«Το να είσαι Σαρακατσάνος αποτελεί προνόμιο της παγκόσμιας Ιστορίας», εκτόξευσε τις προάλλες ο κ. Π. Ψωμιάδης, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά οτιδήποτε χαϊδεύει τα αυτιά κάποιας κοινωνικής ομάδας που είναι περήφανη για την καταγωγή της.
Πρόκειται σαφώς για φτηνό λαϊκισμό, γαρνιρισμένο με εθνικιστική δημοκοπία. Οι ολιγαρκείς ομοϊδεάτες του, που δεν απαιτούν έργο και συγκεκριμένες αποδείξεις για το ότι η ζωή τους έγινε καλύτερη στην τετραετία που πέρασε, είναι ακόμη ικανοποιημένοι που το «παιδί του λαού» αγωνίζεται ενάντια στο κράτος των Αθηνών και φτάνει να κλείσει και τη Νομαρχία για να απαιτήσει κονδύλια από την κυβέρνηση.
Αυτός ο ιδιότυπος εκβιασμός, που τον ανάγκασε στο περασμένο νομαρχιακό συμβούλιο να πει ότι για το κλείσιμο της Νομαρχίας μιλάει ο Τύπος και όχι ο ίδιος, αποδεικνύει ότι έχει χάσει οποιαδήποτε δυνατότητα για επικοινωνία με την κυβέρνηση του κόμματός του και ότι προσπαθεί να αναπληρώσει την απομόνωσή του με επικοινωνιακά τρυκ. Τι άλλο θα πρέπει να γίνει ακόμη ώστε και οι πολίτες που βλέπουν θετικά τη ΝΔ να υποστηρίξουν το αίτημα για αλλαγή της διοίκησης στη Νομαρχία;
Οι Θεσσαλονικείς, αρνούμενοι την επεξεργασμένη και καλοπληρωμένη δημοσιοσχετίστικη πολυπραγμοσύνη του, θα πρέπει να αξιολογήσουν τον Νομάρχη τους με βάση τις επιτυχίες του στην αντιμετώπιση των σοβαρότατων προβλημάτων υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, της αποδιάρθρωσης της οικονομικής ζωής της πόλης, της επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου και της προσωπικής τους ασφάλειας. Τα ζητήματα αυτά, όμως, όπως και εκείνα της αποκέντρωσης και αναζωογόνησης της υπαίθρου, της ενδυνάμωσης της τοπικής οικονομίας, της δημιουργίας ευκαιριών εργασίας, της αναβάθμισης του περιβάλλοντος, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ενίσχυσης κάθε συλλογικής δημιουργικής δραστηριότητας, θεωρούνται απλώς προεκλογική πολυλογία για τους μικρούς της τοπάρχες.
Καθοριστικές είναι οι ευθύνες του και για την έξαρση ενός νοσηρού κλίματος κοινωνικής αναλγησίας και επικίνδυνων εθνολαϊκιστικών αντιλήψεων. Με κέντρο τη Θεσσαλονίκη έχει διαμορφωθεί ένα πανελλαδικό (τηλε)ακροατήριο, ευάλωτο στην εθνικιστική και μισαλλόδοξη δημοκοπία, το φτηνό λαϊκισμό και τον ανέξοδο τοπικισμό. Και η υποψηφιότητα Καρατζαφέρη αποδεικνύει το «νόμο του Μέρφυ», όπου «τίποτα δεν είναι τόσο χάλια, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο».
Γι’ αυτό και ο οικολογικός χώρος απηύθυνε την περασμένη βδομάδα έκκληση προς όλους τους πολίτες, τους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς, που επιζητούν μιαν άλλη προοπτική για την πόλη και το νομό, για να αναζητήσουν με ειλικρινή επιμονή τα στοιχεία που τους ενώνουν, παραμερίζοντας τις λογικές της κομματικής καταγραφής, που θα οδηγήσουν μαθηματικά στην επανεκλογή μιας απαράδεκτης, ανίκανης και επικίνδυνης νομαρχιακής διοίκησης. Όμως, παρόλο που η δημόσια αυτή συζήτηση έχει αργήσει σημαντικά, είναι ακόμη καιρός να επιδιωχθεί μια ευρύτερη συσπείρωση για την πόλη και το μέλλον της μέσα σε ένα δύσκολο και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και να υιοθετηθούν προγραμματικές προτάσεις με φαντασία, με ρηξικέλευθο, εναλλακτικό και δημιουργικό πνεύμα, που θα υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και όχι ατομικές ιδιοτέλειες και στρατηγικές.
Το οφείλουμε στη Θεσσαλονίκη.
Μιχάλης Τρεμόπουλος,
νομαρχιακός σύμβουλος,
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη», 20.3.06
Κόντρα εθνικοφροσύνης;
Οι τοπικοί μας πολιτικοί δυστυχώς, χωρίς να έχουν αντίπαλο δέος απέναντί τους, σκορπούν εύκολες διαπιστώσεις τριγύρω τους στο ανήμπορο να αντιδράσει κοινό τους σε οτιδήποτε τους φαίνεται εθνικά εύπεπτο. “Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι” παλαιότερα, τώρα οι Σαρακατσάνοι, οι “καθαροί Έλληνες”. Αυτό που γίνεται πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι οι πολιτικοί του εθνολαϊκισμού απευθύνονται στη Θεσσαλονίκη, για να σπείρουν με την όχι αβάσιμη βεβαιότητα ότι θα δρέψουν σημαντικά οφέλη. Αυτό δημιουργεί ένα κύκλο μιζέριας. Η Θεσσαλονίκη γίνεται φωλιά του επιθετικού ελληνικού εθνικισμού, αδιάλλακτης ξενοφοβίας και επαρχιώτικης κουτοπονηριάς. Από την Αθήνα, όχι και τόσο περισσότερο “ανοιχτή”, αν εξαιρέσει κανείς μια περιορισμένη αστική κοσμοπολίτικη τάξη, ο εθνικιστικός λόγος της αμάθειας και της ιστορικής λήθης ανατροφοδοτεί τους ντόπιους (στη Θεσσαλονίκη) πολιτικούς στην μονοπωλιακή τους ενασχόληση με τα “εθνικά μας θέματα”. Πρόσφατα ο Χρ. Γιανναράς (Καθημερινή, 19.3.06) διέγνωσε εθνικό κίνδυνο στη Θράκη κατηγορώντας το κράτος γιατί “αρνείται να εφαρμόσει την αυτονόητη για όλους γύρω της αρχή της εθνοκάθαρσης”. Τώρα θα πρέπει όλοι μας να περιμένουμε με αγωνία τις προτάσεις των πολιτικών μας για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί η ιδέα.