ΕΔΕΣΣΑ SOS Το πράσινο υπό διωγμόν

Η επιθετική τακτική απέναντι στο αστικό πράσινο που τα τελευταία χρόνια ακολουθεί ο Δήμος Έδεσσας φαίνεται να μην έχει τελειωμό.

Αφού κατάφερε τελικά ν’ αποσπάσει την έγκριση του αρμόδιου πολεοδομικού συμβουλίου για να χωροθετηθεί στο πάρκο της πλατείας 25ης Μαρτίου το αποκαλούμενο «Αρχαιολογικό Μουσείο» ή «Διαχρονικό μουσείο» ή «Μουσείο Έδεσσας», προχώρησε στην πανηγυρική αποδοχή της «δωρεάς» του Α. Μπίλη, κατά τη συνεδρίαση της 18-12-2005 του δημοτικού συμβουλίου, με τη σύμφωνη γνώμη συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Ο δωρητής, έχοντας αρχικά αποδεχθεί και στη συνέχεια απορρίψει παλαιότερη πρόταση για ανέγερση του μουσείου σε άλλον χώρο στη περιοχή «Βαρόσι», επέλεξε την παραπάνω θέση για την πραγματοποίηση της «ευεργεσίας» του βρίσκοντας πρόθυμη τη Δημοτική Αρχή να ικανοποιήσει την επιθυμία αυτή, ώστε να θυσιαστεί έτσι το ένα από τα δύο πάρκα που υπάρχουν στο κέντρο της πόλης.

Η μακρόχρονη και σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη του πάρκου από το Δήμο και η υποβάθμισή του προσφέρει βέβαια ισχυρό άλλοθι στους υποστηρικτές της αλλαγής χρήσης του αλλά γεννά και πολλά ερωτηματικά για τους λόγους που έγινε.

Η πράξη αυτή του Δήμου με θύμα το αστικό πράσινο δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Είναι άλλος ένας κρίκος της αλυσίδας των αστικών παρεμβάσεων που έγιναν στο όνομα μιας στενόμυαλης δήθεν «αναπτυξιακής» λογικής και ενός λαϊκισμού που, έχοντας στόχο την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών και συντεχνιακών συμφερόντων, κατάφεραν να βλάψουν ανεπανόρθωτα, σημεία αναφοράς της πόλης με αδιαμφισβήτητη σημασία τόσο για το τουριστικό μέλλον της όσο και για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής ήταν η επέκταση του ξενοδοχείου ΞΕΝΙΑ. Η κατασκευή της νέας πτέρυγας, κατάφερε όχι μόνο να διαιρέσει τον άλλοτε ενιαίο χώρο μεταξύ του ΞΕΝΙΑ και του πάρκου της Μεραρχίας αλλά και να αποκλείσει την οπτική πρόσβαση προς τον Λόγγο της Έδεσσας, τον κάμπο του νομού και την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης, στερώντας έτσι από την πόλη μια θέση μοναδικής θέας.

Ανάλογη τύχη είχε και το πάρκο της Μεραρχίας, όπου υψώθηκε τείχος για να κατασκευασθούν αναψυκτήριο και πισίνα.

Άλλα θύματα της επιχείρησης των «αναπλάσεων» υπήρξαν και το πάρκο της πλατείας Χρυσοστόμου Σμύρνης, στην περιοχή «Κιουπρί», με το υπαίθριο πάρκιγκ, την επέκταση του Γυμναστηρίου στο Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο κ.α.

Η ανησυχία και ο προβληματισμός που εκφράζονται παραπάνω δεν είναι προϊόντα μιας γλασέ φυσιολατρίας αλλά πηγάζουν από την πεποίθηση ότι το πράσινο πέρα από τους γνωστούς λόγους επηρεάζει θετικά την ποιότητα ζωής της πόλης.

Αντί να επιδιώκουμε την εντατικοποίηση της γενικευμένης χρήσης του Ι.Χ. μήπως θα έπρεπε να επιδιώξουμε την υλοποίηση ενός εναλλακτικού σχεδίου ανάπτυξης με στόχο να προσελκύσουμε μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών για την πόλη μας; Έτσι θα πετύχουμε την ένταξή μας στο περίφημο «δίκτυο πράσινων πόλεων» κύριοι Δημοτικοί Άρχοντες;

Δυστυχώς για την πόλη της Έδεσσας, το κλείσιμο των εργοστασίων δεν είχε ως αποτέλεσμα μόνο τον οικονομικό της μαρασμό αλλά και τη δημιουργία μιας σχεδόν εχθρικής πολλές φορές διάθεσης απέναντι στο πράσινο και τα πάρκα. Οι Δήμαρχοι θεωρούνταν ένοχοι σε κάθε περίπτωση δημιουργίας χώρων πρασίνου με το σκεπτικό ότι δεν φρόντιζαν αντίστοιχα και για την αντιμετώπιση της ανεργίας και ότι τα πάρκα που έχουμε φτάνουν και περισσεύουν. Έτσι το πράσινο δαιμονοποιήθηκε. Άνοιξε ο δρόμος για κάθε είδους «ανάπλαση» και «αξιοποίηση» με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του περιβαλλοντικού και αισθητικού προφίλ της πόλης καθώς και τη συρρίκνωση των κοινόχρηστων ελεύθερων πράσινων χώρων.

ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ