“Αυτούς τους έχω βαρεθεί”

Με αφορμή τον χαμό της μεγάλης τραγουδίστριας Μαρίας Δημητριάδη.

Διαβάστε πόσο επίκαιροι ακούγονται σήμερα οι στίχοι του τραγουδιού που ερμήνευσε μοναδικά:

Αυτούς τους έχω βαρεθεί

Στίχοι: Wolf Biermann μετάφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ
Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Οι Πολίτες των Αμπελοκήπων ανάρτησαν ένα σχετικό post.
Στην 5η στροφή, “Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,…” κλπ, είμαι σίγουρος ότι αναφέρεται σε μένα. Εσύ είσαι σίγουρος ότι δεν αναφέρεται σε σένα;

3 σκέψεις για το ““Αυτούς τους έχω βαρεθεί””

  1. Παράθεση: buzz

  2. Οι στίχοι του Wolf Biermann στο τραγούδι “Αυτούς τους έχω βαρεθεί” περιγράφουν καταπληκτικά την απέχθεια του συνειδητοποιημένου Ανατολικογερμανού στη γελοιότητα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού.
    Γι΄αυτό και το τραγουδούσαμε με ενθουσιασμό μέχρι την κατάρρευση των καθεστώτων αυτών το 1990.

    Τώρα, βέβαια, έχει ξεπεραστεί σε κάποια σημεία του αλλά τα βασικά του νοήματα βρίσκουν αντιστοιχίες και στο σήμερα.
    Αφορούν μάλιστα και την κατά ΚΚΕ εκδοχή του κομμουνισμού, που θεωρεί ακόμη ότι στην Ανατολική Ευρώπη είχαν σοσιαλισμό που τον ανέτρεψε ο ιμπεριαλισμός! Κι ας φωτογραφίζει και τη δική του γραφειοκρατία αλλά και τη μιζέρια πολλών αριστερών.

    Τώρα, πως καταφέρνει το ΚΚΕ, ταυτόχρονα με την εξουσιαστική και καταπιεστική του παράδοση, να αγκαλιάζει υποκριτικά τη Δημητριάδη και τον Τσε Γκεβάρα και να συνεχίζει να βρίσκει απήχηση σε νέους ανθρώπους, χρειάζεται μια ευρύτερη επιστημονική ανάλυση, που θα περιέχει και την κοινωνιοψυχολογία.

    Αυτό θα μπορούσαν να κάνουν και αξιόλογοι ερευνητές του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν φοβόντουσαν μήπως κατηγορηθούν για αντικομμουνισμό, μια και το ΚΚΕ έχει καταφέρει να εξασφαλίσει με το “επιχείρημα” αυτό μια ιδιότυπη ασυλία -ακόμη και στα αιφανή οικονομικά του.
    Τον τόνο, βέβαια, το δίνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που περιορίζεται, επίσης υποκριτικά, μόνο σε κριτική επι της διαδικασίας και εξακολουθεί να μιλά για συνεργασία με το ΚΚΕ μόνο και μόνο για να τσιμπάνε διάφοροι καλοδιάθετοι και ενωτικοί αριστεροί.

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Scroll to Top