Η σημερινή μέρα 3/3 έχει κηρυχτεί από τον ΟΗΕ ως¨ η “Παγκόσμια Ημέρα της Άγριας Ζωής” (χλωρίδας και πανίδας). Η απόφαση αυτή πάρθηκε με αφορμή την υπογραφή της « Διεθνούς Σύμβασης της Ουάσιγκτον », που έγινε στις 3/3/1973 και αφορά τους περιορισμούς στο εμπόριo αγρίων ειδών και προϊόντων τους, ανάλογα με τον βαθμό κινδύνου εξαφάνισης που το κάθε είδος φυτού ή ζώου αντιμετωπίζει ( η γνωστή αλλιώς ως Σύμβαση CITES). O OHE προέβη σ’ αυτήν σε αυτήν την κήρυξη της 3ης Μαρτίου σε παγκόσμια ημέρα της βιοποικιλότητας του κόσμου μας το 2013, σαν μια προσπάθεια να ευαισθητοποιηθούν οι κυβερνήσεις, οι αρμόδιοι φορείς και οι πολίτες του πολύπαθου πλανήτη μας, αφού όλο και περισσότερα είδη άγριων φυτών και ζώων φιγουράρουν χρόνο με το χρόνο στους καταλόγους εκείνων που βαίνουν προς εξαφάνιση, ενώ μεγαλώνει ολοένα και ο κατάλογος των ειδών που έχουν ήδη εξαφανιστεί. Αυτά όλα μας αφορούν επειδή για όλη αυτή την καταστροφή της βιοποικιλότητας ευθύνεται το δικό μας είδος που συμπεριφέρεται άπληστα, αυταρχικά και κατακτητικά, χωρίς σοφία και σύνεση.
Η Ελλάδα υπέγραψε την σύμβαση της Ουάσιγκτον στις 8/10/1992 και την επικύρωσε με τον Εθνικό Νόμο 2055/1992. Αυτό σημαίνει ότι από τότε οι Ελληνικές Αρχές ανέλαβαν πλήρεις υποχρεώσεις για την βιοποικιλότητα τόσο την εγχώρια, όσο και την αλλοδαπή που φτάνει εδώ με κάθε μέσον. Επίσης, η συνέχιση της λαθροθήρας (που αποτελεί σοβαρότατο πρόβλημα στην χώρα μας), η χρήση δηλητηριωδών δολωμάτων, η σύλληψη-κατοχή και εμπορία ντόπιων ειδών, η συλλογή βοτάνων χωρίς άδεια και έλεγχο, η ενόχληση των ειδών στην περίοδο της αναπαραγωγής και της ανατροφής των μικρών τους, η υπεραλίευση και η αλίευση γόνου, όπως και κάθε είδους λαθρεμπόριο εξωτικών ειδών, αποτελούν στίγμα για την Ελληνική Πολιτεία (όπως άλλωστε και για οποιαδήποτε άλλη κρατική οντότητα). Δεν υπάρχει ουδεμία δικαιολογία για αρμόδια κρατικά όργανα να μην επεμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Επίσης για να έχει ουσιαστικό νόημα η διαφύλαξη της βιοποικιλότητας, επιβάλλεται η Πολιτεία να βρει εκείνους τους τρόπους που θα διασφαλίσουν και την περιουσία και παραγωγή των αγροτικών οικογενειών από αρπακτικότητες αγρίων ζώων ώστε να μην μετατρέπονται σε αντίπαλους οι παραγωγοί με τα άγρια ζώα της περιοχής όπου ζουν. Το ίδιο ισχύει και για τις αλιευτικές δραστηριότητες και το θέμα με τα δελφίνια, τις φώκες και τις θαλάσσιες χελώνες. Υπάρχουν πάντα οι τρόποι που εφαρμόζονται και με απόλυτη επιτυχία αλλού, αρκεί να υπάρχει καλή θέληση.
Εάν διαχειριζόμαστε τα οικοσυστήματα με σύνεση και σεβασμό, αυτά θα μας ανταμείβουν πλουσιοπάροχα. Σε αντίθετη περίπτωση, « ότι φάμε σήμερα, για αύριο ποιος ξέρει». Θεωρώ ότι έχουμε αρκετό μυαλό για να διαλέξουμε αν προτιμάμε έναν παραδεισένιο και πλούσιο κόσμο γύρω μας, από έναν καταρημαγμένο και στείρο. Μην ξεχνάμε ότι αποτελούμε ένα αναπόσπαστο κομμάτι του.
Για το ΕΚΠΑΖ,
Γιάννης Πουλόπουλος
Αίγινα, 3/3/2015
_________________________
Tην φωτογραφία την επιλέξαμε από το φωτογραφικό αρχείο του ΕΚΠΑΖ στο facebook
