Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ, 27.5.2007
Από τη δεκαετία του ’70, που άρχισαν να κάνουν εμφανή την παρουσία τους τα οικολογικά κινήματα, συγκρούονται συνεχώς με την υποβάθμιση της ζωής και της φύσης, τα πυρηνικά, την περιστολή των δικαιωμάτων, το μιλιταρισμό, τον καταναλωτισμό, την κερδοσκοπία, τα μεταλλαγμένα, την πείνα κτλ. Όλα αυτά τα χρόνια η οικολογική κριτική, δυστυχώς, έχει επιβεβαιωθεί σε όλες τις «προφητείες» της.
Και τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα, χωρίς την αντίσταση των πολιτών, μέσα και έξω από τους θεσμούς, χωρίς τις νίκες ακόμη και σε δικαστικές μάχες, χωρίς την αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων. Είναι φανερό ότι οι οικολόγοι δεν περιμένουν να καταρρεύσει ο καπιταλισμός για να εφαρμόσουν τις προτάσεις τους. Πράσινα κόμματα έχουν πλέον παρουσία και επιτυχίες σε όλες τις ηπείρους και συνεχίζουν να επεκτείνονται σε «άγονες» μέχρι τώρα χώρες.
Στην Ευρώπη, οι Πράσινοι πέτυχαν να αλλάξουν αρκετά τις κοινωνίες τους, με διάφορους τρόπους:
Σε χώρες με παραδόσεις συνεργασιών και εναλλαγής όλων των κομμάτων στην άσκηση της εξουσίας, αρκετά πράσινα κόμματα δοκίμασαν τη συμμετοχή τους σε κυβερνήσεις συνασπισμού. Η τάση αυτή ευνοήθηκε από τη διαμόρφωση θεματικών πλειοψηφιών αλλά και από τα προγραμματικά ανοίγματα άλλων κομμάτων προς πράσινες θέσεις. Κατά κανόνα, υπήρξαν ενδιαφέροντες απολογισμοί. Και βέβαια, ένα νέο πεδίο πειραματισμού έχει διαμορφωθεί και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με μια ανερχόμενη πράσινη πολιτική κουλτούρα.
Άλλες τάσεις επικράτησαν κυρίως σε χώρες με δικομματική παράδοση, όπως οι Η.Π.Α. ή η Βρετανία. Εκεί οι Πράσινοι κατάφεραν να εδραιωθούν αυτόνομα, με κινηματικά χαρακτηριστικά. Το ίδιο συμβαίνει και σε χώρες όπου οι πράσινες ευαισθησίες δεν έχουν ριζώσει ακόμη στη μέση συνείδηση.
Προνομιακό πεδίο για τους Πράσινους παραμένει παντού η τοπική δράση, όπου σημειώνουν εντυπωσιακές επιτυχίες, όχι μόνο ως κινήματα ή στις τοπικές εκλογές αλλά και ως δημοτική διαχείριση, σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις:
Στο Ελσίνκι η συμμετοχή των αστικών συγκοινωνιών στις μετακινήσεις των πολιτών αυξήθηκε από 30 σε 70%.
Το γερμανικό Φράιμπουργκ θεωρείται η οικολογική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Η Φρανκφούρτη αναδείχθηκε σε πρότυπο πολυπολιτισμικότητας.
Ήδη υλοποιούνται πειράματα «πόλεων χωρίς σκουπίδια».
Η έμφαση αυτή στην τοπική και θεματική δράση λειτουργεί και ως συνεκτικός ιστός των διαφορετικών τάσεων, από οικοαναρχικούς μέχρι τεχνοκράτες. Το οικολογικό κίνημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλλει κρίσιμες αλλαγές και δομικές μεταρρυθμίσεις: σαφές χρονοδιάγραμμα κατάργησης των πυρηνικών εργοστασίων, στήριξη συνεταιρισμών παραγωγών-καταναλωτών, διασύνδεση της αγροτικής πολιτικής με τη διατροφική ασφάλεια και την προστασία των καταναλωτών, ισότιμη ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία, δημόσια χρηματοδότηση για ανακαινίσεις κατειλημμένων κτιρίων κ.α.
Όλα αυτά όμως πατούν σε ένα κοινωνικό κίνημα, μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών, που προσπαθεί να αλλάξει τη ζωή «εδώ και τώρα». Το ίδιο ευρύ ρεύμα αποτέλεσε τον κορμό του μεγάλου διεθνούς κινήματος αμφισβήτησης, που ξεκίνησε από το Σηάτλ το 1999 με το σύνθημα «οι άνθρωποι είναι πάνω από τα κέρδη» αλλά και των κινητοποιήσεων κατά της εισβολής στο Ιράκ. Κοινή είναι η πεποίθηση ότι ο «άλλος κόσμος», που «είναι εφικτός», δεν θα έρθει ποτέ, αν δεν αρχίσουμε να τον δημιουργούμε εμείς από σήμερα.
Βέβαια, το οικολογικό κίνημα συχνά υποστηρίζει ότι δεν ανήκει ούτε στη Δεξιά ούτε στην Αριστερά. Σ’ αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» αποδείχτηκε νωρίς πως ήταν ανύπαρκτος και έπαψε να τροφοδοτεί τα κοινωνικά οράματα.
Παρόλα αυτά, όμως, το οικολογικό κίνημα αξιοποιεί τις αγωνιστικές εμπειρίες και τις ιδεολογικές κατακτήσεις ολόκληρου του κινήματος της ανθρώπινης χειραφέτησης και αντιστέκεται στο νεοφιλελευθερισμό. Αλλά και η ίδια η επιθυμία του για μια κοινωνία δίκαιη και αλληλέγγυα, με συλλογικότητα και επικοινωνία, σεβασμό της διαφοράς και δημιουργικότητα, χωρίς αυταρχισμό και εθνικισμό, ρατσισμό και μισαλλοδοξία, τέμνεται σαφώς με τα πιο δημιουργικά σοσιαλιστικά οράματα.
Με αυτούς τους στόχους και για να αλλάξει το κέντρο βάρους στην πολιτική ατζέντα, οι Έλληνες Οικολόγοι Πράσινοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν είσοδο στη νέα Βουλή. Ανταποκρίθηκαν εδώ και ενάμισι μήνα στην πρόσκληση του ΣΥΝ και συζήτησαν την προοπτική εκλογικής συνεργασίας. Αυτό σημαίνει κοινή εκλογική Διακήρυξη και θέσεις, εξασφάλιση πλουραλιστικής εκπροσώπησης στη Βουλή και κοινό τίτλο ΣΥΡΙΖΑ- Οικολόγοι Πράσινοι. Οι δυσκολίες είναι κατανοητές, ο εκλογικός νόμος όμως επιτρέπει τις συνεργασίες κομμάτων, που εδώ εκπροσωπούν δύο μεγάλες οικογένειες, το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα και το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς. Ήδη, πολλοί παρακολουθούν το εγχείρημα με ενδιαφέρον και ελπίδα για κάτι νέο, γι’ αυτό –χωρίς καθυστερήσεις, που δεν ωφελούν κανέναν- το τοπίο θα πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα.
Άλλωστε, οι καθαρές λύσεις προφυλάσσουν το ίδιο το μέλλον των συνεργασιών.
Μιχάλης Τρεμόπουλος,
μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων Πράσινων,
νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
Μιχάλη, αριστερά και οικολογία πάνε μαζί, απλούστατα γιατί και στις δύο εντασσόμαστε όχι τόσο για να περάσομε εμείς τώρα καλύτερα, αλλά κύρια για να προσφέρουμε στους άλλους, στους αδικημένους, κατατρεγμένους, ριγμένους, όπως θeς πές στο, είτε σύγχρονούς μας, είτε όσους ζήσουν στο μέλλον.
Μιχάλη, αν κλείσουμε ιδεολογικά την οικολογία στα αριστερά “μαγαζιά” τότε το αποτελεσμα θαναι για χώρες σαν και τη δική μας τραγικά. Δεν χρειαζεται ιδεολογία και απώθηση συμπολιτών μας σε άλλους χώρους, όπως λχ. Καρατζαφέρη γιατί είναι παραδοσιακά “δεξιοί”. Η οικολογία σαν τρόπος ζωής δεν χρειαζεται ιδεολογική καταστρατηγήση, αλλά διάλογο και άνοιγμα σ’ όλους τους πολιτικούς χώρους.
ΟΛΑ ΚΑΛΑ!
ΑΛΛΑ ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ συνεργασια με “τίτλο ΣΥΡΙΖΑ- Οικολόγοι Πράσινοι”; ας ξεπερασουμε τα συνδρομα της ονοματολογιας, ετσι κι αλλιως χαμενοι ειμαστε. Το ονομα μας μαρανε! Ναι στην συνεργασια με ενα νεο τιτλο:
ψηφοδελτιο για την εργασια –
ψηφοδελτιο για την αξιοπρεπεια –
ψηφοδελτιο για την αληθεια.
ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ ΚΩΣ
Ας το ξαναπούμε:
1. Πράγματι ο ΣΥΝ έχει αποδείξει ιστορικά τις οικολογικές του ευαισθησίες.
2. Ο ΣΥΝ ωφελείται από την συνεργασία μας μαυτόν, δηλαδή εκλέγει σίγουρα βουλευτές.
3. Εμείς που του διασφαλίζουμε αυτήν την δυνατότητα, έχουμε εγγυήσεις ότι θα εκλέξουμε βουλευτές που αναλογούν στη δύναμή μας;
4. Πχ αν εκτεθεί στην Α΄Θεσ/νίκης ο Τ. Κουράκης, είναι δυνατόν να μη βγεί αυτός και να εκλεγεί κάποιος (αυθεντικός) οικολόγος;
5. Άρα ναι στην συνεργασία, αλλά με όρους, που θα επιβάλουν σε επίπεδο κορυφής, ότι αντιστοιχεί στις κοινωνικές δυνάμεις.
Η σύμπραξη των Πράσινων με τον Συνασπισμό, ανεξάρτητα με το όνομα που θα έχει αυτή, εγκλωβίζει τους Πράσινους στο σύνδρομο Αριστερά Δεξιά, το οποίο κατά την γνώμη μου πρέπει να ξεπεραστεί.
Επίσης τους εγκλωβίζει στην μοίρα και τις αγκυλώσεις του Συνασπισμού. Ο Συνασπισμός έχει μόνο να κερδίσει με αυτήν την σύμπραξη, οι Πράσινοι αλλά και το ευρύτερο κίνημα, έχουν μόνο να χάσουν.
Το μόνο που μπορεί να “κερδίσουν” είναι μια ή δυο έδρες στη βουλή που αυτό δεν λέει τίποτα κατά την γνώμη μου.
Οι Πράσινοι πρέπει να ξεφύγουν από τα διάφορα σύνδρομα του παρελθόντος. Πρέπει να γίνουν πρωτοπορία ανεξάρτητη και όχι να προσαρτηθούν.
Δεν πρέπει να πάνε στην Αριστερά.
Πρέπει να Δημιουργήσουν την Νέα Πρόταση, τον Νέο Λόγο, στον οποίο ο ξύλινος λόγος της παλιάς Αριστεράς δεν έχει καμία θέση.
Και ακόμη.
Η επιδεινούμενη κατάσταση στον πλανήτη, μας λέει ότι μεσοπρόθεσμα το οικολογικό κίνημα θα δυναμώσει. Ο κόσμος θα ξεσηκωθεί. Λοιπόν.
Αυτός ο κόσμος πρέπει να έχει την δυνατότητα να πάει σε κάποιο νέο κίνημα και όχι σε ένα μεταλλαγμένο και αυτό το νέο κίνημα μπορεί να είναι οι Πράσινοι.
Οι Πράσινοι μόνοι τους, σιγά σιγά θα δυναμώσουν και τότε ο Συνασπισμός ας έλθει στους Πράσινους.
Φαίνεται ότι οι παλιοί φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι (σβήστε ότι δεν σας ακούγεται καλά) όπως ο Μιχάλης κουράστηκαν από την μοναχική δύσκολη και αδιέξοδη πορεία σε μια εκλογική αναμέτρηση που θα καταγράψει ένα ποσοστό κοντά στο 1% που θα μας καταγράψει ως 6η πολιτική δύναμη, (τίτλος άνευ ουσίας και σημασίας) και προσπαθούν να μας πείσουν για μια συνεργασία με έναν πολιτικό χώρο που όντως έχουμε πολλά κοινά να πούμε, αλλά που τελικά μας ωθεί στο περιθώριο ή στην καλύτερη περίπτωση θα μας χρησιμοποιήσει ως δεκανίκι και ως τέτοιο θα μας φέρεται. Στο χέρι μας είναι σε όσους από εμάς οικολογίζουμε μετ’ ευτελείας μέσα από e-mail, επιστολές και συζητήσεις να δείξουμε ότι έχουμε τη δύναμη και τα κότσια να κατέβουμε σε μια εκλογική διαδικασία αυτόνομα. Και αυτό δεικνύεται με έργα και όχι παχιά λόγια.
Δυστυχώς οι παλιότεροι φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι δεν φαίνεται να μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος. Η οικολογία πρέπει αυτόνομη να αναδειχθεί ως νέος πολιτικός φορέας ξεπερνώντας τα παραδοσιακά σχήματα αριστερά και δεξιά. Ο οικολογικός χώρος οφείλει να διεκδικήσει ψηφοφόρους από την αποχή, δηλαδή αυτούς που συνειδητά δεν ψηφίζουν κανέναν γιατί δεν τους λέει τίποτα, αλλά και από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας που με την εναλλαγή τους στην κυβέρνηση δείχνουν ότι δεν διαφέρουν ουσιαστικά στον τρόπο που ασκούν την εξουσία. Υπάρχει κόσμος που το καταλαβαίνει αλλά δεν «έχει κόμμα να ψηφίσει». Μια πιθανή συμμαχία με τον «μικρό» Συνασπισμό μας συνδέει με ένα πολιτικό παρελθόν (σίγουρα οι οικολόγοι δεν βγήκαν από παρθενογένεση αλλά δεν θα κληρονομήσουν και όλες τις ενοχές και τις αδυναμίες της Αριστεράς), μας αποξενώνει από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Προσωπικά λοιπόν και συνεπής σε αυτά που λέω δηλώνω διαθεσιμότητα για την εκλογική μάχη εφόσον κατέβουμε αυτόνομα και μπορώ να θέσω και υποψηφιότητα ως βουλευτής σε όποια εκλογική περιφέρεια υπάρχει ανάγκη. Να μη ξεχνούν οι φίλοι που εύκολα λένε ναι στην αυτόνομη κάθοδο, ότι πρέπει να «διαθέτουμε» υποψήφιους βουλευτές σε 46 εκλογικές περιφέρειες για να θεωρούμαστε κόμμα πανελλήνιας εμβέλειας και να έχουμε ατέλεια χάρτου στα ψηφοδέλτια. Αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε υποψήφιους σε όλη τη χώρα τότε για ποιο κίνημα συζητάμε; Και σε τέτοια περίπτωση γιατί να παζαρεύουμε τη συνεργασία μας με το Συνασπισμό και όχι με το ΠΑΣΟΚ; Αν στόχος μας είναι να εκλέξουμε ένα βουλευτή σε πιθανή συνεργασία με τον Συνασπισμό, μου δείχνει για όνειρο μακρινό μια τέτοια εκλογή…
Μέσα από τις παραπάνω σκέψεις δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος αλλά να δείξω ότι τελικά όλα είναι στο χέρι μας. Στη Θεσσαλονίκη οι 25.600 ψήφοι στο Νομό και το 7% στο Δήμο Θεσσαλονίκης δεν ήρθαν από μόνοι τους. Κάποιοι έτρεξαν (και τρέχουν είκοσι τόσα χρόνια τώρα), προσπάθησαν, κόπιασαν, κάποιοι συμπαραστάθηκαν, κάποιοι βοήθησαν οικονομικά και τελικά κάποιοι πείσθηκαν και ψήφισαν. Θέλω την αυτόνομη κάθοδο των οικολόγων Πράσινων όχι γατί οι του Συνασπισμού είναι κακοί και μου βρωμάνε ούτε είμαι μονόχνωτος αλλά πιστεύω ότι στην παρούσα φάση ο οικολογικός χώρος πρέπει να καθιερωθεί ως ξεχωριστός πολιτικός χώρος. Άλλωστε θα υπάρξουν κι πολλές εκλογές στο μέλλον. Εμείς να είμαστε καλά και να συμμετέχουμε.
“Το θέμα δεν είναι να οικολογικοποιηθούν τα κόμματα
το θέμα είναι να πολιτικοποιηθούν οι οικολόγοι”
(από την εκπομπή “Το Σύμπαν που Αγάπησα” στην Ετ3)
Η άνάλυση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Πιστεύω όμως ότι στην εποχή μας η συνεργασία είναι η πρόκληση, όχι η διαφοροποίηση. Είμαστε πια αρκετά πολιτισμένοι για να σεβόμαστε τη διαφορά και να επικεντρώνουμε σε όλα τα στοιχεία εκείνα που μας ενώνουν. Η συνεργασία μας στο Πανβαλκανικό Συνέδριο στη Θεσσαλονίκη απέδειξε ότι είμαστε ικανοί να κάνουμε πολλά. Το Ευρωπαϊκό Forum στην Αθήνα το Μάη του 2006 το επιβεβαίωσε. Υ.Γ. Συγχαρητήρια στην Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης για τον καλαίσθητο και “φιλικό για το χρήστη” δικτυακό τόπο