Χωρίς να πάρει υπόψη της τις προτάσεις των οικολόγων προχώρησε η Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας στην υπογραφή της σύμβασης για τα έργα στο Σέιχ Σου. Έτσι, κάποια θετικά μέτρα, συμπλέκονται με άλλα περιττά ή και επιζήμια, με αποτέλεσμα τελικά να υποβαθμίζεται παρά να αναβαθμίζεται το δάσος.
Όχι μόνο υποστηρίζει αυθαίρετα η Περιφέρεια ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα «έχει τη στήριξη όλων των φορέων της πόλης» αλλά όλοι οι Γ.Γ. της έχουν πάρει επανειλημμένα στα χέρια τους τις προτάσεις των οικολόγων, δηλώνοντας ότι θα τις πάρουν υπόψη. Συγκεκριμένα ο κ. Τσιότρας τις παρέλαβε σε σχετική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 7.7.2004.
Να τι υποστηρίζουμε τόσα χρόνια:
• Το δάσος άντεξε μετά την πυρκαγιά του 1997 και οι ήπιες επεμβάσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αντιπλημμυρική προστασία. Τα τσιμεντένια φράγματα που κατασκευάστηκαν, αποτελούν μια αισθητική ασχήμια με αμφίβολη προσφορά. Προς τι τα 118 νέα φράγματα; Μία μικρή αύξηση των ξύλινων και πέτρινων φραγμάτων θα μπορούσε να αντικαταστήσει και τα τεράστια τσιμεντένια που έχουν σχεδιαστεί από τεχνικό γραφείο της Αθήνας.
• Για ποιο λόγο οι κάμερες παρακολούθησης; Αυτοί που έκαψαν το 1997 τα 2/3 της έκτασης του δάσους- πάρκου Σέιχ Σου είχαν βάλει φωτιά σε 5 σημεία και εξαφανίστηκαν ανενόχλητοι. Αν θελήσουν να το επαναλάβουν, δεν μπορούν να αποφύγουν ή να καταστρέψουν τις ξεμοναχιασμένες κάμερες;
• Η «ασφαλτόστρωση και αναβάθμιση δρόμου μήκους 10,5 χλμ.» και οι άλλες διαπλατύνσεις αυτό που θα διευκολύνουν πρώτα απ΄ όλα είναι ακριβώς η εύκολη διαφυγή των εμπρηστών.
• Παρά τις υποσχέσεις, παρά την ομόφωνη απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου -μετά από εισήγηση του Νομαρχιακού Συμβούλου Μιχάλη Τρεμόπουλου- η περίφραξη του δάσους δεν προχωρά ούτε ένα μέτρο.
• Η «κατασκευή τάφρων, επενδύσεις τάφρων, κατασκευή σωληνωτών οχετών κατά μήκος όλου του οδικού δικτύου» θα μειώσει ακόμη περισσότερο τη φυσικότητα στο δάσος. Είναι γνωστό ότι και η τεχνητή αναδάσωση, με τον τρόπο που έγινε, κατέστρεψε τη δυνατότητα φυσικής αναγέννησης του δάσους σε πολλές περιοχές ενώ λάθος ήταν και τα υδροβόρα είδη που φυτεύτηκαν και ξεράθηκαν επειδή -φυσικά- ήθελαν πότισμα. Επιπλέον, η αναδάσωση δεν προχώρησε ούτε κατά ένα τετραγωνικό μέτρο στις διεκδικούμενες περιοχές, παρ’ όλο που και αυτές έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες.
• Η μεγαλύτερη απειλή για το δάσος, οι διεκδικήσεις και οι ιδιοκτησίες, εξακολουθεί να υφίσταται. Οι διεκδικήσεις φτάνουν μέχρι και τη μισή έκταση του Σέιχ Σου ενώ, παρά τις πανταχόθεν προερχόμενες υποσχέσεις για οριστική ρύθμιση του ιδιοκτησιακού, η κατάσταση είναι η ίδια όπως πριν από την πυρκαγιά.
Είναι γνωστό ότι μέχρι τώρα το Σέιχ Σου έχει προστατευθεί σχεδόν μόνον εξαιτίας των οικολογικών προσπαθειών και των δικαστικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε.) που πέτυχαν.
Αντίθετα, στα τελευταία τριάντα χρόνια το πολεοδομικό συγκρότημα έχασε περίπου 5.000 στρέμματα περιαστικού δάσους από την Τούμπα μέχρι το Δερβένι, λόγω της κατασκευής της περιφερειακής, των ανισόπεδων κόμβων και της εξωτερικής περιφερειακής.
Είναι πρωτοφανές ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα ότι κατασκευάζονται δρόμοι όπως οι ανισόπεδοι κόμβοι, που απαγορεύουν τους κατοίκους να επισκεφτούν το δάσος ή ότι έχει απομείνει, με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Έτσι, στον χώρο που παλαιότερα ήταν καθημερινός τόπος αναψυχής για πεζοπόρους, τώρα το επιβιώσαν υπόλοιπο του Σέιχ Σου είναι ουσιαστικό επισκέψιμο μόνο με αυτοκίνητα.
Τι ζητάμε:
• Απόλυτη προστασία του δάσους του Σέιχ Σου
• Χαρακτηρισμό του δάσους ως προστατευτικού, σύμφωνα με το δασικό νόμο
• Ενιαίο Φορέα Διαχείρισης και προστασίας του Δάσους-Πάρκου και όχι διανομή του στους Δήμους
• Άμεση απαλλοτρίωση των μη αμφισβητούμενων ιδιοκτησιών ή ανταλλαγή τους με άλλες εκτάσεις
• Όχι στην κατασκευή και άλλου δρόμου ταχείας κυκλοφορίας από Συκιές προς Εξοχή, που θα οδηγήσει στο οριστικό τέλος του το Σέιχ Σου
• Καταστροφή των αυθαίρετων περιφράξεων και εξωτερική περίφραξη των 30.000 στρεμμάτων του δάσους
• Να εξασφαλισθεί η οικολογική σύνδεση του Χορτιάτη με το Σέιχ Σου
• Να ενεργοποιηθεί το σχέδιο ενοποίησης και αναβάθμισης του περιαστικού δασικού τόξου από το Γαλλικό ποταμό μέχρι το Ν. Ρύσιο.
Όμως όλα αυτά δεν αρκούν. Το πνεύμα της «ιδιωτικοποίησης» συλλογικών αγαθών, η ολιγωρία της πολιτείας να υπερασπίσει τα δάση μας και να τα θωρακίσει νομοθετικά, τη φέρνει στη θέση του ηθικού αυτουργού κάθε νέου εμπρησμού και καταπάτησης. Είναι φανερό ότι η επιφανειακή προσέγγιση του προβλήματος θα ενθαρρύνει κι άλλο τους εμπρηστές και τους καταπατητές, αν οι ίδιοι οι πολίτες μείνουν αδρανείς.