπικά φυσικά χαρακτηριστικά (γονιμότητα εδάφους, διαθεσιμότητα νερού και φυσικών πόρων, μη-οικονομικές περιβαλλοντικές παροχές) και να ελέγχεται από τις δημοκρατικές διαδικασίες των ώριμων και υπεύθυνων τοπικών κοινωνιών.
Και όχι μόνο. Η διευκόλυνση των συνεταιριστικών δομών παραγωγής, όπου οι εργαζόμενοι μοιράζονται κέρδη και υπεραξία, ενώ επανεπενδύουν ένα μέρος τους συλλογικά. Η άμεση εξάρτηση της αμοβής τους από την ίδια τους την παραγωγικότητα μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, η οποία ίσως και να γεφυρώσει το “έλλειμμα ανταγωνιστικότητας” το οποίο προκαλούν οι μετακομίσεις επιχειρήσεων σε άλλες χώρες με φτηνότερους μισθούς. Ακόμη και η… μετανάστευση τέτοιων συναιτερισμών σε άλλες χώρες, φθηνότερες, και η ένωσή τους με ντόπιους εκεί συναιτερισμούς, ίσως να αποβεί έξυπνη κίνηση προς όφελος των εργαζόμενων-συνεταίρων (αν και λίγοι την έχουν σκεφτεί μέχρι τώρα).
Εμείς οι επαγγελματίες πληροφορικής είμαστε ιδιαίτερα συνεργάσιμοι με συναδέλφους αλλού στον κόσμο, και μέσω διαδικτύου, οπότε λογικό βήμα είναι και η ίδρυση διεθνών συνεταιριστικών πρωτοβουλιών χωρίς “σταθερή βάση” σε μία μόνο χώρα. Αυτό ήδη συμβαίνει βέβαια, αλλά πρέπει να γίνει πιο εύκολο και πιο κατανοητό, για τα ωφέλη του.
Τέλος, θα σας παρακαλέσω να ΜΗΝ απαντήσετε σε αυτό ή σε άλλα σχόλια μέσα σε χώρους ΞΕΝΟΥΣ προς αυτόν εδώ τον ιστότοπο. Συγκεκριμένα, έχω κηρύξει “μποϋκοτάζ” στο αυταρχικό φόρουμ “Καλύβα Ψηλά στο Βουνό” που έχει αποβάλλει με 100% ηλίθιες αιτίες δύο άτομα (ένας εκ των οποίων εγώ) και… ορέγεται επισκεψιμότητα, βάζοντας λινκ εδώ μέσα. Αν έχει κανείς να πει κάτι, ας ωφελήσει ΑΥΤΗ τη συζήτηση, και όχι κυνηγούς δημοτικότητας.
(περισσότερες πληροφορίες για τα συμβάντα αυτά με κλικ στο όνομά μου)
Τι εγινε στην Παρνηθα με τα παιδια που διαμαρτυρηθηκαν για το Καζινο και τα σαπισαν στο ξυλο; Εχει κανεις καμμια ενημερωση;
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=79202088
και στο φόρουμ έχω ανεβάσει κείμενα και χιουμοριστικές φωτογραφίες για την πρωτοφανή αυτή άμεση και συσσωμη κινητοποίηση/ πολεμική επιχείρηση καταστολής του κρατικού μηχανισμού.
http://www.ecology-salonika.gr/talk/viewtopic.php?t=194
OI ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!
Ψήφο στο κόμμα Ελλήνων Οικολόγων
—————–
OI ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ!
ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΒΕΡΓΗ
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ:
Εκφράζω τη βαθιά μου θλίψη και οδύνη για τη σημερινή τραγωδία που πλήττει τη χώρα μας.
Μεταφέρω τα ειλικρινή συλλυπητήρια στους συγγενείς των αθώων θυμάτων της τρομερής πυρκαγιάς.
Συλλυπητήρια σε όλους όσους αύριο θα μείνουν χωρίς σπίτια, χωρίς δουλειά, χωρίς περιουσία, άστεγοι στο έλεος του θεού.
Συλλυπητήρια στους μισούς Έλληνες.
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ:
Οι Ευθύνες καταλογίζονται και στα 300 « φερέφωνα – ανδρείκελα » της Βουλής και σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Το ΠΑΣΟΚ:
Επί δεκαετίες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο στέρησε από την Ελλάδα το Υπουργείο Περιβάλλοντος μετατρέποντάς το σε Υπουργείο Τσιμεντοποιείας και Δημοσίων Έργων αλλά και ξόδεψε τα εκατομμύρια του Γ’ ΚΠΣ , όχι για την Προστασία του Περιβάλλοντος αλλά για κομπιούτερ και τσιμέντο. Δισεκατομμύρια Ευρώ ξοδεύτηκαν προκειμένου να επιτευχθεί η σημερινή Εθνική Τραγωδία. Γιατί;
Διότι
α) δεν προβλέφθηκαν ποτέ χρήματα για την προστασία των Δασών,
β) δεν προβλέφθηκαν χρήματα για την αγορά των Πυροσβεστικών Οχημάτων
γ) δεν προβλέφθηκαν χρήματα για την αγορά επαρκών Πυροσβεστικών Αεροσκαφών
δ) δεν προβλέφθηκαν χρήματα για τον διορισμό Πυροσβεστών και την εκπαίδευση των Πυροσβεστικών Δυνάμεων της χώρας.
Η σημερινή τραγωδία είναι ένα σχέδιο πολλών ετών του οποίου η ολοκλήρωση επιτεύχθηκε σήμερα.
Η Ν.Δ:
Η ΝΔ εδώ και 3,5 χρόνια δεν έκανε τίποτα για να ανατρέψει το σχέδιο αυτό. Άφησε αφύλακτη την Ελλάδα στα χέρια φονιάδων –εγκληματιών, σαμποτέρ – κατασκόπων, οικοπεδοφάγων, τρομοκρατών.
Όλοι λένε ότι δεν υπάρχει συντονιστικό κέντρο. Είναι αναμενόμενο αφού δεν υπάρχει Υπουργείο Περιβάλλοντος για να συντονίζει και να επενδύει στην φύλαξη του οικοσυστήματος.
Οι Ευθύνες είναι μεγάλες. Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση αύριο θα πρέπει να δώσουν λόγο στον εναπομείναντα Ελληνικό Λαό.
ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ:
Η καρδιά μου ματώνει και η ψυχή μου θρηνεί. Ως απλός πολίτης φοβάμαι να αντικρίσω το αύριο. Η απειλή είναι μεγάλη.
Καθώς είμαι ήδη 65 χρονών και τα περιθώρια στενεύουν, ακόμα αυτήν την ύστατη στιγμή καλώ τον Ελληνικό Λαό να ενδυναμώσει την Ένωση των Ελλήνων Οικολόγων, να πυκνώσει τις τάξεις της και να παραλάβουν τη σκυτάλη. Όλοι μαζί πλέον να δώσουμε τη μάχη για το μέλλον των παιδιών μας.
Αλλά ακόμη και μόνος μου , θα συνεχίσω ως το τέλος να αγωνίζομαι πρεσβεύοντας ότι
« Θα πεθάνω όρθιος για να μου πάρουν μόνο τη ζωή,
Για να είμαι πλούσιος από ιδανικά…»
Ο γραφικός
Δημοσθένης Βεργής
Πρόεδρος Ελλήνων Οικολόγων
————