Έφυγε ο αγωνιστής Γιάννης Ταμτάκος

Την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008, λίγους μήνες πριν κλείσει τα εκατό, έφυγε από τη ζωή ο βετεράνος μαχητής του εργατικού κινήματος Γιάννης Ταμτάκος.
Ήταν ο τελευταίος επιζών από τους ηγέτες της μεγάλης απεργίας του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Πολιτικά κινήθηκε στους χώρους των αρχειομαρξιστών, του τροτσκισμού και του αναρχισμού. Για την επαναστατική του δράση διώχτηκε αμείλικτα τόσο από το κράτος όσο και από τους σταλινικούς.
Ο Γιάννης Ταμτάκος ήταν ένα από τα δυο βασικά πρόσωπα στην ταινία ΚΟΥΡΣΑΛ. Δείτε στο ίντερνετ ένα απόσπασμα από την ταινία -την αφήγηση του Μπάρμπα Γιάννη για τα γεγονότα του 1936.
http://video.google.com/videoplay?docid=2332906974910815439&hl=en
Σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Θεοδοσίου

Απόσπασμα από συνέντευξή του για τις μάχες κατά των φασιστών και των χωροφυλάκων μπορείτε να διαβάσετε στο έργο «Πώς Φίλησα το Μουσολίνι» του Σπύρου Μαρκέτου.

Αποσπάσματα από το ημερολογιό του
Ηχητικά αποσπάσματα από ομιλίες του
στο: http://athens.indymedia.org/,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=81142

==========================================
Μνήμη….

Και μένα κάτι μου έκανε η είδηση αυτή. Θυμάμαι σαν τώρα όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη από Αθήνα, σταλμένος από τον άλλο μεγάλο μακαρίτη τον Άγι Στίνα. Εκδίδαμε τότε ένα περιοδικό με ένα φίλο στην Αθήνα, είχα ρωτήσει το Στίνα αν γνωρίζει κάποιον που να μπορούσε να μας βοηθήσει και με έστειλε στον μπαρμπα-Γιάννη. Όταν έφτασα στο σπίτι του (στην οδό Κασσάνδρου έμενε τότε) με περίμενε, με κέρασε γλυκό και καφέ, μου διηγήθηκε επί ώρες ιστορίες από το 36 και την κατοχή με μια γλυκύτητα ασυνήθιστη-κάποια στιγμή ήθελε να μου δώσει και ενίσχυση για το περιοδικό που βγάζαμε (!!) και που δεν το ήξερε καν, τόσο φιλότιμος άνθρωπος ήταν-με ρώτησε άν θα έβγαινα το βράδυ, τούπα ναι. Μου έδωσε κλειδί της γκαρσονιέρας του και όταν γύρισα αργά το βράδυ-αυτός κοιμόταν- βρήκα το κρεβάτι μου στρωμένο με καινουργια σκεπάσματα και μια καρέκλα δίπλα πάνω στην οποία υπήρχε ένα ξυπνητήρι και μια πετσέτα για το πρωινό πλύσιμο…
Έκτοτε τον έβλεπα που και που σε διαδηλώσεις να περπατά με το χαρακτηριστικό του βάδισμα, ήταν σαν τη μύγα μέσ το γάλα με τα άσπρα του μαλλιά…
Πέρισυ είδα το ντοκυμαντέρ “Κουρσάλ” και με ζώσανε τα φίδια. Είχε γεννηθεί το 1907-όπως ο πατέρας μου- και έφτανε τα εκατό. Πόσο θα ζούσε ακόμη??
Όλο έλεγα να πάω να τον προλάβω, όλο το ξέχναγα, όλο αύριο-μεθαύριο, τελικά με πρόλαβαν οι νεκροθάφτες…

Αλέκος Γεωργόπουλος