Δεξιά Αισθητική. O μεσαίωνας της Πλειστοκαίνου. Μα, σε ποιον αιώνα ζούμε; Η σύλληψη της τέχνης στο Art Athina

Τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου, όπου στη διεθνή έκθεση τέχνης “Art Athina” η Ελληνική Αστυνομία κατάσχεσε ένα έργο τέχνης και συνέλαβε τον διευθυντή της έκθεσης για “παράβαση του νόμου περί ασέμνων” και “προσβολή συμβόλων του ελληνικού κράτους”, δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανή και έρχονται να ξαναθέσουν το ερώτημα: Σε ποιον αιώνα ζει η ελληνική κυβέρνηση και μέρος της ελληνικής κοινωνίας;  Μπορεί κάποιοι να περηφανεύονται για “τη θέση μας στις προηγμένες χώρες”,

Φωτό: Ε. Manet …1863. Γεύμα στο γρασίδι

όμως η πραγματικότητα δείχνει πως συχνά σε ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η Ελλάδα μάλλον με φονταμενταλιστικά και συντηρητικά καθεστώτα πρέπει να συγκριθεί. Και ιδιαίτερα στον πολιτισμό, ανεξάρτητα από την προσωπική στάση του καθενός μας, η λογοκρισία στην ελεύθερη έκφραση, όπως και η απουσία ανοχής στην κριτική, θα έπρεπε να είναι επιλογές αδιανόητες, Η εθνική ντροπή και προσβολή δεν μπορεί να έρχεται από οποιοδήποτε έργο τέχνης.

Δυστυχώς, συχνά έρχεται από τα έργα και τις ημέρες του ελληνικού κράτους. Δεν μπορεί ο πολιτισμός να καθορίζεται από τα όρια που θέτει η κάθε φορά εξουσία και η αστυνομία. Για τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ η πολιτιστική δημιουργία, η κατοχύρωση και η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (όπως το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη και έκφραση) είναι αδιαπραγμάτευτα και αποτελούν προϋπόθεση για μια πιο βιώσιμη, δίκαιη και ανοικτή κοινωνία. Η πολιτική και η κοινωνία θα έπρεπε να νοιαστούν πραγματικά για τον πολιτισμό της καθημερινότητας, τον καθημερινό πολιτισμό, που σημαίνει:

* αισθητική στην καθημερινότητα, αρμονικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και της κοινωνίας με τη φύση και το παραδοσιακό ανθρωπογενές περιβάλλον,
* μουσική, χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές παντού και όχι μόνο σε αισθητικά στειρωμένες αίθουσες πολιτισμού,

* να μιλάς την αλήθεια, που στα χέρια των καλλιτεχνών γίνεται συχνά μήνυμα αλλαγής, ανατροπή, φωτιά χωρίς βία, απειλή ενάντια στη διαφθορά ή τον ωχαδελφισμό,
* να μην συμβιβάζεσαι με τα προβαλλόμενα πρότυπα της κατανάλωσης, την αισθητική των ρεάλιτι, το εθνικιστικό κιτς, την κυριαρχία της πλαστικής εικόνας,
* συνάντηση, αλληλογνωριμία, διάλογος, αλληλοσεβασμός, ανταλλαγή, περιθωριοποίηση του εθνικισμού και του (ποδοσφαιρικού, θρησκευτικού ή όποιου άλλου) φανατισμού,
* να μιλάς για τα προβλήματα του καιρού μας, την περιβαλλοντική κρίση, την αισθητική υποβάθμιση και την ανιστόρητη ανάπτυξη των αστικών κέντρων, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την κοινωνική ανισότητα, τους πρόσφυγες, το ΑIDS, το έλλειμμα δημοκρατίας, το trafficking,
* να μην αποδέχεσαι την απουσία πολιτισμού στην καθημερινότητα,
* να σε νοιάζει (ή να νοιάζεσαι) για το διπλανό σου, για τους αδύναμους, για το πάρκο ή ένα μνημείο που χάνεται, για το δάσος που καίγεται ή τσιμεντώνεται, για την παραλία που χτίζεται, για τη χελώνα που απειλείται,
* αληθινή κοινωνική πολιτική στις φτωχογειτονιές, ευαισθητοποίηση των πολιτών για το περιβάλλον, δίκαιες σχέσεις με τους αδύναμους στην άλλη γωνιά του πλανήτη, μια συναυλία για τα θύματα του AIDS, μια καμπάνια για την κατάργηση της θανατικής ποινής, μια υπογραφή για να σωθεί ένα πάρκο ή ένα μνημείο, μια εκδήλωση για τη διεύρυνση της συνείδησης των κοινωνικών αποκλεισμένων, το χέρι που δίνεις σε κάποιον που έχει πέσει κάτω.

Αντ’ αυτών, βιώνουμε και πάλι μια επίθεση του σκοταδισμού και της ακροδεξιάς, όπως παλαιότερα στην outlook ή στην υπόθεση λογοκρισίας στο Internet (Λιακόπουλος Vs blogme.gr), που υποχρεώνει κάθε πνευματικό άνθρωπο να εκδηλώσει τη συμπαράστασή του και στην αυριανή δίκη και στη δίκη της 21ης Ιουνίου.