Άρθρο του Βασίλη Πεσμαζόγλου, που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, 1 Ιουνίου 2009
Ευρωεκλογές 2009: μαντριά μεγάλα και μικρά,
Πάλι θα το υποστούμε: «Τι κρίμα που δεν μιλήσαμε ΚΑΘΟΛΟΥ για την Ευρώπη!». Και ως προς αυτό, οι προσεχείς ευρωεκλογές θα αποτελέσουν επανάληψη προηγούμενων αναμετρήσεων. Κροκοδείλια δάκρυα ανά πενταετία, έπειτα από κοκορομαχίες ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, τα λεγόμενα «εξουσίας»: αυτά που ακολουθούν, με επιτυχία (φευ), την πολιτική του ώριμου φρούτου- που εν έτει 2009 είναι εξόχως σάπιο.
Η καταδίκη του δικομματισμού ήταν ανέκαθεν σύνθημα στις ευρωεκλογές. Έως ένα βαθμό, βοηθούσης της χαλαρής ψήφου, αυτό όντως συνέβαινε. Και μάλλον θα ξαναγίνει, παρά τη μεθοδευόμενη πόλωση, τις κορόνες αλλά και τα ευπαρουσίαστα ευρωψηφοδέλτια της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, που προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις διαρροές ψηφοφόρων.
Υπάρχουν όμως και άλλα μαντριά. Η Ανανεωτική Αριστερά, που πάντα εκπροσωπήθηκε επάξια στην Ευρωβουλή (λ.χ. ο Μ. Παπαγιαννάκης που χάθηκε πρόσφατα), ΠΡΩΤΗ φορά απουσιάζει από εκλόγιμη θέση στα ψηφοδέλτια. Συγχρόνως, έχουμε την εξαφάνισή της από τον προεκλογικό λόγο- και μάλιστα σε μια συγκυρία όπου ρεαλιστικές ριζοσπαστικές προτάσεις θα ήταν πολύτιμες. Με βάση όλες τις δημοσκοπικές ενδείξεις, οι ψηφοφόροι του ΣΥΝ καλούνται να εκλέξουν, ως δεύτερο ευρωβουλευτή, εκπρόσωπο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας: στην ιστοσελίδα της βρίσκεις μουσειακές μεγαλοστομίες όπως «Έξω από την Ε.Ε.!», «Να διαλυθεί η Ε.Ε.!» κ.ά. συναφή. Έτσι, αναμετρώνται για εκλογή και δεύτερου ευρωβουλευτή δύο συγγενικότατοι πλέον Αντιευρωπαϊσμοί, με πολιτικό λόγο ξύλινο: οι επίγονοι του Στάλιν (ΚΚΕ) με επιγόνους του Μάο (ΚΟΕ- ΣΥΡΙΖΑ).
Ζοφερό, ασφυκτικό, το συνολικό και επιμέρους πολιτικό τοπίο για τον χώρο της Ευρωαριστεράς. Ο κόσμος αυτός, που δεν είναι στο τσεπάκι κανενός, εις πείσμα όλων έχει μάθει να ανθίσταται και να σκέφτεται. Δεν επιθυμεί διάλυση, αλλά προοδευτική μεταρρύθμιση της Ε.Ε. Και δύσκολα εκφράζεται, στις ευρωκάλπες του Ιουνίου, από τον «υπαρκτό πεντακομματισμό».
Τι άλλο υπάρχει, πέραν της αποχής;
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η άνοδος των Οικολόγων Πράσινων: όχι μόνο ως «εύγλωττο λευκό», διαμαρτυρία με ποικίλους αποδέκτες (μεγάλα ΚΑΙ μικρά κόμματα), αλλά και ως ψήφος δυνάμει χρήσιμη. Στην Ελλάδα, η κοινοτική νομοθεσία για χρόνια υπήρξε και παραμένει σανίδα σωτηρίας, σημείο αναφοράς για τα τόσο υποβαθμισμένα περιβαλλοντικά θέματα (χωματερές, Αχελώος, Ασωπός κ.ά.). Ενδεικτικά, ακόμα και ο αρμόδιος Έλληνας επίτροπος έχει στριμώξει επανειλημμένως την ίδια την παράταξή του με αφορμή τέτοια ζητήματα. Κατ΄ επέκταση, η παρουσία στην Ευρωβουλή Ελλήνων οικολόγων σε γόνιμη συνεργασία- ώσμωση με Ευρωπαίους ομολόγους τους, μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλώς θετική (λ.χ. νέα αναπτυξιακά πρότυπα αλλά και συστηματικό περιβαλλοντικό μαρκάρισμα στην εκάστοτε κυβέρνηση). Προοπτικά μάλιστα, ως προς την εθνική πολιτική σκηνή, ίσως οδηγηθούμε στην ευκταία σύγκλιση Ανανεωτικής- Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Οικολογίας.